Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πέρασαν από το πορτογαλικό έπος. Ήταν έπος. Η γενέθλια αναφορά απλώς υπαγορεύει στο μυαλό να ανατρέξει στο απίστευτο. Για να μην ξεχαστεί ότι συνέβη. Διότι ακόμη και οι ελαφρόμυαλοι κριτικοί πάσης φύσεως ταινιών δράσης έχουν πια χωνέψει ότι δεν είναι έπος στο πανί, αλλά στη ζωή. Ταινία μεγάλου, ατελείωτου μήκους.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πέρασαν από το πορτογαλικό έπος. Κάθε χρόνο, βλέποντας και ξαναζώντας, ανακαλύπτεται η έκταση της επιτυχίας, μόνο και μόνο εκλαμβάνοντας την πραγματικότητα ως σημείο αναφοράς. Την πράξη του βαλτώδους σήμερα ως απόσταση από το επικό χθες. Η απόσταση μεγαλώνει. Δεν μικραίνει. Τα γενέθλια έχουν πικρή νοσταλγία. Ιδίως όταν απότομα τελειώσει η ημέρα γενεθλίων. Πόσο μάλλον η τούρτα γενεθλίων.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πέρασαν από το πορτογαλικό έπος. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Έγιναν μύθοι. Περιφέρουν το μύθο από πόλη σε χωριό. Οι παλαιότεροι θυμούνται. Οι νεότεροι μαθαίνουν. Τα παιδιά 2004 έγιναν άντρες και legends. Το έτος σημαδεύει την ταινία. Υποδηλώνει την απόσταση.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πέρασαν από το πορτογαλικό έπος. Σημασία έχει ότι κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, γυρίζεις το κουμπί στο 2004, κόβεις το κεντρικό κομμάτι της τούρτας και πατάς play. Μαζεύεις την απόσταση, ζεις και ξαναζείς. Τη στιγμή. Την αμέσως καλύτερη της καλύτερης προηγούμενης. Έχεις να το λες. Να το διηγείσαι. Με λόγια παχιά. Ήταν έπος. Και μεγαλώνει γενιές.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια πέρασαν από το πορτογαλικό έπος. Σημασία έχει πως σε κάθε γενέθλια γιορτάζεις και θυμάσαι. Το τώρα (γκρινιάζοντας για όσα δεν έγιναν, για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία) και το χθες (τη σέντρα, την κεφαλιά, το σουτ, το γκολ). Με λόγια παχιά. Ήταν έπος. Και μεγαλώνει γενιές.