Χουάν Κάρλος Βαλερόν: Ο Αρτίστας με τα γυάλινα πόδια

Ο Χουάν Κάρλος Βαλερόν, ήταν ένας αρτίστας του ποδοσφαίρου, που πολλοί αποκάλεσαν «μάγο» και εφάμιλλο του Ζινεντίν Ζιντάν, αλλά με «γυάλινα πόδια».
Ο Ισπανός μεσοεπιθετικός Χουάν Κάρλος Βαλερόν (Juan Carlos Valerón Santana), γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου του 1975, στην Αρκινεγκίν, στο νησί Γκραν Κανάρια του ισπανικού αρχιπελάγους στον Ατλαντικό Ωκεανό, περίπου 150 χλμ. από τις βορειοδυτικές αφρικάνικες ακτές και περίπου 1350 χλμ. από τις Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ).
Έγινε γνωστός για τις τεχνικές του ικανότητές, ειδικά τις δεξιότητες στις μεταβιβάσεις και στον έλεγχο της μπάλας, αλλά και ότι ήταν επίσης επιρρεπής στους τραυματισμούς. Ένας Αρτίστας με γυάλινα πόδια, που πολλοί αποκάλεσαν «μάγο», εφάμιλλο του Ζινεντίν Ζιντάν (Zinedine Zidane). Ποδοσφαιριστής προικισμένος όσο λίγοι, δεν κατέκτησε παρά μόνο 3 τίτλους, ένα κύπελλο Ισπανίας και 2 Σούπερ Καπ. Όσοι και οι υποβιβασμοί που έζησε! Κατά τη διάρκεια της 15ετούς καριέρας του, κατάφερε να μαζέψει συνολικά 390 παιχνίδια και 29 γκολ στην ισπανική La Liga, εκπροσωπώντας τη Μαγιόρκα, την Ατλέτικο Μαδρίτης και κυρίως τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, που την υπηρέτησε για 13 χρόνια, έχοντας αρχίσει με τον σύλλογο της ιδιαίτερης πατρίδας του, τη Λας Πάλμας το 1994, με την οποία και τελείωσε 22 χρόνια αργότερα, το 2016. Εκπροσώπησε διεθνώς την Ισπανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 και σε 2 Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, κερδίζοντας 46 διεθνείς συμμετοχές.
Άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο με τον σύλλογο της γενέτειράς του, την UD Λας Πάλμας, πρώτα στα τμήματα υποδομής και αργότερα στη πρώτη ομάδα. Τη σεζόν 1997/98, μεταγράφηκε στη Μαγιόρκα, στις Βαλεαρίδες Νήσους, στη δυτική Μεσόγειο, κάνοντας το ντεμπούτο του στη κορυφαία ισπανική κατηγορία, στις 31 Αυγούστου του 1997, μπαίνοντας ως αλλαγή για ένα δεκάλεπτο, σε μια νίκη 2-1 εντός έδρας επί της Βαλένθια. Βασικό μέλος της ομάδας που έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας, χάνοντας τελικά στα πέναλτι από την Μπαρτσελόνα και τερματίζοντας παράλληλα 5η στο πρωτάθλημα! Για τα επόμενα δύο χρόνια, έπαιξε για την Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου ήταν και πάλι βασικός αλλά, μετά τον υποβιβασμό της περιόδου 1999-2000, εντάχθηκε στη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.
Στην αρχή, πάλεψε για να κερδίσει θέση βασικού από τον βραζιλιάνο Ντζαλμίνια (Djalminha). Σταδιακά έγινε η πρώτη επιλογή, υπογράφοντας την επέκταση του συμβολαίου του με την ομάδα της Γαλικίας, τον Φεβρουάριο του 2004. Η ομάδα της Γαλικίας ήταν πρότυπο. Υπήρξαν χρόνια, με τον Χαβιέρ Ιρουρέτα (Javier Irureta), που μπορούσε να νικήσει όποια ομάδα έβρισκε αντίπαλό της, στην Ισπανία και στην Ευρώπη. Ο Βαλερόν ήταν εκεί για να δίνει με τις πάσες ακριβείας του σχεδόν έτοιμα γκολ στον Ρόι Μακάι (Roy Makaay) και στον Ντιέγο Τριστάν (Diego Tristán). Όπως έκανε στον τελικό του Κυπέλλου το 2002 όταν η Ρεάλ γιόρταζε τα 100 χρόνια της κι αυτός της χάλασε τη φιέστα για να χαρίσει το τρόπαιο στη δική του ομάδα.
Τον Ιανουάριο του 2006 ωστόσο, ξεκίνησαν να τρέχουν επώδυνοι τραυματισμοί. Υπέστη έναν τραυματισμό στο γόνατο, ο οποίος υποτροπίασε τον Ιούλιο και στις αρχές του 2007, τον οδήγησε σε μια νέα χειρουργική επέμβαση. Δεν είχε εμφανιστεί σε επίσημο αγώνα μέχρι τα μέσα της περιόδου 2007/ 08. Στις 27 Ιανουαρίου του 2008, αγωνίστηκε για 15 λεπτά ως αλλαγή του Αντρές Γκουαρδάδο (Andrés Guardado), στη νίκη με 3-1 εντός έδρας επί της Βαγιαδολίδ – ο πρώτος αγώνας του για πάνω από ένα χρόνο! Την περίοδο 2008/09, σε ηλικία 33 ετών, έγινε ξανά βασικός, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τον Μάιο του 2011 η ομάδα υποβιβάστηκε. «Θα μείνω. Για μένα είναι το ίδιο». Κι έμεινε εκεί μέχρι το 2013.
Ο 36χρονος, πλέον Βαλερόν, ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της «Ντεπόρ», στη σεζόν 2011/12, σκοράροντας -ρεκόρ καριέρας- 5 γκολ σε σχεδόν 3.000 αγωνιστικά λεπτά στη Β’ Κατηγορία, όταν και ο σύλλογος επέστρεψε στην La Liga μετά από ένα χρόνο, ως πρωταθλητής! Στις 14 Ιουλίου του 2013, μετά από το νέο υποβιβασμό της Ντεπορτίβο ήρθε το… ξενέρωμα. Αποφάσισε να φύγει. Τον εξώθησαν προς την έξοδο, θα ήταν πιο σωστό. Ήταν πια σε προχωρημένη ηλικία. Έβαλε τα κλάματα. Δεν ήταν εύκολο να αφήσει την καρδιά του, αλλά έπρεπε να το κάνει. Διότι ήθελε ακόμα να παίξει. Έχοντας συμβόλαιο μέχρι το 2015, επέλεξε να αφήσει τον σύλλογο, τον Ιούνιο του 2013, μετά από 13 χρόνια (!!!) έχοντας πάρει μέρος σε 422 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις και έχοντας σημειώσει 32 γκολ.
Επέστρεψε στην πρώτη του ομάδα, τη Λας Πάλμας, μετά από 16 χρόνια, υπογράφοντας συμβόλαιο ενός έτους με δυνατότητα ανανέωσης. Συνέχισε να αποτελεί σημαντικό μέλος της πρώτης ομάδας κατά τη διάρκεια της θητείας του, βοηθώντας στη άνοδο στην κορυφαία κατηγορία το 2015. Το καλοκαίρι αυτής της χρονιάς, ανανέωσε το συμβόλαιό του για ένα ακόμη χρόνο. Στις 26 Σεπτεμβρίου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά με την ομάδα στην κορυφαία κατηγορία, για 22 λεπτά στην ήττα 1-2 εκτός έδρας από την Μπαρτσελόνα, με αυτό να είναι το πρώτο παιχνίδι του στη κορυφαία κατηγορία μετά από 847 ημέρες. Έγινε έτσι ο 5ος γηραιότερος παίκτης στη La Liga, σε ηλικία 40 ετών και 101 ημερών! Ανέβηκε μία θέση στις 12 Δεκεμβρίου, μπαίνοντας ως αλλαγή, εναντίον της Μπέτις, ξεπερνώντας τον πρώην συμπαίκτη του στη Ντεπορτίβο, Ντονάτο (Donato). Την 1η Μαρτίου του 2016, παίζοντας στη νίκη με 4-0 εντός έδρας επί της Χετάφε, έκανε την 400η εμφάνισή του στην ισπανική κορυφαία κατηγορία! Και έφτασε τα 41 του για να παίζει ακόμα. Και να εντυπωσιάζει συχνά πυκνά με μια ενέργεια, μια ασίστ, με τη διορατικότητα με την οποία αντιμετώπιζε το παιχνίδι.
Έκανε το διεθνές ντεμπούτο του με την ισπανική εθνική ομάδα, στις 18 Νοεμβρίου του 1998 σε μια φιλική ισοπαλία 2-2 με την Ιταλία στο Σαλέρνο. Συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2000, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, σκοράροντας στη νίκη με 3-1 επί της Σλοβενίας και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, παίζοντας στη νίκη με 1-0 εναντίον της Ρωσίας, στη φάση των ομίλων. Έκανε την τελευταία διεθνή εμφάνιση του στις 26 Μαρτίου του 2005, σε μια νίκη 3-0 επί της Κίνας. Συμμετείχε σε 46 παιχνίδια των «φούριας ρόχας», σκοράροντας 5 γκολ.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του, Μιγκέλ-Άνχελ ήταν επίσης ποδοσφαιριστής, μέσος κι αυτός με καριέρα κυρίως στη Λας Πάλμας. Μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, Πέδρο, έχουν Σχολή ποδοσφαίρου στη Γκραν Κανάρια. Θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο σεβαστούς παίκτες στην Ισπανία! Έχει οδηγήσει τη Λα Κορούνια σε τρομερή νίκη επί της Άρσεναλ στο «Χάιμπουρι», ήταν πρωταγωνιστής στην απίστευτη νίκη επί της Μπάγερν μέσα στο Μόναχο, πήρε πάνω του την ομάδα στο 4-0 επί της Μίλαν και την οδήγησε στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. «Υπήρξε σπουδαίος και θα πεθάνει σπουδαίος» λέει για τον Βαλερόν ο Πεπ Γουαρδιόλα (Pep Guardiola). Ο Αντρές Ινιέστα (Andrés Iniesta) έχει δηλώσει ότι θα πλήρωνε για να τον δει να παίζει, ενώ ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε (Vicente del Bosque) παραδέχθηκε ότι θα ταιριάζει πάντα στην εθνική ομάδα. Ο συμπαίκτης στη Λας Πάλμας, Τσάβι Καστεγιάνο (Javi Castellano), τον επαίνεσε για την ειλικρίνεια και τη σεμνότητα του!
Ο πρόεδρος της Λας Πάλμας, Μιγκέλ-Άνχελ Ραμίρεζ (Miguel Ángel Ramírez), είπε ότι το 2015 κατάφερε να πείσει τον Βαλερόν να παίξει μια ακόμη σεζόν, έτσι ώστε θα είναι σε θέση να πει αντίο σε όλα τα στάδια στην Ισπανία, όπου ήταν σταθερά επευφημούμενος! Στο τελευταίο παιχνίδι που έπαιξε στο Camp Nou της Βαρκελώνης, ο Λουίς Ενρίκε (Luis Enrique), πρώην συμπαίκτης του στην εθνική και προπονητής της Μπαρτσελόνα, τον χειροκρότησε, παρασέρνοντας όλο το στάδιο, όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, σ’ ένα μοναδικό standing ovation! Οι πρώην Ολλανδοί διεθνείς Τζίμι Φλόιντ Χασελμπάινκ (Jimmy Floyd Hasselbaink) και ο Ρόι Μακάι, ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχαν ποτέ! Πριν την επιστροφή του στο Στάδιο Ριαθόρ της Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, τον Απρίλιο του 2016, ο προπονητής της Βίκτορ Σάντσεζ (Víctor Sánchez), είπε ότι ο Βαλερόν θα είχε κερδίσει τη «Χρυσή Μπάλα» αν είχε παίξει σε μεγαλύτερο σύλλογο!
ΠΗΓΗ: Ευλογημένο ποδόφαιρο, Wikipedia, sobrero