Θα μπορούσε η ζωής τους, αν και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους να είναι ρόλοι στην ίδια ταινία. Όμως μόνο ο ένας είδε, τα βάσανά του να αποτυπώνονται στο λευκό πανί του κινηματογράφου. Ενώ έγινε και τραγούδι. Ο Ρούμπιν «Τυφώνας» Πάρκερ και ο Ντίουι Μποζέλα είναι οι δύο μαύροι πυγμάχοι που είδαν τη ζωή του να γκρεμίζεται για κάτι που ποτέ δεν έκαναν.
Το 1966 σ’ ένα μπαρ του Νιού Τζέρσεϊ, το Λαφαγιέτ, λίγο πριν τις 3 τα ξημερώματα, επικράτησε κομφούζιο, όταν δύο νεαροί, μπήκαν στο μπαρ κι άρχισαν να πυροβολούν. Δύο επιτόπου νεκροί και λίγες μέρες αργότερα και μια γυναίκα. Όλοι τους λευκοί. Οι δράστες δύο νεαροί μαύροι, οι οποίοι έφυγαν με λευκό αυτοκίνητο. Για κακή του τύχη, ο Κάρτερ, μαζί με τον Τζον Άρτις, επίσης μαύρο, τον οποίο είχε πάρει με οτοστόπ λίγη ώρα πριν, οδηγούσε λευκό αυτοκίνητο. Η αστυνομία, σταματά τον Κάρτερ και με συνοπτικές διαδικασίες τον προσάγει στο αστυνομικό τμήμα. Το δύσκολο και γεμάτο. βόλτες σε σωφρονιστικά ιδρύματα παρελθόν του Κάρτερ παίζει το ρόλο του και μαζί με τον πραγματικά άτυχο Άρτις φυλακίζεται με ποινή ισόβιων δεσμών για τριπλή δολοφονία που ποτέ δεν έκανε.
Ο Κάρτερ δεν τα παρατά, από παιδί είχε μάθει στα δύσκολα, σε μια εποχή που ο ρατσισμός ήταν στο απόγειο του. Ο «τυφώνας» ξεκινά τη μάχη του για να πείσει για την αθωότητά του. Η μάχη αυτή θα περάσει από 1000 κύματα και θα δικαιωθεί 20 χρόνια μετά. Ο Κάρτερ μετακομίζει στο Τορόντο, γίνεται διευθυντής της Ένωσης για την Υπεράσπιση των άδικα Καταδικασμένων. Στις μέρες του στη θέση αυτή, θα καταφέρει να αποφυλακίσουν 20 άδικα φυλακισμένους.
Ο Κάρτερ πέθανε στο Τορόντο, στις 20 Απριλίου του 2014.
Η ζωή του Κάρτερ, αλλά κυρίως η μάχη που έδωσε είναι το θέμα του τραγουδιού “Hurricane” του Μπομπ Ντίλαν (1975) και της ταινίας “Hurricane Carter” (1999), στην οποία ο Ντένζελ Ουάσινγκτον υποδύεται τον φυλακισμένο πυγμάχο. Η ταινία κέρδισε κοινό και κριτικούς καθώς και μια Χρυσή Σφαίρα Α ανδρικού ρόλου ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ.
Μέχρι και σήμερα πάντως αρκετοί είναι εκείνοι που δεν έχουν ξεκαθαρίσει, μετά από έρευνες αν όντως ήταν αθώος ο Κάρτερ ή όχι. Ενώ κάποιοι κάνουν λόγω ακόμη και στροφή του Μπομπ Ντύλαν προς την αντίθετη κατεύθυνση ύστερα από συμπέρασμα στο οποίο έφτασε ο ίδιος μετά από δικές τους έρευνες. Άλλοι πάλι, αυτό το διαψεύδουν.
«.dreams do happen if you do never give up hope.»
Η ιστορία μπορεί να πει κανείς πως επαναλαμβάνεται αρκετές φορές. Μία απ’ αυτές τις φορές ήταν όταν ο Ντίουι Μποζέλα καταδικάστηκε για τον φόνο της 92χρονης Έμα Κράσπερ, έναν φόνο που ποτέ δεν έκανε.
Το 1977 ήταν η χρονιά που η ζωή του ερασιτέχνη πυγμάχου θα άλλαζε για πάντα. Ένας μαύρος νεαρός, μπαίνει στο σπίτι της Έμα Κράσπερ με σκοπό τη ληστεία. Η άτυχη γυναίκα πέφτει νεκρή από τα χέρια του ληστή και η αστυνομία ψάχνει τον δολοφόνο της.
Χωρίς πολλά στοιχεία, χωρίς περιγραφή του δολοφόνου και πολύ βιαστικά η αστυνομία συλλαμβάνει τον 18χρονο τότε Μποζέλα. Ο Μικρός από την πρώτη μέρα φωνάζει πως είναι αθώος. Μένει χωρίς δίκη στη φυλακή για πέντε χρόνια και το 1983 πηγαίνει σε δίκη παρωδία. Οι δικαστές προσπαθούν να κλείσουν την υπόθεση και χωρίς επαρκή στοιχεία καταδικάζουν τον Μποζέλα σε ισόβια κάθειρξη. Πάλευε κάθε μέρα για την αθωότητά του και ζήτησε ούτε μια, ούτε δύο, αλλά 4 φορές ακρόαση για να αποδείξει πως δεν ήταν αυτός ο δολοφόνος. Σε καμία από τις αιτήσεις του δεν έλαβε θετική απάντηση. Έτσι ο Ντίουι Μποζέλα έμεινε 26 ολόκληρα χρόνια στη φυλακή. Κανείς δε μπορούσε να τον βοηθήσει. Είχε όμως έναν συμπαραστάτη που στο τέλος θα τον αθώωνε χωρίς να το ξέρει. Τα χρόνια περνούσαν και όπως ήταν λογικό, η τεχνολογία εξελισόταν. Έτσι με τον έλεγχο του DNA κανείς δε μπορούσε να σταματήσει τον Μποζέλα από το να αθωωθεί και να αποφυλακιστεί. Οι δικαστές ήταν ξεκάθαροι. Ο Ντίουι Μποζέλα, είναι απόλυτα αθώος. Η πόρτα της φυλακής άνοιξε και ο 56χρονος πλέον Μποζέλα ήταν ελεύθερος να ζήσει σε μία τόσο, μα τόσο διαφορετική Αμερική. Μέσα στη φυλακή δεν σταμάτησε μέρα να προπονείται. Έπαιζε φιλικούς αγώνες με κρατούμενους άλλων φυλακών και αυτό με το οποίο κοιμόταν τα βράδια ήταν η στιγμή που ελεύθερος πια θα έπαιζε τον πρώτο του επαγγελματικό αγώνα.
Την ευκαιρία αυτή θα του την έδινε ο Μπερνάρντ Χόπκινς, ο οποίος είχε επηρεαστεί από το δράμα της ζωής του Μποζέλα.
Στο έναν και μοναδικό επαγγελματικό αγώνα της ζωής του θα αντιμετώπιζε τον Λάρι Χόπκινς. Στο ρινγκ έδωσε όλο του το είναι, όσες δυνάμεις είχε και κατάφερε να κερδίσει, μέσα σε αποθέωση από 20.000 θεατές που είχαν βρεθεί στο Στέιπλ Σέντερ.
