Ως σχολείο χαρακτήρισε τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Ο Αργεντινός τεχνικός αναφέρθηκε στη δουλειά που γίνεται στο Κορωπί, καθώς επίσης και στη μετάβαση από την Παιανία, στις νέες εγκαταστάσεις των «πράσινων». Ο Ρότσα μίλησε στην εφημερίδα «Live Sport». Αναλυτικά:
Ποιες είναι οι βασικές αρχές της ακαδημίας του Παναθηναϊκού;
Γνώση, υπομονή, επιμονή, ανθρωπιά. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία εδώ μέσα, η οποία είναι τελείως διαφορετική από εκείνη που συναντούν τα παιδιά όταν βγουν έξω από το προπονητικό κέντρο. Προσπαθούμε να το… γυρίσουμε, να φέρουμε την ισορροπία μέσα από τη δική μας ανισορροπία συγκριτικά με ό,τι συμβαίνει έξω. Είναι σχολείο εδώ μέσα. Με δασκάλους, με εκπαιδευτές, με 16 προπονητές, με φροντιστές, με ψυχολόγο, με μάγειρα, ένα σύνολο ανθρώπων που εργάζεται με κοινό στόχο.
Αυτός ο στόχος είναι η σωστή ανατροφή, το χτίσιμο σωστών προσωπικοτήτων, η ανάδειξη παικτών για τον Παναθηναϊκό, η δημιουργία παικτών που θα ακολουθήσουν το επάγγελμα ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας που θα φορούν, τι απ’ όλα;
Είμαστε σχολείο. Πρώτο μέλημα είναι να ανατρέφουμε παιδιά με σωστή νοοτροπία, καλούς χαρακτήρες, καλή συμπεριφορά. Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο το ζητούμενο. Είναι το πώς μιλάμε, πώς τρώμε, πώς συζητάμε, πώς χειριζόμαστε καταστάσεις, όλα. Μετά, η προτεραιότητα είναι να μαθαίνουν σωστά το ποδόσφαιρο και απ’ αυτό να έχει όφελος πρωτίστως ο Παναθηναϊκός, ο οποίος κάνει μια σοβαρή επένδυση όλα αυτά τα χρόνια. Τα έξοδα είναι πολύ μεγάλα. Μισθοί, κτίρια, συντήρηση, υλικό, ταξίδια, τα πάντα. Πολλά χρήματα. Να σου πω κάτι; Ξέρεις ποιο θέλουμε να είναι το πρόσωπο της ακαδημίας; Το καθαρό πρόσωπο του Χάρη Μαυρία. Που πήγε στην Αγγλία και σε διαβεβαιώνω ότι δε θα έχει κανένα πρόβλημα προσαρμογής, ούτε μέσα στο γήπεδο, ούτε εκτός γηπέδου. Θα είναι ένας κύριος, ένας sir! Αυτό θέλουμε να είμαστε.
Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή στα νέα δεδομένα με τη μετακόμιση από την Παιανία στο «Απήλιον»;
Ήταν και σκληρή και δύσκολη. Όμως, δεν μπορούσαμε να καθόμαστε να κλαίμε. Παρά τα ελλείμματα και τις δυσκολίες, είμαστε εδώ. Πάμε με χαμόγελο κάθε μέρα στην εκπαίδευση. Έχουμε υπομονή και, παρά την κρίση, η διοίκηση έχει σε προτεραιότητα την ακαδημία, της οποίας το κόστος λειτουργίας είναι μεγάλο. Τα στάνταρ είναι ψηλά και εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Το έχω ξαναπεί ότι με την παρουσία του Γιάννη Σαμαρά άλλαξε σελίδα σελίδα στην ακαδημία. Και εφέτος, με την παρουσία του Στιβ Ρούτερ και του Γιούσεφ Φος, άλλαξε ακόμη μια προς το καλύτερο. Γινόμαστε όλοι καλύτεροι με την παρουσία τους. Ταιριάζουμε σε όλα. Είναι εκπληκτικοί άνθρωποι και επιστήμονες. Έχουν όλο το πακέτο που χρειαζόμαστε για την ακαδημία. Όχι μόνο γνώσεις. Μετά την προπόνηση μπορεί να δεις τον Στιβ να βάφει τοίχους και τον Γιούσεφ να μας μαγειρεύει κοτόπουλο.
Δεδομένου του μεταβατικού σταδίου στην ομάδα, νιώθετε μεγαλύτερη πίεση και ευθύνη για τη στελέχωση της πρώτης ομάδας;
Οι απαιτήσεις ούτως ή άλλως είναι μεγάλες. Και η ευθύνη. Η πρώτη ομάδα χρειάζεται και έμπειρους παίκτες, με παραστάσεις, δεν είναι δυνατόν να στηριχθεί μόνο στα παιδιά από την ακαδημία. Αν συνεχίσουμε έτσι, με υπομονή και επιμονή και καλή διάθεση, ο Παναθηναϊκός δεν έχει να φοβηθεί τίποτα τα επόμενα χρόνια.
Από τα παιδιά υπάρχει ανταπόκριση και εκτίμηση σε αυτό που συμβαίνει;
Ναι. Και αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι ότι όσο μεγαλύτερο είναι το βάθος χρόνου στην εκπαίδευση, τόσο καλύτεροι γίνονται. Το λέω γιατί ορισμένα παιδιά βιάζονται για τους δικούς τους λόγους. Και επειδή διάβασα κάπου ότι ο Παναθηναϊκός «διώχνει παίκτες», να το ξεκαθαρίσουμε. Ο Παναθηναϊκός δε διώχνει ποτέ. Δυο παιδιά αποφάσισαν να μην ολοκληρώσουν τον κύκλο της εκπαίδευσης για τους δικούς τους λόγους και είναι δικαίωμά τους. Εμείς, όταν ολοκληρώνεται ο κύκλος, καλούμε τους γονείς και συζητάμε. Δε διώχνουμε κανέναν.
Από τις συζητήσεις, τις επαφές, τα ταξίδια σας, τα σεμινάρια, ποιος θεωρείται ότι είναι ο βαθμός προόδου στις ακαδημίες των ελληνικών ομάδων και ποιο το μεγαλύτερο πρόβλημα;
Έχει επιτευχθεί πρόοδος συγκριτικά με τις προηγούμενες δεκαετίες και στην οργάνωση και στις υποδομές όλων των ελληνικών ομάδων. Εδώ και αρκετά χρόνια. Εγώ έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη νέα γενιά, στους νέους προπονητές. Τα μυαλά ορισμένων αφεντικών πρέπει να αλλάξουν. Δε χρειάζεται να πιέζουν τους προπονητές για αποτελέσματα. Ούτε για την κατάκτηση τίτλων, ούτε για την παραγωγή και ανάδειξη παικτών. Δεν είναι «εργοστάσια» οι ακαδημίες. Και ξέρεις πού αποτυπώνεται αυτό; Στον τρόπο παιχνιδιού. Πολλές ομάδες παίζουν κλειστά, παίζουν προσεκτικά, περιμένουν τον αντίπαλο, παίζουν με αντεπιθέσεις, ενώ διαθέτουν έμψυχο δυναμικό για διαφορετικό τρόπο, για διαφορετικό στυλ. Με κατοχή μπάλας, με πάσες, με ροή μέσα στο παιχνίδι, με ρυθμό. Αυτό έχουμε εμείς και πάνω σ’ αυτό δουλεύουμε για να το βελτιώσουμε. Τι ρόλο παίζουν τα αποτελέσματα σ’ αυτές τις ηλικίες; Ωραία, πήραμε πρόπερσι το πρωτάθλημα. Και; Τι; Να βάλουμε το κύπελλο στην τροπαιοθήκη, να έχουμε να λέμε ότι είμαστε πρωταθλητές, να καμαρώνουμε και να υπερηφανεύομαστε για το κύπελλο; Δεν υπάρχει ουσία σε αυτό. Ουσία υπάρχει στην εκπαίδευση και στον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο σ’ αυτές τις ηλικίες.
Αναπόφευκτα λόγω της κατάστασης στην ομάδα, αλλά και λόγω της διεξαγωγής των εντός έδρας αγώνων στη Λεωφόρο, πέφτουν πιο πολλά φώτα στους μικρούς. Καλό ή κακό;
Είναι ωραία στη Λεωφόρο. Το χαίρονται και τα παιδιά κι εμείς. Το ποδόσφαιρο είναι οι αθλητές και οι θεατές. Ήταν όμορφα που στο τελευταίο παιχνίδι ήρθαν 400-500 άτομα. Αλλά πρέπει να σημειώσουμε κάτι. Να μη ξεχνάμε όλοι μας ότι στο γήπεδο παίζουν παιδιά. Αυτό θέλω να πω προς όλους όσοι έρχονται να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια. Και προς τους φίλους της ομάδας και των άλλων σωματείων που παίζουν με τον Παναθηναϊκό. Αν εμείς δε συμπεριφερόμαστε σωστά, μετά δεν μπορούμε έχουμε την απαίτηση να συμπεριφέρονται εκείνα σωστά.