Βλέποντας τον Αστέρα Τρίπολης το μεσημέρι της Κυριακής να κερδίζει εύκολα στο Γεώργιος Καμάρας τον Απόλλωνα – ξέρω ότι είναι αρκετά νωρίς αλλά – θυμήθηκα την ομάδα της διετίας 13/15!
Την ομάδα που προσπάθησε να πάρει πρόκριση σε όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ αλλά τελικά τερμάτισε πίσω από Μπεσίκτας και Τότεναμ. Την ομάδα που εκανε το ιστορικό σερί των πέντε νικών το οποίο ισοφάρισε την προηγούμενη αγωνιστική η φετινή ομάδα.
Ο Σάββας Παντελίδης έχει φτιάξει ένα σύνολο που ξέρει τι κάνει μέσα στο γήπεδο κάθε στιγμή. Ο Αστέρας έχει αυτοματισμούς εδώ και καιρό που δεν θα περίμενε κανείς να δει σε μια ομάδα που άλλαξε προπονητή προ τριών μηνών. Ξέρει να αμύνεται και σίγουρα ξέρει να επιτίθεται.
Τα μπακ δουλεύουν άψογα, ο Ιγκλέσιας με τον Μουνάφο σου δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν μαζί καμιά δεκαριά χρόνια κι όμως δεν έχουν παίξει ούτε μια σεζόν ολόκληρη μαζί ενώ ο Τόνσο πήρε στα χέρια του την μπαγκέτα μέσο-επιθετικά και σε τρεις μήνες μοιάζει ήδη αναντικατάστατος.
Ο Αστέρας γύρισε στην παλιά καλή συνταγή. Αμυντική ασφάλεια, ταχύτητα και αποτελεσματικότητα στην επίθεση με έναν καλό σκόρερ μπροστά (…Μανιάς) να βρίσκει δίχτυα με συνέπεια. Ψεγάδια σίγουρα υπάρχουν. Σε αντίθεση με την ομάδα της διετίας 13/15 μπορεί να υπάρχει περισσότερο ταλέντο αλλά δεν υπάρχουν προσωπικότητες όπως οι Γκοϊάν, Ουσέρο και Ντε Μπλάσις! Εξαιρετικός στις στημένες φάσεις στην επίθεση αλλά έχω ακόμα τις αμφιβολίες μου για την αμυντική λειτουργία στις στημένες φάσεις.
Ο Αστέρας μπορεί να γράψει ιστορία το απόγευμα της Κυριακής πετυχαίνοντας για πρώτη φορά έξι συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα αλλά το θετικό δεν είναι αυτό. Έχω την αίσθηση ότι αν βοηθήσει ο καιρός το γήπεδο θα έχει κόσμο, πρέπει να έχει κόσμο γιατί ο Αστέρας έχει γίνει ξανά ομάδα.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για τον Σάββα Παντελίδη ο οποίος κέρδισε ξανά ένα κοινό που με την εικόνα της ομάδας τα προηγούμενα χρόνια είχε γίνει αρκετά απαιτητικό! Ομάδα με υγεία, ομάδα που είναι ωραία στο μάτι, έχει πάθος και ποιότητα και – το καλύτερο από όλα – παίζει για να κερδίζει!