«Το παν είναι να κάνεις το απλό να φαίνεται σύνθετο και να μαγεύεις τους γύρω σου σκορπίζοντας χαρά και ευτυχία». Αυτά τα λόγια του πατέρα του, Ζοάο ντε Ασίς, λες και με κάποιον μαγικό τρόπο εμφυτεύτηκαν στο κεφάλι του Ροναλντίνιο και όταν μεγάλωσε τα έκανε πράξη.
Δεν γεννήθηκε με το όνομα Ροναλντίνιο, αλλά με το όνομα Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα. Πριν από ακριβώς 39 χρόνια, στις 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της ποίησης. Μπορεί να μην ήταν ποιητής, ήταν όμως…καλλιτέχνική φύση. Ένας ποδοσφαιριστής που με τα όσα έκανε μέσα στο γήπεδο, έδωσε ακόμη μεγαλύτερη υπόσταση στο ίδιο το άθλημα που υπηρέτησε.
Η μόνη πικρία που μένει από αυτόν τον «μικρό μάγο» είναι ότι δεν μπορέσαμε να τον «χορτάσουμε», όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τους σημερινούς αστέρες, τον Ρονάλντο ή τον Μέσι.
Για κάποιον λόγο «αυτοτιμωρήθηκε». Είναι πιθανό βέβαια να μην ήθελε και ο ίδιος, την παραμονή του για πολλά χρόνια στο τοπ επίπεδο. Ήταν και της… ασωτίας, οπότε το πιο πιθανό είναι να συγκρούστηκαν αυτά τα δύο, ο επαγγελματισμός και η σχεδόν ασκητική ζωή που πρέπει να ακολουθεί ένας ποδοσφαιριστής που θέλει να είναι «Ο ΠΡΩΤΟΣ», με την ανάγκη να ζήσει έντονα και να διασκεδάσει ταυτόχρονα. Προφανώς δεν γίνονται και τα δύο, οπότε ο αγαπημένος Ρόνι είπε να κάνει το δεύτερο!
Δύσκολα μπορείς να θυμηθείς κάποιον παίκτη που να έχει τόσα σπουδαία ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά, μαζεμένα σε μέγιστο βαθμό. Τα προτερήματα του μπορείς να τα βρεις συνδυαστικά, σε τρεις ή τέσσερις ποδοσφαιριστές.
Αυτός όμως ήταν ένα πηγαίο ταλέντο. Ουσιαστικά εξέλιξε το άθλημα. Η μπάλα υπακούσε πάντα στις προσταγές του. Ήταν 10άρι έπαιξε με άνεση στα άκρα, ακόμη και στην κορυφή της επίθεσης. Αυξομείωνε τον ρυθμό του παιχνιδιού, όποτε ήθελε εκείνος, αν και αν θέλουμε να είμαστε πιο σωστοί, συνήθως τον αύξανε, με την ταχύτητα, την ευελιξία και την απίστευτη ικανότητα να ντιμπλάρει.
Και όχι με απλό τρόπο. Με ζογκλερικά κόλπα που έκαναν αδύνατο σε έναν αμυντικό να παρακολουθήσει τις κινήσεις του. Ήταν πάντα…μία σκέψη μπροστά από τους αντιπάλους του. Μην ξεχάσουμε και την ικανότητα του στις στατικές φάσεις. «Θανατηφόρο» μίγμα.
To στήριγμα της ζωής του, ο αδερφός του
Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μόλις 8 χρόνων. Ουσιαστικά ο αδερφός του Ρομπέρτο, πιο γνωστός ως Ασίς, ήταν αυτός που μετέδωσε στον μικρό του αδερφό την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τα μυστικά του αθλήματος. Είχε και το έμφυτο ταλέντο ο Ροναλντίνιο, οπότε ξεχώρισε πολύ νωρίς. Από την ηλικία των 10 χρόνων ήδη στην Βραζιλία μιλούσαν για τον μικρό με τα «πεταχτά δόντια».
Μετά την σχεδόν 15ετή θητεία του στην Γκρέμιο (Ακαδημίες και 1η ομάδα), το 2001 η Παρί απέκτησε μετά από δικαστικούς αγώνες τον Ροναλντίνιο αντί του αστείου ποσού των 5 εκατομμυρίων ευρώ. Τόσα επιδίκασε η FIFA στην Γκρέμιο.
Δύο χρόνια στην Γαλλία ήταν αρκετά για να προσελκύσουν μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Τα κακά μαντάτα για την εξωγηπεδική του ζωή είχαν επίσης κυκλοφορήσει, αλλά ο Λαπόρτα, πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, ρίσκαρε, έδωσε 30 εκατομμύρια ευρώ και δικαιώθηκε. Γιτί ο Βραζιλιάνος, άλλαξε την ιστορία των Καταλανών. Δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα και δύο ισπανικά Σουπερ Καπ και βέβαια το Τσάμπιονς Λιγκ, το 2016, το δεύτερο στην ιστορία της ομάδας και το πρώτο μετά από 14 ολόκληρα χρόνια.
Κυρίως βέβαια χάρισε σπάνιες ποδοσφαιρικές στιγμές, όχι μόνο στους φίλους της Μπαρτσελόνα, αλλά και σε όλους τους λάτρεις του αθλήματος.
Όταν τον παρακολουθούσες, πολλές φορές η εξέλιξη ενός παιχνιδιού, το σκορ, η στρατηγική, περνούσαν σε 2ημμοίρα. Σε μαγνήτιζε με τις επινοήσεις του που συνδυάζονταν με την αποτελεσματικότητα. Και την ομαδικότητα. Ουσιαστικά βρέθηκε στην κορυφή το 2006, όταν και κατέκτησε συνολικά 6 τρόπαια σε ατομικό, εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
Στην Μίλαν είχε κάποιες εκλάμψεις, αλλά έβλεπες ξεκάθαρα ότι έλειπε η «φλόγα». Για την συνέχεια του σε Μεξικό και Βραζιλία , καλύτερα να μην μιλήσουμε. Απλώς αναφέρονται, γιατί πρέπει να γραφτούν στο βιογραφικό σημείωμα.
Είναι ο μόνος ίσως σύγχρονος παίκτης που έπαιξε ποδόσφαιρο αλάνας σε εποχές άκρατου επαγγελματισμού. Το γελαστό παιδί που ευχαριστιόταν πρώτα απ΄όλα το παιχνίδι και μοίραζε απλόχερα χαρά και μοναδικές στιγμές στους συμπαίκτες του, στον κόσμο. Το ποδόσφαιρο ήταν θέαμα με τον Ροναλντίνιο.
Όταν έφυγε το χαμόγελο από τα χείλη του έπαψε να είναι και «κανονικός» ποδοσφαιριστής. Δυστυχώς νωρίς. Το άθλημα του χρωστάει πολλά. Έπαιξε λίγο, αλλά δικαιωματικά πάει δίπλα σε παίκτες όπως ο Μαραντόνα, ο Πελέ, ο Ζιντάν, ο Κρόιφ. Ίσως και να τον… ζηλεύουν λιγάκι.