Την όλη συζήτηση ξεκίνησε φυσικά ο Γκόραν Ντράγκιτς, ο οποίος είπε πως «το 2019 εγώ ήμουν ο Μπάτμαν και ο Ντόντσιτς ο Ρόμπιν. Τώρα είναι ανάποδα». Ας δούμε όμως τι γίνεται και αλλού, γιατί στο τέλος θα συζητάμε μόνο για τον Ντόντσιτς, τον Γιάννη και τον Γιόκιτς. Εδώ που τα λέμε, 24 ομάδες μαζεύτηκαν στο Ευρωμπάσκετ: μάλλον είναι πολλές, αλλά τουλάχιστον μας δίνουν υλικό.
Ντόντσιτς – Ντράγκιτς (Σλοβενία)
Η εξέλιξη είναι τόσο φυσικό όσο η αλκοολική ζύμωση στο κρασί. Ο Ντράγκιτς κάνει μετά χαράς δύο βήματα πίσω, δεν είναι άλλωστε το ίδιο κορμί με πέντε χρόνια πριν, τότε που απολάμβανε δικαίως το star status στο Μαϊάμι και κυνηγούσε το πρωτάθλημα. Το να παίζεις δίπλα στον Ντόντσιτς δίνει πλέον ελεύθερα σουτ, διαθέσιμους διαδρόμους για τις παραδοσιακές μπούκες με το αριστερό και γενικώς την συνθήκη της έλλειψης βαρύτητας που προκαλεί ο Luka Magic στο παρκέ. Του χρόνου θα είναι η τελευταία τους φορά, αλλά και πάλι οι εμφανίσεις είναι μετρημένες, άρα και πολύτιμες.
Μίτσιτς – Γιόκιτς (Σερβία)
Οι πολυτιμότεροι στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, τελεία και παύλα. Πρωταθλητής Ευρώπης και MVP του F4 ο ένας, MVP του NBA ο άλλος και καλή τύχη σε όσους προσπαθήσουν να σταματήσουν το pick n roll δύο παικτών από τους οποίους πρακτικά δεν λείπει τίποτα από το ρεπερτόριο τους. Ο Μίτσιτς απειλεί από κάθε απόσταση και έχει κάθε είδους πάσα διαθέσιμη, την ώρα που ο Γιόκιτς μπορεί να δημιουργεί ημικρανίες επιλέγοντας να ανοιχτεί στα 6.75, να λειτουργήσει σαν πασέρ σε short roll ή να βυθιστεί βαθιά στη ρακέτα και να χρησιμοποιήσει τον όγκο του σε στυλ «ακίνητο αντικείμενο».
Καλάθης – Γ. Αντετοκούνμπο (Ελλάδα)
Ο Ντόρσεϊ δίνει την έξτρα διάσταση που η Εθνική χρειάζεται, ο Σλούκας ταλαιπωρείται και ακόμη δεν έχει βρει ρυθμό, οι Παπανικολάου-Θανάσης το χαμαλίκι, όμως το δίδυμο Καλάθης – Γιάννης είναι αυτό που εν πολλοίς θα καθορίσει την τύχη μας στη διοργάνωση. Ο Νικ είναι ο απολύτως ενδεδειγμένος γκαρντ στο να ανεβάσει το τέμπο και να βρει τρύπες στην άμυνα ακόμα και εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχουν, πράγμα που θα ανεβάσει κατακόρυφα την αποτελεσματικότητα του Γιάννη, ο οποίος κάνει θραύση στο ανοιχτό γήπεδο. Κάπως έτσι θα έχουμε καλύτερες πιθανότητες να κερδίσουμε τη μάχη της αυτοπεποίθησης, αλλά και να απεμπλακούμε τα προβλήματα που θα μας βάλουν οι κλειστές άμυνες που θα δίνουν ξεδιάντροπα το σουτ σε αμφότερους.
Φουρνιέ – Γκομπέρ (Γαλλία)
Με το «1» να είναι ένα μικρό αίνιγμα (Ερτέλ, Μαλεντόν, Αλμπισί), ο φυσικός ηγέτης των «τρικολόρ» είναι, καιρό τώρα», ο Εβάν Φουρνιέ. Δίπλα του ο Γκομπέρ είναι σχεδόν cheat χωρίς τον βραχνά των τριών δευτερολέπτων στην άμυνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει και αυτός τους δικούς του κρυπτονίτες (Γιάννης). Οι Γάλλοι έχουν ψηλούς για να δώσουν και στους άλλους (Γιαμπουσέλι, Πουαριέ, Φαλ), όμως ο ψηλός της Μινεσότα ξεχωρίζει δικαίως.
Νούρκιτς – Μούσα (Βοσνία)
Τούτοι εδώ είναι επικίνδυνοι για όσους τους υποτιμήσουν, αν και πιθανότατα δεν θα βρεθούν πολλοί να κάνουν αυτό το λάθος. Ο Μούσα έκανε την έξυπνη επιλογή να κάνει restart μέσω μιας μικρομεσαίας ομάδας (Ρίο Μπρεογκάν) μετά το αποτυχημένο πείραμα της Εφές και πλέον είναι παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ ο Νούρκιτς είναι ό,τι κοντινότερο διαθέτει το Ευρωμπάσκετ στο στυλ του Γιόκιτς. Μια 5ετία τώρα “Blazer”, ο 28χρονος φτάνει και περισσεύει για την Εθνική ομάδα, αναπτύσσοντας όλο και καλύτερη χημεία με τον «άνιωθο» Μούσα. Οι δυο τους ξεκίνησαν με 19+19 στην πρεμιέρα με την Ουγγαρία, με τον Μούσα να τραβά τα βλέμματα με το σχεδόν μη χαρακτηριστικό για τον ίδιο 6 ασίστ / 0 λάθη.
Μαντάρ – Άβντιγια (Ισραήλ)
Όχι ακριβώς ό,τι πιο σύνηθες να βλέπει κανείς δύο 21χρονους να έχουν τα κλειδιά μιας εθνικής ομάδας, όμως αυτό είναι ταυτόχρονα και το λογικό στην περίπτωση των Ισραηλινών. Άβντιγια και Μαντάρ έχουν γεννηθεί με 13 ημέρες διαφορά, παιδιά των 00’s που θέλουν τον κόσμο γιατί δεν ξέρουν αν θα υπάρχει αργότερα. Ο πρώτος παίζει αρκετά στους Γουίζαρντς αλλά παλεύει να ξεχωρίσει (8.4π, 43%FG, 5.2ρ, 2.0ας), ο έτερος προέρχεται από μια πλήρη σεζόν υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς και είναι έτοιμος να δείξει τι έμαθε.
Σαμπόνις – Βαλαντσιούνας (Λιθουανία)
Το δικέφαλο τέρας των Λιθουανών είναι εδώ, οι οποίοι δεν θα ακούσουν πολλές αντιρρήσεις ισχυριζόμενοι ότι έχουν το κορυφαίο δίδυμο ψηλών στη διοργάνωση. O Σαμπόνις συμπλήρωσε πλέον τριετία στο NBA με 18+ πόντους, 10+ ριμπάουντ και 5+ ασίστ και είναι φυσιολογικά η αιχμή του δόρατος και θα προσπαθήσει να βρει τρόπους να συνυπάρξει στο ποστ με τον μόλις 30χρονο Βαλαντσιούνας που πέρσι έγραψε 17.8π/11.4ρ στη Νέα Ορλεάνη. Καλή τύχη σε όποιον τα βάλει μαζί τους στο κυνήγι των ριμπάουντ.