Τελικά η αρχή δεν είναι το ήμισυ του παντός… τουλάχιστον αν κρίνει κανείς από ό,τι συνέβη στους Άγγλους και τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ.
Οι οικοδεσπότες του τελικού ενδεχομένως θεώρησαν ότι είχαν διανύσει το μισό της διαδρομής μόλις από το δεύτερο λεπτό με το τέρμα του Λουκ Σο, όμως αποδείχθηκε ότι τα δύο λεπτά απέχουν υπερβολικά από το να χαρακτηριστούν το ήμισυ μιας αναμονής πενήντα πέντε χρόνων. Ούτε καν ενός ενενηντάλεπτου, απλά μαθηματικά δηλαδή…
Ο προπονητής των Άγγλων ξένισε πολλούς με την επιλογή των τριών στόπερ στην αρχική ενδεκάδα, ωστόσο αυτή η έμπνευση του που απελευθέρωσε τους Τρίπιερ, Σο στις πτέρυγες ανεβάζοντας τους ψηλά στο γήπεδο ήταν κι εκείνη που έκανε τη διαφορά στην αρχή του ματς. Ως εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία, τέλεια θα την έλεγε κανείς, οι δύο τους συνεργάστηκαν για να προκαλέσουν πλημμυρίδα ενθουσιασμού στο Γουέμπλεϊ.
Η συνέχεια της αναμέτρησης όμως παρέπεμπε περισσότερο στην προσέγγιση που είχαν οι Άγγλοι στο ματς με την Τσεχία την τελευταία αγωνιστική των ομίλων, στο οποίο σκόραραν στο ενδέκατο λεπτό κι έκαναν την τελευταία τους τελική προσπάθεια στο εικοστό έκτο. Τότε δεν τον πλήρωσαν, όμως η Ιταλία δεν είναι Τσεχία…
Ο Σάουθγκεϊτ το διάβασε καλά ο Μαντσίνι προσαρμόστηκε καλύτερα
Ο Σάουθγκεϊτ το διάβασε καλά ο Ρομπέρτο Μαντσίνι όμως προσαρμόστηκε καλύτερα αφού του το επέτρεψαν οι Άγγλοι. Ο Μάρκο Βεράτι «πήρε μέτρα» στο γήπεδο εκμεταλλευόμενος τη διαρκώς αυξανόμενη διάθεση των αντιπάλων τους να διαχειριστούν το προβάδισμα καθώς και την έλλειψη απόφασης να απειλήσουν σε ροή αγώνα, προτιμώντας την «ασφάλεια» των στατικών φάσεων.
Ο Ιταλός αλενατόρε άρχισε να ανακατεύει τα συστατικά, αναζητώντας τη συνταγή της επιτυχίας. Η είσοδος του Μπεράρντι ενίσχυσε την κινητικότητα της ομάδας, καθώς ο Ιμόμπιλε τον οποίο αντικατέστησε είχε εγκλωβιστεί στις «συμπληγάδες» των στόπερ. Μόνο που οι στόπερ του Σάουθγκεϊτ παρέμειναν τρεις (περισσότεροι δηλαδή από τις Συμπληγάδες), όταν οι «ατζούρι» έμειναν χωρίς σέντερ φορ, περιμένοντας να αδειάσει ο χρόνος.
Tempus fugit (ο χρόνος πετά) έλεγαν οι Λατίνοι πρόγονοι των Ιταλών και η «σκουάντρα ατζούρα» δεν τον άφησε να κυλά χωρίς να τον εκμεταλλεύεται, την ώρα που τα «Τρία Λιοντάρια» δεν τον σεβάστηκαν. Τον υποτίμησαν…
Όπως ενδεχομένως υποτίμησαν και τη σημασία του στην αποτελεσματικότητα των πέναλτι όπως αυτή εκφράζεται, ή δεν εκφράζεται από τη νεότητα και την απορρέουσα από αυτή απειρία.
Οι Άγγλοι μετακύλησαν το βάρος των καθοριστικών εκτελέσεων στους νεότερους ποδοσφαιριστές τους. Αν υπήρξε αδυναμία κάποιων να αναλάβουν τη συγκεκριμένη ευθύνη, καλά θα κάνουν οι Άγγλοι να την κρατήσουν κρυμμένη στα άδυτα των αποδυτηρίων τους.
Ωστόσο ουδείς μπορεί να αφήσει εκτός εξίσωσης αυτές τις επιλογές, που αποφάσισαν για το «it’s coming to Rome». Ο Μαντσίνι ήταν απολύτως ακριβής και σε αυτή την περίπτωση. Ακόμη και όταν άλλαξε πρόσωπο, θαρρείς επιχείρησε να κρατήσει ίδια τα συστατικά. Σασουόλο δηλαδή στην πρώτη εκτέλεση όπως με την Ισπανία και Μπεράρντι αντί Λοκατέλι, παρότι κόντρα στη «ρόχα» η Σασουόλο είχε αστοχήσει…
Στον ημιτελικό με τη Δανία ο πάγκος της Αγγλίας έκρινε την πρόκριση. Η ποιότητα και το βάθος του. Στον τελικό ήταν ο πάγκος της Ιταλίας εκείνος που αποφάσισε. Εκείνος που βρισκόταν για να ακριβολογούμε στην άκρη του, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, ο οποίος ως άλλος Ιούλιος Καίσαρας βροντοφώναξε “Veni, Vidi, Vici”!