Όσο περνάνε οι ημέρες η πίεση προς τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αυξάνεται. Η οικονομική κρίση, η διεθνής απομόνωση και η ανοιχτή και σκληρή πλέον σύγκρουση με τις ΗΠΑ τον έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο, από τον οποίο αναζητά απελπισμένα μια διέξοδο.
Η “επίθεση φιλίας” προς την Ευρώπη, αρχικά με την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, θέμα το οποίο είχε διεθνοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση, αποτελεί ένα πρώτο βήμα επαναπροσσέγγισης με τις Βρυξέλλες. Οι σχέσεις τους είχαν παγώσει μετά την επιθετική πολιτική και τις απειλές του Ερντογάν, όμως είναι γεγονός πως οι Ευρωπαίοι έχουν να κερδίσουν από τη συνεργασία με την Τουρκία, κυρίως στο θέμα του προσφυγικού, αλλά και στο οικονομικό καθώς ευρωπαϊκά κεφάλαια έχουν εκτεθεί στην τουρκική οικονομία και μια πιθανή χρεοκοπία θα προκαλούσε μπελάδες.
Παράλληλα ο Τούρκος πρόεδρος στρέφεται προς άλλες “εναλλακτικές”, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Μέση Ανατολή. Όμως πέρα από το Κατάρ, οι σχέσεις με τις υπόλοιπες αραβικές χώρες είναι αρκετά περιορισμένες και σε κάποιες περίπτωσεις έως και εχθρικές. «Δυστυχώς για τον Ερντογάν θα πρέπει να αναζητήσει αλλού βοήθεια για την επίλυση των σημερινών οικονομικών δεινών. Τα αραβικά κράτη δεν θα τον υποστηρίξουν», εκτιμά ο Mustafa Ellabad, διευθυντής του Κέντρου Περιφερειακών και Στρατηγικών Μελετών του Al-Sharq στο Κάιρο.
Είναι γεγονός πως ο Ερντογάν, μέχρι σήμερα, μοιάζει να μην σκέφτεται τη χρυσή τομή με τις ΗΠΑ, καθώς οι κινήσεις του είναι προς την κατεύθυνση της σύγκρουσης. “Ούτε βήμα πίσω”, διαμηνύει η Άγκυρα, στην υπόθεση του αμερικανού πάστορα Μπράνσον, που κρατείται με τις κατηγορίες της τρομοκρατίας και της κατασκοπείας και οι ΗΠΑ ζητούν την απελευθέρωσή του. Ο Ερντογάν φέρεται να επιδιώκει την ανταλλαγή του Μπράνσον με τον Γκιουλέν, τον αυτοεξόριστο ιμάμη στις ΗΠΑ, τον οποίο κατηγορεί για την ενορχήστρωση του πραξικοπήματος. Επιπλέον στους δασμούς, απαντάει με δασμούς και μποϊκοτάζ αμερικανικών προϊόντων.
Το αφήγημα του Τούρκου Προέδρου, με φόντο την οικονομική κρίση και τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ, είναι πως αν η Ουάσινγκτον δεν επιθυμεί την επίλυση των προβλημάτων, τότε υπάρχουν και αλλού “σύμμαχοι”, τόσο στον οικονομικό όσο και στον γεωστρατητικό τομέα. Είναι όμως αυτή μια ρεαλιστική προσέγγιση; Μπορούν πραγματικά η Κίνα και η Ρωσία να αποτελέσουν την εναλλακτική του Ερντογάν κόντρα στις παραδοσιακές δυτικές συμμαχίες;
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr