Το πατρινό μπάσκετ γιορτάζει. Το πατρινό μπάσκετ θα έχει τη νέα σεζόν στην Basket League δύο ομάδες. Ο Προμηθέας δεν θα είναι μόνος του όπως τα τελευταία χρόνια, ο ιστορικός Απόλλωνας επέστρεψε εκεί που ανήκει. Το 70-63 σε βάρος του Ολυμπιακού στον άτυπο «τελικό» του πρωταθλήματος ήταν το επιστέγασμα της σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης που έχουν ρίξει όλοι την φετινή αγωνιστική σεζόν. Μία υπέρβαση από κάθε άποψη, κόντρα σε έναν αντίπαλο που υπερτερούσε σε ποιότητα, σε ποσότητα και… πόρους. Απέναντι σε μία ομάδα που μπορεί να αγωνίζεται στην Α2 με άλλο ρόστερ, αλλά δεν παύει να θεωρείται μία υπερδύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο αθλητισμός όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και λιγότερο… ρομαντικός. Οι άνθρωποι που θα αφιερώσουν όλη τους την ζωή, όλη τους την καριέρα (προπονητική ή παικτική) σε μία ομάδα σπανίζουν και εμφανίζονται πλέον με το… σταγονόμετρο. Οι ομάδες που όμως έχουν έναν ή και παραπάνω τέτοιους πιστούς στρατιώτες, αισθάνονται δικαίως υπερτυχεροί.
Έτσι ακριβώς πρέπει να αισθάνεται και ο Απόλλωνας Πατρών. Ο Νίκος Βετούλας έχει υπάρξει αρχηγός στην κορυφαία ομάδα του Απόλλωνα (1997) ενώ ως προπονητής έχει συνδέσει το όνομα του με τις πιο λαμπρές στιγμές της τελευταίας 20ετίας.
Δεν μιλάμε απλά για έναν άνθρωπο, ο οποίος προσέφερε τα μέγιστα στον Απόλλωνα, αλλά για κάποιον ο οποίος αποτελεί την ίδια την ιστορία του συλλόγου. Καμία σημασία δεν έχει που έχει αποχωρήσει και έχει επιτρέψει αρκετές φορές, καθώς πάντα όλοι τον υποδεχόντουσαν στην Πάτρα με «ανοιχτές αγκάλες».
Ένα παιδί γέννημα-θρέμμα της Πάτρας που ξεκίνησε την ενασχόληση του με τον αθλητισμό από το ποδόσφαιρο αλλά τα 193 εκατοστά του, τον έφεραν γρήγορα στον δρόμο της «πορτοκαλί θεάς». Πρώτα στην Παναχαϊκή και μετά στον Απόλλωνα με τον οποίον ως παίκτης έζησε στιγμές άπειρου… κάλλους. Ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδας το 1997 με τον Ολυμπιακό, όπου ο Απόλλωνας ηττήθηκε στο σουτ, μία από τις τεράστιες στιγμές. Η συνέχεια της καριέρας του τον βρήκε μακριά από την Πάτρα, προτού την κλείσει το 2008 στην Ιταλία και την Ούντινε.
Αμέσως ακολούθησε τον δρόμο της προπονητικής. Ο Άρης του έδωσε την πρώτη ευκαιρία ως βοηθός του Αντρέα Ματσόν. Η συνέχεια θα ήταν όμως καλύτερη και πιο… πατρινή. Η πενταετία του στον πάγκο του Απόλλωνα είχε τις έντονες στιγμές της, με highlight αδιαμφισβήτητα έναν ακόμα τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Εκείνη την φορά ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετώπισε πρόβλημα όπως ο Ολυμπιακός το 1997, αλλά και μόνο η παρουσία του Απόλλωνα σε τελικό Κυπέλλου αποτελούσε σπουδαίο επίτευγμα.
Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε διάφορα πρότζεκτ (π.χ. Ιωνικός, Προμηθέας), όμως η καρδιά του ήταν εμφανώς… αλλού. Έμοιαζε έξω από τα… νερά του όπου κι αν βρισκόταν. Η ψυχή του ήταν στο κλειστό της «Περιβόλας» και τον αγαπημένο του Απόλλωνα. Το περασμένο καλοκαίρι, δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Όταν του προτάθηκε να αναλάβει την ομάδα, απάντησε αμέσως, για τον απλούστατο λόγο ότι μέσα του «έλιωνε» που ο Απόλλωνας δεν ήταν στην Basket League. Τέσσερα χρόνια απουσίας από την Α1 ήταν πολλά. Πάρα πολλά για το Νίκο Βετούλα. Φρόντισε να το κάνει σαφές σε όλους ότι ήθελε να «χτιστεί» ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στην Α2. Και το κατάφερε παίρνοντας μία άτυπη ρεβάνς από τον Ολυμπιακό, την ομάδα δηλαδή που ως παίκτη του είχε στερήσει ένα κύπελλο Ελλάδας.
Απόλλωνας και Βετούλας είναι έννοιες αλληλένδετες, ο κόουτς αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου και λατρεύεται σαν… θεός στην Πάτρα.