Η ευκαιρία είναι ιστορική…

Μπορεί η έβδομη παγκόσμια δύναμη να κράτησε μόλις τρείς βασικούς από την τελευταία μουντιαλική της παρουσία στο Κατάρ (Ακέ, Φαν Ντάικ και Ντούμφρις, όλοι στην άμυνα) και να άλλαξε προπονητή, με τον Κούμαν να επιστρέφει στην μετά Φαν Χάαλ εποχή για την δεύτερη θητεία του…

Μπορεί οι 30άρηδες στο ματς της Ολλανδία με την Ελλάδα να ήταν μόνο οι Βέχορστ και Φαν Ντάικ και η ανανέωση να χτυπάει κόκκινο με πρωτοεμφανιζόμενους στα χαφ Βίφερ, Φέιρμαν, Χάρτμαν, Ράιντερς και Φερμπρούχεν…

Μπορεί η Ολλανδία να ήταν υπό πίεση αποτελέσματος στην Αθήνα, διότι με ήττα από την Ελλάδα δεν θα κρατούσε την τύχη στα… πόδια της στα δυο τελευταία ματς του γκρουπ…

Η αλήθεια είναι ότι κυρίως στο πρώτο ημίχρονο και μέχρι το 51΄ στο ματς της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν καλύτερη από την ομάδα του Πογέτ, ο οποίος “μάτσαρε” το σχηματισμό, αρχικώς σε 3-5-2 (ουσιαστικά 3-6-1) και εν συνεχεία σε 4-2-3-1, ακολουθώντας την τακτική Κούμαν κατά γράμμα. Ο στόχος ήταν το μηδέν στην άμυνα και επετεύχθη χάρη στον ανίκητο Βλαχοδήμο και το τελικό χτύπημα για το γκολ πρόκρισης να έρθει στο φινάλε. Για το game over.

Συνέβη το αντίθετο. Από λάθος του Παυλίδη, ο οποίος σπανίως μαρκάρει στην περιοχή. Το πέναλτι του Φαν Ντάικ στο 93′ στέλνει την ποιοτικά ανώτερη Ολλανδία στη Γερμανία και την μαχητική Ελλάδα στα πλέι-οφ με (για την ώρα, αντιπάλους) το Καζακστάν και τον νικητή του Γεωργία–Λουξεμβούργο το Μάρτιο του 2024.

Η παράπλευρη οδός που οι διεθνείς δημιούργησαν με την πρωτιά στο Nations League έχει (τουλάχιστον) 180 λεπτά διαδρομής μέχρι τη Γερμανία. Και σε τελική ανάλυση, για να προκριθούμε στα τελικά, κάποια ομάδα θα πρέπει να αποκλείσουμε…

Η εθνική στον 2ο όμιλο των προκριματικών του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος έκανε το αυτονόητο. Νίκησε το Γιβραλτάρ και την Ιρλανδία δυο φορές και λύγισε και στα δυο ματς από την ανώτερη Ολλανδία. Με τη Γαλλία το Νοέμβριο, πέφτει η αυλαία στη δεύτερη σεζόν του Πογέτ, εμφανούς βελτίωσης στα αποτελέσματα (10 νίκες σε 18 ματς) και με την δέουσα σημασία πια στο Nations που δεν είναι διοργάνωση “παιδική χαρά”, αλλά δίνει εισιτήριο πρόκρισης σε τελικές φάσεις.

Το μπόνους του Μαρτίου θα δείξει αν η εθνική υπό πίεση αποτελέσματος, σε δυο τελικούς με βατούς αντιπάλους, θα επιστρέψει στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης μετά από μια δεκαετία. Και θα αποδείξει αν η ομάδα του Πογέτ “συνήθισε” να νικάει αντιπάλους επιπέδου Καζακστάν. Η ευκαιρία είναι ιστορική…