Ο Νίκος Γαβαλάς γράφει στο προσωπικό του blog για τον «περίπατο» του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο και την εικόνα των «ερυθρολεύκων» στη νίκη 4-1 επί του Παναιτωλικού.

Ξανά δίπλα από τον πάγκο του Ολυμπιακού και μόλις λίγα μέτρα μακριά από γραμμή του πλαγίου άουτ. Στη γνώριμη θέση μου για τις ανάγκες του ρεπορτάζ των «ερυθρόλευκων» στις απευθείας μεταδόσεις των καναλιών novasports, παρακολουθώ τις κινήσεις του Κώστα Φορτούνη στο γήπεδο του Αγρινίου. Ο διεθνής μεσοεπιθετικός βρίσκεται διαρκώς στο οπτικό μου πεδίο. Πότε, γιατί γυρίζει στην άμυνα ώστε να μεταφέρει τη μπάλα με ασφάλεια προς τη μεσαία γραμμή. Πότε, επειδή πιέζει ψηλά τους αντιπάλους του, έως και τις παρυφές της περιοχής του Κυριακίδη. Είναι και οι πάσες του, οι κινήσεις του μακριά από τη μπάλα, αλλά και τα δύο γκολ του.
        
Είναι μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του με την ερυθρόλευκη φανέλα. Σε ένα γήπεδο όπου ο Παναιτωλικός μπορεί να βάλει ακόμη και ανυπέρβλητα εμπόδια σε οποιαδήποτε ομάδα, ο Κώστας Φορτούνης μοιάζει ασταμάτητος. Έχει περισσεύματα ενέργειας και εμπνεύσεων. Είναι παντού διαρκώς. Τα δύο γκολ του μοιάζουν απολύτως λογική εξέλιξη με βάση αυτήν την λαμπρή παρουσία του. Ηγετική παρουσία, σε πολύ κρίσιμο σημείο του πρωταθλήματος και σημαντική βοήθεια προς τον Ολυμπιακό για να πάρει ένα πολύ χρήσιμο και συνάμα απαραίτητο τρίποντο στο δρόμο προς τον τίτλο.
        
Δε χωρεί αμφιβολία πως ο Φορτούνης ήταν ο MVP των «Πειραιωτών» στο Αγρίνιο. Αν κάποιος μπορεί να διεκδικήσει αυτόν τον τίτλο είναι ο Τάκης Λεμονής. Στο δεύτερο ημίχρονο έβαλε στον αγωνιστικό χώρο μία τετράδα εξόχως ποιοτικών ποδοσφαιριστών, τους Φορτούνη, Μάριν, Οτζίτζα και Ανσαριφάρντ, οι οποίοι και ουσία είχαν στο παιχνίδι του, αλλά και θέαμα πρόσφεραν σε όλους όσοι παρακολούθησαν την αναμέτρηση. Στο διάστημα αυτό δεν υπήρχαν καθαρά εξτρέμ, καθώς ο τεχνικός των «Πειραιωτών» πίστευε πως αυτή η τετράδα θα μπορούσε με κάθετο ποδόσφαιρο να βρει το δρόμο προς το δίκτυα. Όπως και έγινε. Μία τακτική που μπορεί στο μέλλον να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, καλό θέαμα με αποτελέσματα δηλαδή.