Μπορεί για τους νεότερους η υπόθεση του Τόμας Γουόκαπ να θεωρείται ως καινοφανής ιστορία αλλά τα μπασκετικά αρχεία έχουν καταγεγραμμένες ουκ ολίγες περιπτώσεις παικτών που ‘’ελληνοποιήθηκαν’’ για να παίξουν στην εθνική. Ορισμένοι μάλιστα όντας Έλληνες αλλά χωρίς να πληρούν τις προϋποθέσεις των κανονισμών! Η ιστορία των παικτών αυτών είναι πολύ μακριά και πολύ παλιά.
Πρέπει να γυρίσουμε το ρολόι του χρόνου πίσω στη δεκαετία του ’70 για να βρούμε ανάλογα παραδείγματα! Τότε βέβαια οι κανονισμοί ήταν αρκετά χαλαροί και κυρίως η πληροφόρηση πολύ δύσκολη για να ανακαλυφθούν περιπτώσεις….Λουμπίνα. Αν δεν ξέρετε για ποιόν μιλάμε να σας πούμε απλά ότι πρόκειται για την πρώτη περίπτωση παράνομης συμμετοχής παίκτη στις εθνικές ομάδες. Το ατόπημα το διέπραξαν οι Λιθουανοί την εποχή που ήταν ανεξάρτητη χώρα (προ Σοβιετικής Ένωσης δηλαδή) όταν κατάφεραν να παρουσιάσουν ως πατριωτάκι τους τον Φρανκ Λούμπιν, τον οποίο μετονόμασαν σε Φρανκ Λουμπίνας κατακτώντας το πρώτο Ευρωμπάσκετ της ιστορίας. Σκεφθείτε το μέγεθος του σκανδάλου και της άγνοιας που υπήρχε πριν περίπου ένα αιώνα αφού κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι ο Λουμπίνας ως…Λούμπιν είχε παίξει με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 και είχε πάρει μάλιστα το χρυσό μετάλλιο.
Σαράντα περίπου χρόνια αργότερα στην Ελλάδα η τότε ΕΟΚ χρειάστηκε να παρακάμψει νόμους και κανονισμούς ώστε να παίξουν στην εθνική ο Στηβ Γιατζόγλου και ο Γιώργος Καστρινάκης. Παρότι είχαν αποδεδειγμένα ελληνικές ρίζες δεν μπορούσαν να παίξουν ούτε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, ούτε στην εθνική γιατί είχαν γεννηθεί στην Αμερική. Χρειάστηκε μια ληξιαρχική πράξη υπογεγραμμένη από τον ιερέα εκκλησίας της Νέας Υόρκης που πιστοποιούσε την ελληνική τους ρίζα για να εκδοθεί δελτίο στην Ελλάδα και με βάση όλα αυτά έπαιξαν και στην εθνική παρότι εκείνη την εποχή απαγορευόταν η συμμετοχή παικτών που είχαν γεννηθεί σε άλλη χώρα! Πάλι καλά που η ΦΙΜΠΑ δεν ζήτησε ποτέ να δει τα διαβατήρια των δύο παικτών γιατί θα ανακάλυπτε ότι ο Γιατζόγλου είχε αμερικάνικο διαβατήριο στο όνομα Στιβ Γιανγκ. Στην ίδια ακριβώς κατηγορία ανήκε και ο τρίτος Ελληνο-αμερικάνος του Ολυμπιακού ο Πολ (Παύλος) Διάκουλας που όμως έπαιξε λιγότερες αριθμητικά φορές στην εθνική.
Στην ίδια ακριβώς απαγόρευση βρισκόταν και ο Νίκος Γκάλης! Δεν θα έπαιζε ποτέ στην εθνική αν παραμονές της έναρξης του Προολυμπιακού τουρνουά της Ελβετίας ο τότε αντιπρόεδρος της ΕΟΚ Αγης Κυνηγόπουλος δεν άνοιγε άρον-άρον τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες για να του εκδώσουν ελληνικό διαβατήριο με το κανονικό του όνομα που είναι βεβαίως Νίκος Γεωργαλής! Γεννημένος στο Νιου Τζέρσι ξεπέρασε τους περιορισμούς της ΦΙΜΠΑ και έπαιξε κανονικά στην εθνική.
Προφανώς όμως στη διάρκεια των χρόνων δεν είχαμε την ευχέρεια των Λιθουανών στις…λουμπινιές και κάπως έτσι μας έπιασαν στα…πράσα παραμονές του Ευρωμπάσκετ του 1989. Η δημοσιογράφος της Εκίπ Λιλιάν Τρεβιζάν είχε αναπτύξει πολύ φιλικές σχέσεις με Έλληνα συνάδελφο της που της αποκάλυψε ότι ο Τζον Κόρφας δεν είχε γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά στο Ακρον του Οχάιο, την ίδια πόλη που θα γεννιόταν 22 χρόνια αργότερα ο Λεμπρόν Τζέιμς!!! Η Τρεβιζάν πρώτα σφύριξε το μυστικό στους ανθρώπους της Γαλλικής ομοσπονδίας και μετά το δημοσίευσες στην Εκίπ! Οι Γάλλοι που ήταν αντίπαλοι μας στην πρώτη φάση του τουρνουά διαμαρτυρήθηκαν στη ΦΙΜΠΑ που ζήτησε το διαβατήριο του Κόρφα. Όταν έγινε αντιληπτό ότι είχε γεννηθεί στην Αμερική τον απέκλεισε από το Ευρωμπάσκετ όπου η εθνική έπαιξε και τερμάτισε δεύτερη με 11 παίκτες στο ρόστερ της!
Ο πρώτος νατουραλιζέ
Το περίεργο είναι ότι ο Κόρφας κόπηκε ενώ είχε περάσει νόμος στη ΦΙΜΠΑ που επέτρεπε στην κάθε εθνική ομάδα να έχει ένα νατουραλιζέ παίκτη στις τάξεις της! Στην εθνική ομάδα όμως το 1989 είχε ενταχθεί ήδη ο πρώτος νατουραλιζέ στην ιστορία της που δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβιντ Στεργάκο. Μπορεί ο Στεργάκος να έμεινε δια βίου στην Ελλάδα και σήμερα να νιώθει πιο Έλληνας από τους Έλληνες αλλά είχε γεννηθεί στο Νιου Τζέρσεϊ και πριν ελληνοποιηθεί το 1979 από τον Παναθηναϊκό έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ και έγινε ντραφτ από τους Μπόστον Σέλτικς με το κανονικό του όνομα που ήταν Ντέιβιντ Νέλσον!
Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για την επόμενη ανάλογη περίπτωση! Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 η διοίκηση της ΕΟΚ είχε κηρύξει ανένδοτο αγώνα κατά της συμμετοχής νατουραλιζέ παικτών στην εθνική ομάδα. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής αρκετοί παίκτες μεταξύ των οποίων και ο Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς (όσο ακόμη έπαιζε στον ΠΑΟΚ) είχαν εκφράσει την επιθυμία να αγωνιστούν στην εθνική Ελλάδος αλλά συνάντησαν τις κλειστές πόρτες και την αδιαφορία της ΕΟΚ που τελικά υπέπεσε στο μεγαλύτερο ατόπημα όλων των εποχών! Όταν η ΑΕΚ έφερε από τη Ρωσία τον Ιάκωβο Τσακαλίδη ο Γιώργος Βασιλακόπουλος εξ΄αρχής ήταν υπέρμαχος της παρουσίας του στην εθνική με το αιτιολογικό ότι ‘’είναι προϊόν του ελληνικού μπάσκετ αφού στη χώρα μας έμαθε το μπάσκετ’’. Τελικά ο Τσακαλίδης έπαιξε στην εθνική ομάδα από το 1998 μέχρι το 2003 παρότι στη διαδρομή τόσο η δημοσιογραφική έρευνα όσο και η δική του παραδοχή έδειξαν άλλα πράγματα. Αξιοποίησε τον κανονισμό περί αλλαγής μπασκετικής ιθαγένειας πριν τη συμπλήρωση των 18 ετών. Αργότερα, βέβαια, αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό του όνομα ήταν Αλεξέι Λέντκοβ, ήταν βέρος Ρώσος και αποτελούσε την τελειότερη περίπτωση παράτυπης ελληνοποίησης που έγινε ποτέ με ένα αλάνθαστο σχέδιο!!! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία άσχετη με το παρόν άρθρο.
Μετά λοιπόν τη συμμετοχή του Ντόρσεϊ στην εθνική ομάδα παίρνει σειρά ο Τόμας Γουόκαπ που συνεχίζει με διαφορετικό τρόπο και σενάριο ένα παράξενο γαϊτανάκι που άρχισε πίσω στη δεκαετία του ’70.