Πρώτος στόχος, η νίκη που θα σφράγιζε το επίτευγμα της πρωτιάς, τσεκ. Ο Ολυμπιακός ήταν και με τη βούλα η πιο σταθερή ομάδα της κανονικής διάρκειας. Όχι απαραίτητα αυτή με τις λιγότερες εκτός προγράμματος απώλειες: σε αυτό τον τομέα η Ρεάλ και η Μπάρσα τον ξεπέρασαν. Αλλά όταν μετράς 4-0 επί των Μαδριλένων δεν έχει σημασία. Είναι μάλιστα καλύτερα, αφού η αυτοπεποίθηση που προκύπτει είναι το σκληρό νόμισμα του αθλητισμού, ισχυρότερο από κάθε ρεκόρ ή στατιστικό.
Δεύτερος στόχος, η επιτάχυνση, τσεκ. Ο Μπαρτζώκας ζήτησε την ένταση που θα χρειαστεί η ομάδα του στις μάχες των τριών εβδομάδων στα πλέι-οφ, λέγοντας το αυτονόητο, πως πρέπει κανείς να επιταχύνει για να φτάσει στην επιθυμητή ταχύτητα. Από το μηδέν στο διακόσια με το πάτημα ενός κουμπιού, απλώς δεν γίνεται. Ο Σλούκας, όλο αυτό, το προσωποποιεί. Τα πολλά αβίαστα λάθη ήταν η μουτζούρα του χθεσινού ματς, όμως η άμυνα ήταν η ένδειξη πως άπαντες ετοιμάζουν κορμί και μυαλό για την τελική ευθεία. Ο Χάουαρντ θύμισε τον παίκτη του πρώτου γύρου, όμως ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε από έναν παίκτη που μόνο σουτάρει. Αν ο Τόμπσον αισθανόταν το ίδιο καλά και έβαζε όλους τους υπόλοιπους στο παιχνίδι, θα ήταν αλλιώς. Αλλά σε αυτό οι ερυθρόλευκοι πήραν τα μέτρα τους και περιόρισαν τη ζημιά στο μίνιμουμ.
Τρίτος στόχος, η υγεία, τσεκ. Πίσω στον Σλούκα, γιατί κανείς δεν ξέρει καλύτερα από αυτόν πως είναι να κυριαρχείς για έξι μήνες απλά για να βρεθείς σε κατάσταση νοσοκομείου τον Απρίλη. Του(ς) συνέβη το 2020, όταν η Φενέρμπαχτσε ήταν εύκολα στην πιο ώριμη περίοδο της, μια μηχανή ομοιογένειας, αυτοματισμών και μπασκετικού κυνισμού. Έφτασαν στη Βιτόρια αγκομαχώντας, τους βρήκε η Εφές του αφιονισμένου Λάρκιν και τους λιάνισε. Ο Ολυμπιακός τους έχει όλους καλά, έχει κάνει το αναμενόμενο rotation όπου μπορούσε στη Basket League, προσπάθησε να τους κρατήσει όλους ζεστούς.
Από τους 3-4 αντιπάλους που κυκλοφορούσαν υποψήφιοι, ο Ολυμπιακός φαίνεται πως θα πέσει σε σκληρό ζευγάρι, αν η Φενέρ τελικά κατρακυλήσει όγδοη. Χειρότερα από τη Ζάλγκιρις, που έχει εύκολα το λιγότερο ταλέντο από όλους, όσο και αν το μασκαρεύει με αδιαπραγμάτευτη επιθυμία και σκληράδα. Χειρότερα από τη φαντεζί και μπριόζα Μπασκόνια, αυτή την παρέα πρωτοετών και δευτεροετών που τα χιλιόμετρα της σαν ομάδα στην Ευρωλίγκα είναι ίσως και λιγότερα από του Σλούκα μονάχου. Η Φενέρ, όσο εύθραυστη κι αν έχει αποδειχθεί, μυρίζει παντού εμπειρία: Ιτούδης, Καλάθης, Γκούντουριτς, Γουίλμπεκιν, Ντόρσεϊ. Αλλά αυτά θα έχουμε χρόνο να τα δούμε όταν καθίσει η μπίλια.