Τη 12η Δεκεμβρίου του 1969, η αιματηρή βομβιστική ενέργεια στην Αγροτική Τράπεζα της Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο κόστισε τη ζωή σε 17 ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους 88.
Είχε προηγηθεί ο μακρύς Ιταλικός Μάης και η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση στην Δυτική Ευρώπη, το θερμό φθινόπωρο της Ιταλίας το 1969. Περίοδος που το εργατικό κίνημα με πάνω από 500 εκατ. εργατοώρες χαμένες σε απεργίες κατάφερε να κερδίσει σημαντικές νίκες και να απειλήσει την εξουσία. Είναι όμως και η περίοδος που δίνει τη σκυτάλη στην περίοδο της «στρατηγικής της έντασης» και στα χρόνια του μολυβιού που όρισε την ιστορία της Ιταλίας.
Το σύνθημα ήταν «Τι ζητάμε; Τα πάντα!» και συνόψιζε τα αιτήματα των εργατών. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, καλύτερα ωράρια, καλύτερες συνθήκες εργασίας και επίλυση των στεγαστικών τους προβλημάτων.
Εργάτες και φοιτητές, αλλά και κοινωνικές ομάδες που οργανώνονταν για πρώτη φορά (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες) πραγματοποιούσαν απεργίες, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και στεκιών.
Τα συνδικάτα στις μεγάλες ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες αναστέλλουν τη λειτουργία των εργοστασίων ζητώντας μείωση του ωραρίου και αύξηση των μισθών. Την ενδυνάμωση του κινήματος δίνει η διασταύρωση των εργατικών αγώνων με τους φοιτητικούς τον Ιούλιο του 1969, που συγκροτούν κοινό αντικυβερνητικό μέτωπο. Ταυτόχρονα αναπτύσσεται μια ιδιότυπη άνθηση των κομμουνιστικών και αναρχικών επαναστατικών ιδεών, όπου αναδύεται η ιταλική Αυτονομία ως ηγεμονικό ρεύμα του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, κόντρα στην επίσημη γραμμή του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr