Αναζητώντας στοιχεία για τους αντιπάλους των ελληνικών ομάδων είτε στα φιλικά παιχνίδια της προετοιμασίας είτε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, στρέφεσαι στην έναρξη των πρωταθλημάτων τους. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε αποτύχει να δούμε πότε κάνουν πρεμιέρα και ποιον έχουν αντίπαλο.
Κάνοντας την ίδια δουλειά οι συνάδελφοι των χωρών από τις οποίες προέρχονται οι αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων, αδυνατούν να βρουν οποιοδήποτε ίχνος πληροφορίας για το πότε θα ξεκινήσει το ελληνικό πρωτάθλημα. Για τα ζευγάρια της πρεμιέρας ούτε λόγος…
Η διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος μοχθεί εδώ και μέρες να ψηφίσει την προκήρυξη του πρωταθλήματος. Ενός πρωταθλήματος που εδώ και χρόνια και παρά τις θεωρίες επιστημονικής φαντασίας περί εμπορικών σχεδίων, χορηγών και διαφόρων εύηχων πλην όμως ουσιαστικά ανύπαρκτων δράσεων πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων, έχει μοναδικό του… χορηγό την τηλεόραση. Οι ομάδες που δεν υπογράφουν είναι οι τηλεοπτικά άστεγες (μέχρι τώρα).
Κάθε καλοκαίρι, είτε κεντρικής διαχείρισης είτε όχι, καμία σέντρα δε γίνεται στο ποδόσφαιρο χωρίς τα χρήματα της τηλεόρασης. Οι περίοδος των διακοπών χωρίζεται σε στάδια…
Το πρώτο είναι της άνεσης. Με τη θεωρία της αναβάθμισης του προϊόντος και του ανταγωνιστικότερου πρωταθλήματος που ΘΑ διεκδικήσει περισσότερα έσοδα την επόμενη σεζόν.
Το δεύτερο είναι της αδιαφορίας. Χρόνια τώρα δεν υπάρχει κανείς σοβαρός χορηγός (με εξαίρεση το κράτος) που θέλει να προβληθεί μέσα από το πρωτάθλημα της χώρας μας.
Το τρίτο στάδιο είναι των απειλών. «Αν δεν υπογράψουμε τηλεοπτικό συμβόλαιο με τα λεφτά που θέλουμε δε ξεκινάει το πρωτάθλημα».
Το τέταρτο στάδιο είναι αυτό της άτακτης υποχώρησης. Αφού έχουν υπογράψει κάποιες ομάδες, οι υπόλοιπες (μαζί με αυτούς που έχουν υπογράψει) κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να έρθουν σε επαφή με κανάλια, με την πολιτεία, με όποιον μπορεί να βοηθήσει ούτως ώστε να πέσουν υπογραφές, να βγει η χρονιά και να γίνει το πρωτάθλημα.
Στο ίδιο έργο θεατές κάθε καλοκαίρι με πολύ μικρές διαφορές που δίνουν… σασπένς στη διαδικασία. Όπως για παράδειγμα η ιστορία με τα κανάλια των ομάδων που έχει αποδειχθεί πως ήταν (οικονομικό) λάθος, ή ακόμη περισσότερο η δημιουργία του καναλιού του πρωταθλήματος.
Αυτό το τελευταίο μοιάζει με ανέκδοτο αν αναλογιστεί κάποιος ότι πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους το ποσοστό που θα αναλογεί στον καθένα από τις εισπράξεις… Όποιες εισπράξεις…
Προφανώς σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχουν ελάχιστοι παράγοντες που καταβάλουν σοβαρές προσπάθειες τόσο για να εξελιχθεί ποιοτικά το πρωτάθλημα μέσα από την εξέλιξη της δικής του πρώτα ομάδας σε αγωνιστικό και όχι μόνο επίπεδο.
Ποτέ δεν μπορείς να ισοπεδώνεις τα πάντα και να βάζεις άπαντες στο ίδιο… σακί θεωρώντας πως αφού δραστηριοποιούνται σε μια μετριότητα είναι αυτομάτως μέτριοι. Θα ήταν όχι μόνο άδικο αλλά και ανήθικο.
Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν προς όφελος της κοινής λογικής και να συμβάλλουν ούτως ώστε το άθλημα να μπορεί να καυχιέται ότι έκανε δύο βήματα μπροστά.
Όμως είναι τόσο λίγοι που το πλήθος των υπολοίπων τους φράζει το δρόμο.