Δοκιμάσατε να το κλείσετε και να το ξανανοίξετε;Τα games κατά κανόνα μας βοηθούν να ξεφύγουμε για...

Δοκιμάσατε να το κλείσετε και να το ξανανοίξετε;

Τα games κατά κανόνα μας βοηθούν να ξεφύγουμε για λίγο από την καθημερινότητά μας και να ζήσουμε τις φαντασιώσεις μας. Σε μεσαιωνικά χωριά, post-apocalyptic σκηνικά ή στην εξερεύνηση του διαστήματος και των επτά θαλασσών, αναζητούμε εμπειρίες που πιθανότατα δεν θα βιώσουμε ποτέ στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχει όμως μια εξαιρετικά niche κατηγορία παιχνιδιών, των οποίων η θεματολογία προσεγγίζει το καθημερινό, το ανθρώπινο και το βαρετό.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το Tech Support: Error Unknown, το οποίο βαδίζει με περηφάνια στα χνάρια του αριστουργηματικού Papers, Please. Και οι δυο τίτλοι βάζουν τον παίκτη στην καθημερινότητα ενός επαναλαμβανόμενου και μονότονου επαγγέλματος και τον αφήνουν να διαχειριστεί τις καταστάσεις που προκύπτουν, στην προκειμένη περίπτωση ως υπάλληλος στην τεχνική υποστήριξη πελατών μιας μεγάλης εταιρίας τηλεπικοινωνίας. Αυτές συνήθως απαιτούν έντονη παρατηρητικότητα και μεθοδικό έλεγχο των δεδομένων προκειμένου να καταλήξει κανείς στην σωστή απόφαση. Είναι ένα σύστημα που όταν λειτουργεί, μπορεί να κάνει τον παίκτη να νιώσει σαν πραγματικός ντετέκτιβ.

Το πρόβλημα είναι ότι στο Error Unknown τα συστήματα που έχετε στη διάθεσή σας δεν είναι όλα εξίσου καλοδουλεμένα. Ξεκινώντας βρίσκεστε στην επιφάνεια εργασίας ενός υπολογιστή με μόνες επιλογές το email σας, τον browser όπου θα βρείτε και την wiki της εταιρίας με οδηγίες για το πώς να ανταποκρίνεστε σε κάθε κατάσταση που μπορεί να συναντήσετε. Τέλος, έχετε φυσικά την πλατφόρμα μέσω της οποίας επικοινωνείτε με τους πελάτες. Σε αυτές τις συνομιλίες έχετε μια σειρά από προκαθορισμένες ατάκες, τις οποίες καλείστε να χρησιμοποιήσετε ανάλογα με την περίσταση.

Αρχικά είναι εύκολο να ρωτήσετε έναν νέο πελάτη τι πρόβλημα αντιμετωπίζει και να του προτείνετε διάφορες λύσεις, αλλά καθώς προχωράει η ώρα θα αρχίσετε να νιώθετε ότι τα εργαλεία που έχετε στη διάθεσή σας δεν είναι επαρκή. Για εμένα το πρώτο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού ήταν μια συνομιλία με τον αδερφό μου με θέμα την άγνωστη μητέρα μου, στην οποία κατέληξα να ρωτάω αν δοκίμασε να την κλείσει και να την ξανανοίξει, ενώ μου έλεγε ότι δεν του φτάνουν τα χρήματα για να της αγοράσει τα φάρμακα που χρειάζεται.

Ξεκινώντας, θα έχετε να κάνετε με μια πολύ απλή διαδικασία, στην οποία ρωτάτε το πρόβλημα και με βάση τις οδηγίες της wiki προτείνετε τις ανάλογες λύσεις. Στην πράξη όλα καλά, αλλά για όσους έχουν την παραμικρή ιδέα από τεχνολογία η εύρεση της κατάλληλης λύσης είναι πραγματικά παιδαριώδης για την πλειοψηφία των πελατών και σπανίως θα χρειαστεί να καταφύγετε στο “σκονάκι” σας. Απαλείφοντας την ανάγκη για διασταύρωση των πληροφοριών χάνεται και ένα μεγάλο κομμάτι του ενδιαφέροντος και ενώ προχωρώντας θα έχετε να χειριστείτε όλο και πιο περίπλοκα συστήματα με περισσότερες πληροφορίες, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η βάση του εγχειρήματος είναι επώδυνα απλή.

Οι κλήσεις των απλών πελατών σταματάνε γρήγορα να είναι διασκεδαστικές, όχι μόνο λόγω των ανέμπνευστων συστημάτων, αλλά και γιατί δεν χαρακτηρίζονται από την ίδια γοητεία που χαρακτήριζε τις απλές αλληλεπιδράσεις στο Papers, Please. Ακόμα χειρότερα, πάρα πολλοί διάλογοι επαναλαμβάνονται σε τραγικό βαθμό, ενώ κάποιες φορές οι απαντήσεις στις ερωτήσεις σας δεν έχουν καμία λογική βάση. Οι χαρακτήρες δεν είναι αξιομνημόνευτοι και καμία κατάσταση δεν παρουσιάζεται με ενδιαφέρον τρόπο εάν δεν παίζει ρόλο στην ευρύτερη ιστορία, κάνοντας τον κόσμο πέραν της οθόνης εντελώς αδιάφορο.

Ποια είναι όμως αυτή η ευρύτερη ιστορία; Αυτό δεν θα σας το spoilαρω, κυρίως γιατί είναι με διαφορά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του τίτλου και αυτό που θα σας κάνει πιθανότατα να επιστρέψετε για ένα δεύτερο ή τρίτο playthrough, ειδικά σε συνδυασμό με τα 23 διαφορετικά endings. Μόνο μια συμβουλή: αυτό που κάνει το όλο πράγμα συναρπαστικό είναι το πόσο λάθος επιλογές μπορεί να κάνει ο πρωταγωνιστής μας, οπότε μη φοβηθείτε να ρισκάρετε. Μακράν η πιο βαρετή κατάληξη είναι να γίνετε ο πιο υπάκουος υπάλληλος μιας πιθανώς ύποπτης εταιρίας, που παίρνει την μια ανούσια προαγωγή μετά την άλλη, αν και υπάρχει και το ανάλογο achievement.

Όσον αφορά τον οπτικοακουστικό τομέα, δεν έχουμε να πούμε και πάρα πολλά. Το όλο περιβάλλον του desktop είναι ίσως υπερβολικά… σκέτο, αν και εκτιμούμε την δυνατότητα αλλαγής του φόντου. Γενικά το UI είναι “έξυπνα” στημένο, παρουσιάζοντας ακόμα και τις ρυθμίσεις του τίτλου σε ρυθμίσεις του υπολογιστή, ενώ η μινιμαλιστική παρουσίαση σίγουρα βοηθά με την διαχείριση των πιο χαοτικών καταστάσεων. Ακόμα και η μια και μοναδική loading screen είναι μασκαρεμένη ως το boot up του λειτουργικού συστήματος. Προσωπικά δεν μπορώ να δηλώσω φαν της μουσικής, την οποία έκλεισα στην πρώτη ευκαιρία, αλλά εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι ακόμα και αυτό γινόταν από τον media player στο περιβάλλον του υπολογιστή. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι αντιμετωπίσαμε και ένα κρασάρισμα, το οποίο λύθηκε με το κλείσιμο και ξανά άνοιγμα της εφαρμογής και αρκετά μικροπροβλήματα, όπου οι πράξεις μας φαίνονταν να μην έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα οδηγώντας σε επικοινωνιακά αδιέξοδα (και έναν θάνατο).

Το review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Iceberg Interactive.

IGN Greece

Πηγή: IGN Greece

TAGS
Games