Πριν από 7-8 μήνες όταν η τριανδρία του Παναθηναϊκού που ανέλαβε ένα ουσιαστικά ακυβέρνητο σκάφος ‘’συστήθηκε’’ και μίλησε δημόσια για τη σεζόν που ερχόταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης ήταν αρκετά λογικός και προσγειωμένος ώστε να μην οριοθετήσει στόχους. ‘’Θέλουμε μια ομάδα που να παλεύει κάθε βράδυ στο γήπεδο’’, είπε αποφεύγοντας να βάλει όρια και ταβάνια. Σήμερα, οκτώ μήνες αργότερα ο Παναθηναϊκός κλείνει τη χειρότερη, απολογιστικά, χρονιά των τελευταίων 30 –περίπου- ετών στη Μόσχα με ένα παιχνίδι που δεν θα αλλάξει στο ελάχιστο τον απολογισμό της σεζόν.
H Ευρωπαϊκή σεζόν έκρυβε αρκετές παραδοξότητες. Μια ομάδα που από αρκετά νωρίς έχασε τον στόχο της πρόκρισης αποδείχθηκε σεζόν που αρκετοί παίκτες του Πανθηναϊκού έγραψαν προσωπικές υπεραξίες. Σχήμα οξύμωρο αλλά για αυτό, το προσωπικό κέρδος θα γράψουμε κάποια άλλη στιγμή. Συλλογικά, ο ισολογισμός είναι ξεκάθαρα παθητικός και δεν μιλάμε για το οικονομικό σκέλος. Άλλη μια παραδοξότητα. Τη σεζόν που τα έσοδα ήταν λιγότερα από κάθε άλλη, δεν υπήρχε η δεδομένη από το 1987 υποστήριξη της οικογένειας Γιαννακόπουλου και το ΟΑΚΑ έμεινε άδειο για 17 αγώνες ο Παναθηναϊκός κατάφερε να είναι ένας απόλυτα συνεπής οργανισμός. Αρχές Απρίλη και η συνετή διαχείριση των λιγοστών –και αυστηρά μετρημένων- εσόδων οδήγησε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνθήκη. Οι παίκτες είναι ξοφλημένοι στο ακέραιο και το πιθανότερο είναι κάπως έτσι να κλείσει η χρονιά. Προφανώς και στα μάτια του μέσου οπαδού που είναι εθισμένος με τη νίκη έναντι οποιουδήποτε κόστους αυτό φαντάζει ως ένας αστερίσκος στα ψιλά γράμματα της χρονιάς. Για ένα μοντέλο διοίκησης όμως πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της Ευρωλίγκα που δεν παύει να είναι μια διοργάνωση μαύρο πηγάδι που καταπίνει με ασταμάτητο ρυθμό εκατομμύρια χωρίς ανάλογη ανταπόδοση αυτό αποτελεί ένα μεγάλο παράσημο. Δεν χρυσώνει το χάπι για τις 11, μόλις, νίκες και την 16η θέση μεταξύ 18 ομάδων αλλά αυτό είναι μια άλλη παράπλευρη ιστορία. Όχι άσχετη αλλά απόλυτα συνδεδεμένη.
Ο μέσος οπαδός απαιτεί οικονομικές θυσίες, μεταγραφές εκατομμυρίων που ο ίδιος ονειρεύεται για το συλλογικό μεγαλείο αλλά δεν πληρώνει από την τσέπη του. Και αυτή τη χρονιά δεν υπήρχε η τσέπη για να πληρώσει τη….ζημιά και τον λογαριασμό. Με αυτό το δεδομένο προσωπικά θεωρώ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ότι το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης επιβιώνει αυτή τη στιγμή και έδειξε ότι μπορεί να επιβιώσει και τα επόμενα χρόνια. Το είπε πρόσφατα και ο ίδιος ο Μπερτομέου όταν επισκέφθηκε το ΟΑΚΑ. Ναι, ο Παναθηναϊκός τερματίζει έχοντας πίσω του μόνο δύο ομάδες στη βαθμολογία αλλά μπαίνει σε ένα ολιγομελές κλαμπ ομάδων της Ευρωλίγκα που δεν περιμένουν από πλούσιους ιδιοκτήτες ή ποδοσφαιρικές ομάδες χρυσωρυχεία τα χρήματα για να επιβιώσουν. Σύμφωνα με τα περσινά στοιχεία της Ευρωλίγκα μόνο τρεις ομάδες ήταν ισοσκελισμένες ή κερδοφόρες στη διοργάνωση: Η Ζάλγκιρις, η Μπάγερν και η Μακάμπι, ενώ πολύ κοντά σε αυτό το στόχο ήταν και η Άλμπα. Ουδείς άλλος… Φέτος, με τα γήπεδα ως επί το πλείστο άδεια δεν είναι βέβαιο πόσες από αυτές τα έχουν καταφέρει το ίδιο καλά.
Προφανώς και υπάρχει το τίμημα. Μπορεί κάποιος να πει ότι η 16η θέση είναι ανάλογη του μπάτζετ της ομάδας. Ας μου επιτραπεί να καταθέσω μια διαφορετική άποψη. ΟΙ 9 νίκες που τελικά χωρίζουν τον Παναθηναϊκό από την 8η θέση μοιάζουν πολλές και συνιστούν ένα χάντικαπ που δύσκολα καλύπτεται. Θεωρητικά ναι…
Τη σεζον 2018-19 ο Παναθηναϊκός μπήκε στα πλέι οφ με 16 νίκες από τις οποίες έκανε μόλις 4 μακριά από το ΟΑΚΑ. Την αμέσως προηγούμενη είχε κάνει 18 και μόλις 6 απ΄ αυτές εκτός έδρας. Πέρσι έξι αγωνιστικές πριν το τέλος της ημιτελούς περιόδου είχε μαζέψει 14 νίκες και εκτός συνόρων είχε κερδίσει 4 φορές. Φέτος στον ισχνό απολογισμό των 11 νικών χώρεσαν 3 εκτός έδρας νίκες αλλά και 9 εντός έδρας ήττες, αριθμός πρωτόγνωρος για τα δεδομένα μιας ομάδας που η έδρα της έπεφτε πάντα δύσκολα (και σπάνια). Το γεμάτο ΟΑΚΑ δεν θα εξασφάλιζε μόνο μερικά καλοδεχούμενα έσοδα στα ταμεία της ομάδας αλλά ενδεχόμενα θα της πρόσθετε και μερικές ακόμη νίκες που δεν θα άλλαζαν πολύ την ουσία αλλά θα βελτίωναν τις εντυπώσεις. Ακόμη όμως και αν κάποιος εκλάβει ως ένα βολικό what if το συγκεκριμένο σενάριο υπάρχουν κάποια δεδομένα πολύ πιο ισχυρά. Στο αναιμικό μπάτζετ της ομάδας χώρεσαν τρεις πλέι μέικερ χωρίς ποτέ να έχει πλέι μέικερ! Τζάκσον, Σάικς και Μακ δεν έκαναν ποτέ τη δουλειά αλλά δεν έπαιξαν τζάμπα. Με τα ίδια χρήματα ο Παναθηναϊκός μπορούσε να έχει ένα παίκτη που δυνητικά θα άλλαζε σε μεγάλο βαθμό την εικόνα και τη μοίρα της ομάδας. Χωρίς να προσθέσουμε ότι τα χρήματα που δόθηκαν για τον ‘’βαπτισμένο’’ πλέι μέικερ Σαντ Ροος ήταν υπερβολικά πολλά και δυσανάλογα με όσα τελικά πρόσφερε. Αν στους υπολογισμούς αυτούς προστεθεί το συμβόλαιο του Ογκαστ που ελάχιστα δικαιολόγησε τη φασαρία για την επιστροφή του στο ΟΑΚΑ και στη θέση του μπορούσε να αποκτηθεί ένας παίκτης με μεγαλύτερη προσφορά και τα ίδια χρήματα τότε γίνεται αντιληπτό ότι ο Παναθηναϊκός πλήρωσε συγκεκριμένα πράγματα. Όχι το μικρό μπάτζετ του αλλά τον κακό σχεδιασμό σε ορισμένα κομμάτια της ομάδας. Βέβαια, στον αντίποδα μπορεί κάποιος να πει ότι ο Παναθηναϊκός πήρε σε προνομιακές τιμές παίκτες όπως ο Νέντοβιτς και ο Γουάιτ που έψαχναν μια ομάδα για να αλλάξουν ρότα στην καριέρα τους αλλά για να επιβιώσει στην απαιτητική Ευρωλίγκα μια ομάδα χρειάζεται να κερδίσει και κάποια στοιχήματα ή να πάρει ορισμένα ρίσκα. Η ψυχρή λογική της φετινής σεζόν λέει ότι στα πλέι οφ χώρεσαν οι ομάδες με τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς αλλά και πάλι τρύπωσε από το….παράθυρο μια ομάδα που δεν ανήκει σε αυτούς: Η Μπάγερν. Το ίδιο είχε κάνει τα προηγούμενα χρόνια η Ζάλγκριις. Συμπέρασμα: Δεν φέρνουν αυτόματα τα χρήματα την επιτυχία. Την επιτυχία την απολαμβάνουν και ομάδες που ξέρουν να τα ξοδεύουν σωστά!