Ο αθλητής που συνέβαλε στις μεγάλες στιγμές των Αμερικανών στο αγώνισμα πέθανε στο Μέιγουντ, στα προάστια του Σικάγο.
Το 2020 υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση καρδιάς, μετά από αμυλοείδωση με την οποία διαγνώστηκε το 2016 και μετά από χημειοθεραπεία. Κυριάρχησε στο αγώνισμα των 110 μέτρων με εμπόδια τη δεκαετία του ΄90, με εξαίρεση τους Ολυμπιακούς Αγώνες που δεν τα κατάφερε ποτέ, εκτός από τη δεύτερη θέση στο Λος Άντζελες.
Ο Φόστερ εμφανίστηκε στο υψηλότερο επίπεδο κερδίζοντας τον τελικό του Αμερικανικού Πανεπιστημιακού Πρωταθλήματος το 1978 με χρόνο 13΄΄22, την καλύτερη επίδοση της χρονιάς. Κατάκτησε τον πρώτο τίτλο του σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ελσίνκι το 1983 και τον διατήρησε στη Ρώμη το 1987 και ξανά τέσσερα χρόνια αργότερα, στο Τόκιο.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, το 1984, σημείωσε τις τέσσερις καλύτερες επιδόσεις της χρονιάς κι έμεινε αήττητος για ενάμιση χρόνο αλλά τερμάτισε δεύτερος, τρία εκατοστά πίσω από τον Ρότζερ Κίνγκντομ λόγω κακής εκκίνησης. Το 1988, λίγο πριν τις αμερικανικές επιλογές, έσπασε το χέρι του κατά τη διάρκεια αγώνα μπάσκετ.
Το 1992 ήταν τραυματίας και τερμάτισε τέταρτος στα τράιαλς των ΗΠΑ. Η καριέρα του είχε αμαυρωθεί από ένα θετικό τεστ εφεδρίνης το 1990, το οποίο είχε επιφέρει τιμωρία τριών μηνών.