Η συναισθηματική διαχείριση ενός ντέρμπι δεν είναι η ευκολότερη υπόθεση. Δεν έχει σημασία σε ποια κατάσταση είναι οι ομάδες, ποιοι είναι οι στόχοι τους, οι τραυματισμοί, οι κάθε είδους συγκυρίες. Η ήττα χωνεύεται πιο δύσκολα και από μαραθώνιο χριστουγεννιάτικο γεύμα στα πεθερικά σου.
Ο Παναθηναϊκός τελείωσε το road trip φτάνοντας κοντά στη μία νίκη που θα του επέτρεπε να νιώθει νωπός αλλά όχι βρεγμένος. Δεν ήρθε στη Βαλένθια, μια διάλειψη του Μπέικον, ένα χαμένο ριμπάουντ, χαμένη ευκαιρία. Δεν ήρθε στη Βαρκελώνη μετά από μάχη, στο παιχνίδι των 75 πόντων της Μπάρσα που αφήνει τον αντίπαλο να πιστεύει. Στην Πόλη πέρασε και δεν ακούμπησε, έμεινε μόνο ο θαυμασμός για το τρίτο δεκάλεπτο του Μπέικον αλλά και ο προβληματισμός για τα άνυδρα πρώτα ημίχρονα. Συμβαίνουν τόσο συχνά και τόσο συνεχόμενα που είναι αδύνατον να τα αγνοήσεις.
Ο κυνικός θα πει πως πολλές καλύτερες ομάδες από τον Παναθηναϊκό δεν θα έτρεφαν πολύ μεγαλύτερες φιλοδοξίες από τα ταξίδια των τελευταίων τριών αγωνιστικών – και θα είχαν δίκιο – όμως η πράσινη πραγματικότητα δεν περιέχει ψυχρό ρεαλισμό αλλά συναισθηματική ρευστότητα. Η γκρίνια και οι αποδοκιμασίες έχουν εμφανιστεί στο Ο.Α.Κ.Α. ήδη τρεις φορές, καθόλου λίγες για ένα τρίμηνο δράσης. Καθώς η ευφορία από την απόκτηση του Μπέικον εξασθενεί και τα πράγματα παίρνουν τις φυσιολογικές τους διαστάσεις, ο Παναθηναϊκός δεν μπαίνει στο ντέρμπι τόσο με το 6-9 που αναγράφεται στην κατάταξη, όσο με το 0-9 που κουβαλάει στην πλάτη για περισσότερο από ένα χρόνο κόντρα στον Ολυμπιακό.
Τα σερί είναι σαν τις μέλισσες: αν είναι μικρά, είναι απλώς ενοχλητικά. Αν μεγαλώσουν, νιώθεις πως σε κυνηγά ένα σύννεφο.
Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που προβλέπουν αλλαγές στο πράσινο στρατόπεδο με περισσότερη ακρίβεια από την δυσαρέσκεια και κυρίως την έκρηξη του κόσμου. Έτσι, μια πιθανή ήττα με καθαρό τρόπο δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε αποσταθεροποιητικές εξελίξεις που πριν τρεις εβδομάδες και μια ψυχωμένη ανατροπή επί της Αρμάνι δεν διαφαίνονταν στον ορίζοντα.
Αγωνιστικά, ο Ντέγιαν Ράντονιτς καλείται να βρει μια λύση απέναντι στον Μουστάφα Φαλ. Ο Γάλλος είναι το μόνο πρόβλημα στο οποίο δεν έχει βρει ποτέ λύση το τριφύλλι, όντας το σταθερό χαρτί του Μπαρτζώκα όταν όλα τα υπόλοιπα αποτυγχάνουν. Η διαφαινόμενη απουσία του Βεζένκοφ απελευθερώνει τον Ντέρικ Γουίλιαμς από κάτι που δεν είναι τακτικά επαρκής να κάνει, δηλαδή να κυνηγά μακριά από τη μπάλα και πιθανώς να του δώσει φάσεις στο μπροστινο μέρος. Την ίδια στιγμή η πιθανή απώλεια του Γουόλτερς ζυγίζει εξίσου σημαντικά, αφού θα χρειαστεί ένα τερατώδες παιχνίδι του Λι για να καλυφθεί το κενό, ειδικά αν ο Πονίτκα αποδειχθεί ξανά τόσο επιρρεπής στο λάθος δημιουργικά.
Ο Ολυμπιακός νιώθει περίπου σαν τους Αθηναίους το τελευταίο δίμηνο. Το έδαφος τρέμει κάθε τρεις εβδομάδες, οι σεισμοί είναι αυτοί που τρομάζουν μεν, αλλά το πολύ-πολύ να ρίξουν ένα βάζο. Όμως σπέρνουν την αμφιβολία: κι αν είναι προάγγελος του μεγάλου;
Μετά από δύο σερί ήττες από ομάδες εκτός – ή οριακά εντός – οκτάδας, μια πιθανή τρίτη και ειδικά από τον Παναθηναϊκό θα φέρει εσωστρέφεια, προβληματισμό και υπαρξιακά ερωτήματα, όπως μόνο οι εμφύλιοι πόλεμοι μπορούν. Ειδικά μετά τα νέα των τελευταίων ημερών που έφεραν τον Τάιλερ Ντόρσεϊ με το ένα πόδι στο αεροπλάνο της επιστροφής, πιθανή απώλεια στο ντέρμπι της Παρασκευής θα φέρει το όνομα του ελληνοαμερικανού μεταξύ των πρώτων trend στο twitter – όχι πως δεν είναι ήδη δηλαδή.
Αγωνιστικά, η πιθανή απόφαση του προπονητικού τιμ να μην ρισκάρει πιθανή υποτροπή του Βεζένκοφ, ο οποίος έχει ενοχλήσει στον προσαγωγό, είναι καταφανώς σωστή. Κανείς δεν θέλει να πηγαίνει σε ένα ντέρμπι χωρίς τον πρώτο του σκόρερ, όμως ένα παιχνίδι είναι λιγότερο σημαντικό από πέντε. Άνευ Βεζένκοφ ο Πίτερς θα αναλάβει χρόνο συμμετοχής και ευθύνες, ο Φαλ θα φορέσει ξανά το μανδύα του πολιορκητικού κριού και ο Σλούκας θα ψάξει τον τρόπο να ξεμπερδέψει από το συνδυασμό Λι/hedge out που δούλεψε αρκετά καλά στο ντέρμπι του Σ.Ε.Φ. Γουόκαπ, Παπανικολάου και Μακίσικ θα βρουν ξεδιάντροπα πολλά διαθέσιμα τρίποντα και θα γίνουν ρυθμιστές, ενώ στην άμυνα η επιβράδυνση του Μπέικον θα καθορίσει την επιθετική παράγωγή του αντιπάλου – ειδικά αν δεν παίξει ο Γουολτερς.
Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, σε λίγες ώρες θα αναμετρηθούν δύο αντίπαλοι που αν κερδίσουν θα ανακουφιστούν περισσότερο γιατί δεν έχασαν. Αυτή η ψυχολογία φέρνει συνήθως νευρικότητα, μέτριο θέαμα, κλειστά ματς και πολλή, μα πολλή μουρμούρα για τη διαιτησία. Ας ελπίσουμε πως θα πέσω τελείως έξω, ειδικά για το τελευταίο.