Τα μάτια των λίγων που παρακολουθούσαν δια ζώσης πετάχτηκαν από τις κόγχες τους όταν ο Ντάρουν Χίλιαρντ έκανε προσποίηση στον αέρα για να σουτάρει τρίποντο με το σκορ στο 86-87 υπέρ της Εφές. Νωρίτερα ο Γουίλ Κλάιμπερν είχε αστοχήσει με τη σειρά του σε τρίποντο, αλλά όχι στο τελευταίο. Ο Λάρκιν του έδωσε μια τελευταία ευκαιρία να γίνει ήρωας αστοχώντας στην πρώτη βολή, η διαχείριση του Αταμάν του είχε διαλύσει την ψυχολογία. Ο καλύτερος της ΤΣΣΚΑ αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει τη στιγμή που είχε 9/9 δίποντα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο: η μπάλα του είπε όχι. Ο MVP της Βιτόρια έγινε μοιραίος στην Κολωνία.
Δύο ώρες αργότερα, ο Κέβιν Πάντερ στεκόταν σχεδόν στο ίδιο σημείο, αλλά δίχως παρέα, χωρίς χέρια να του μπλοκάρουν το οπτικό πεδίο και να απειλούν με μπλοκ. Με μία προσποίηση έστειλε τον Νίκο Μίροτιτς να πετάξει δίπλα του. Είχε βάλει τρία ήδη, το ένα πιο δύσκολο από το άλλο. Η διαδρομή από την αφάνεια του κλειστού του Λαυρίου ως την καταξίωση του τελικού της Ευρωλίγκας ήταν έτοιμη να ολοκληρωθεί.
Όχι.
Η μπάλα στο σίδερο, ο Χίγκινς που την κουβαλά, που σηκώνεται, που χλατσώνει ένα σουτ για το οποίο ο νονός Μάικλ Τζόρνταν θα είναι τόσο, μα τόσο περήφανος όταν δει.
Δύο ματς, 2+3 πόντοι διαφοράς. Δύο σουτ που δεν μπήκαν, ένα που πήγε μέσα: έτσι γράφτηκε η ιστορία της πρώτης ημέρας δράσης στην Κολωνία. Όλη τη χρονιά τριγυρνώ σε γήπεδα χωρίς κόσμο, μεταδίδω αγώνες από τις – κατά κανόνα – άδειες αρένες, πουθενά δεν μου έλειψαν οι φίλαθλοι περισσότερο από όσο χθες, να στολίσουν την αγωνία και την προσμονή με τις ανάσες τους. «Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες», σαν το τραγούδι.
Οι Έλληνες ήταν και πάλι στο παρκέ, λίγοι, αλλά σημαντικοί.
Ο Νικ Καλάθης, πρώτη γραμμή άμυνας, ιδιοφυής δημιουργός, κουμανταδόρος και ηγέτης μαζί. Η μαγνητική του ήταν καθαρή και ο ίδιος είναι αποφασισμένος να είναι εκεί, με κάθε τρόπο.
Ο Δημήτρης Ιτούδης που εξάντλησε όλες τις πιθανότητες. Στην αρχή της σεζόν έφτιαξε μια φροντ λάιν φόβητρο και στην Κολωνία δεν είχε Μιλουτίνοφ, Μπολομπόι και είδε τον Σενγκέλια να περιφέρει την ανασφάλεια του στο δεύτερο μέρος, αφού δεν του πήγαινε τίποτα. Αναποδογύρισε το ματς με τα αδόκιμα, πήγε την Εφές στο σουτ με τρεις παίκτες και έδειξε γιατί συγκαταλέγεται στους κορυφαίους του καιρού μας.
Ο Χρήστος Σταυρόπουλος που παρακολουθούσε από την άκρη του πάγκου το δημιούργημα που μαζί με τον Έτορε Μεσίνα δημιούργησαν: η παλιά, εύθραυστη σαν κρύσταλλο Ολίμπια είχε δώσει τη θέση της σε μια ομάδα που αρνούνταν να χάσει πριν αφήσει τα πάντα στο παρκέ.
Φυσικά ο κατάλογος των πρωταγωνιστών είναι μακρύς.
Ο MVP Mίτσιτς περιέφερε την αυτοπεποίθηση και την υπεροχή του χωρίς ανάσα από την περίεργη τακτική του Αταμάν, όμως ήταν ο ψυχρός Μπομπουά αυτός που έδιωξε τους εφιάλτες όταν ο Σέρβος νικήθηκε από κούραση και φάουλ.
Ο Πάου Γκασόλ που ευεργετήθηκε από τον καλαθιακό ρυθμό και πέτυχε 10 πόντους στο ημίχρονο, σχεδόν όσους χώριζαν τις ομάδες. Στο φινάλε, με 0.8΄΄ στο ρολόι, έπρεπε να τον δείτε με τι προθυμία μπήκε στο παρκέ για να ενοχλήσει την επαναφορά του Ντιλέινι. Ποιος, ο δις πρωταθλητής ΝΒΑ, ο πρωταθλητής κόσμου, αυτός που έχει κρεμάσει στο στήθος τρία ολυμπιακά μετάλλια και άλλα επτά σε ευρωμπάσκετ.
Ο Έτορε Μεσίνα που βραχυκύκλωσε τον Σάρας όταν αποφάσισε να σπεκουλάρει πάνω στις εμμονές του Λιθουανού: small ball, ένας χτιστός φόργουορντ (Μίτσοφ) στον καλύτερο σου παίκτη (Μίροτιτς), στείλε τη μπάλα εκεί, το ξέρω ότι δεν μπορείς να αντισταθείς.
Ο ρούκι της παρέας Ίφε Λούντμπεργκ που έγραψε 15 πόντους σε 13.5 λεπτά με μόλις ένα χαμένο σουτ και έδωσε κουράγιο στην ΤΣΣΚΑ και χείρα βοηθείας στον Κλάιμπερν, όμως δεν κατάφερε ποτέ να αισθανθεί πόσο σημαντικός ήταν για να αποφύγει έστω ένα φάουλ.
Σας αφήνω, φεύγω για τη συνέντευξη τύπου. Κάτι μου λέει ότι το συναίσθημα των χθεσινών ημιτελικών θα μυρίζει ακόμα.