Σε γενικές γραμμές ήταν θέμα ενέργειας. Η ελληνική ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να ματσάρει την όρεξη και τη διάρκεια των παικτών του Δημήτρη Ιτούδη. Χαρακτηριστικός δείκτης σε αυτό τα χαμένα ριμπάουντ, αλλά και η απουσία ελληνικών καλαθιών στον αιφνιδιασμό.
Σίγουρα η απουσία του Παπαπέτρου ήταν αισθητή και ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει πολλά περιθώρια να στερείται τον αρχηγό του, ειδικά στη ζώνη το μεγάλο κορμί του συγκεκριμένου παίκτη ήταν βασικό εργαλείο που δε λειτούργησε.
Επιθετικά ο Παναθηναϊκός είχε κάποιες καλές στιγμές, αλλά οι περισσότερες από αυτές οφείλονταν στη διάθεση και το ταλέντο του Νέντοβιτς. Ο Μέικον ήταν σε πολύ κακό βράδυ κι έτσι οι επιλογές ήταν ιδιαιτέρως περιορισμένες.
Πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο πως οι ξένοι του Παναθηναϊκού φέτος (εκτός του Μέικον) είναι παίκτες με ταβάνι. Δύσκολα θα εμφανιστεί κάποιος στο καλό του βράδυ και θα κουβαλήσει μόνος του την ομάδα. Ο Οκάρο Γουάιτ εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, είναι περισσότερο βοηθητικός, ο Έβανς έχουν περάσει οι εποχές που το έκανε, αλλά και πάλι δε θα περίμενε κανείς από αυτόν να κερδίσει μόνος του, ο Πέρι όσο κι αν είναι φιλότιμος και προσπαθεί δεν μπορεί να καλύψει το χάντικαπ της Ευρωλίγκας κι ο Φλόιντ απλά δεν κάνει (γι΄ αυτό πλέον και δεν παίζει καθόλου).