Πέθανε με τις ιδέες της!

O Λουίς Ενρίκε την τελευταία εβδομάδα πριν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ξέμεινε απο αρχηγό. Ο ασυμπτωματικός Μπουσκέτς έχασε τα δυο πρώτα ματς. Ισοπαλίες με Σουηδία και Πολωνία. Όταν ο αρχηγός επέστρεψε βασικός, ο κόουτς είχε ήδη ανακατεψει την τράπουλα. Με Αθπιλικουέτα και Μορένο προκρίθηκε στο ματς με τη Σλοβακία στην επόμενη φάση.

Η κριτική, κριτική. Και αυστηρή. Για τον απόντα Ράμος, για τη διάταξη, για το ατελείωτο τίκι-τάκα. Ακόμη και για το αν ο πρώην κόουτς της Μπαρσελόνα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος αντί του Μορένο που σφράγισε την πρόκριση. Μικορψυχία.

Στον ημιτελικό με την Ιταλία, η Ισπανία κυριάρχησε. Και σε κατοχή μπάλας (ουδεμία έκπληξη) και σε δημιουργία ευκαιριών. Το πλάνο του κόουτς Ενρίκε χωρίς φορ τα είχε όλα. Έλειψε μόνο το γκολ. Εξαιρετικά γρήγορη ανάπτυξη σεμιναριακού για τέτοια κατοχή μπάλας και απέναντι στην Ιταλία επιπέδου, φάσεις κλασικές, κάθετο ιδεατό ματς. Ο Ογιαρθάμπαλ σε δυο τελικές δεν ήρθε σε επαφή με τη μπάλα. Ο Πέδρι κεντούσε. Η Ιταλία του επιθετικου στιλ, σε παθητικό ρόλο. Δεν το ήθελε. Της το επέβαλε ο αντίπαλος.

Το πλάνο κάποια στιγμή ήθελε Μοράτα και Μορένο. Όταν μπήκαν, το σκορ αντί για 1-0 βάσει σχεδίου Ενρίκε, ήταν 0-1. Η δουλειά και πάλι έγινε. Ισοφάριση με Μοράτα να εκθέτει παλιόφιλους συμπαίκτες στη Γιουβέντους. Ακόμη και το θέμα της αφελούς άμυνας η Ισπανία εν πολλοίς το έλυσε με την απόλυτη κατοχή.

Στην παράταση, μια ομάδα είχε δυνάμεις και ιδέες παιχνιδιού. Μια ομάδα ανάγκασε τον Μαντσίνι σε οπισθοχώρηση και αμυντικό ανακάτεμα πανικού. Μια ομάδα επεδίωξε να σκοράρει. Η ομάδα που εν τέλει αποκλείστηκε στα πέναλτι. Η Ισπανία έμεινε εκτός τελικού αγωνιζόμενη με τη φιλοσοφία της. Δεν την άλλαξε. Πέθανε με αυτήν.

Στα σημεία, στις λεπτομέρειες, στην τελική εικόνα του ημιτελικού ήταν η καλύτερη ομάδα. Συνολικά στο τουρνουά ήταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη βελτίωση από ματς σε ματς, μεσοεπιθετικά δημιουργικά από όλες. Δεν είχε το εύκολο γκολ. Ούτε από το πέναλτι…