Το μικρό αεροδρόμιο της Βιτόρια αποπνέει μια παράξενη αύρα. Θυμίζει πιο πολύ αεροδρόμια χώρας της ανατολικής Ευρώπης ή αεροδρόμια της δεκαετίας του ’70 με λιγοστούς ταξιδιώτες. Αποκτά ζωή όταν κάποια από τις ομάδες που επισκέπτεται τη χώρα των Βάσκων αποφασίζει να πετάξει με πτήση τσάρτερ, καλή η ώρα όπως ο Παναθηναϊκός. Το αντίθετο ακριβώς με τη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα ένα γήπεδο καμίνι όπου ο Παναθηναϊκός αύριο θα δοκιμαστεί απέναντι στη Μπασκόνια και παράλληλα θα έχει μια ακόμη –και μάλλον την τελευταία του- ευκαιρία να διεκδικήσει τις πιθανότητες που του αντιστοιχούν για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα.
Μπροστά σε ένα θορυβώδες κοινό και απέναντι σε μια ομάδα που παίζει το καλύτερο μπάσκετ της σεζόν καλείται να πετύχει εκεί που απέτυχε σε όλες τις άλλες δυνατές έδρες που επισκέφθηκε. Όταν ο φετινός Παναθηναϊκός βγαίνει στο δρόμο το νόμισμα πάντοτε έχει και θα έχει δύο όψεις. Δεν κέρδισε μέχρι τώρα καμία από τις δέκα πρώτες ομάδες στη βαθμολογία της Ευρωλίγκα που αντιμετώπισε μακριά από το ‘’θωρακισμένο’’ ΟΑΚΑ…Αυτή είναι η αρνητική βερσιόν της ιστορίας με τους απαισιόδοξους να λένε ‘’μπορεί να το κάνει στη Βιτόρια;’’. Οι ρεαλιστές μάλλον έχουν μια διαφορετική προσέγγιση της κατάστασης. Για να προχωρήσεις στην Ευρωλίγκα χρειάζεσαι σίγουρα μια ή περισσότερες εκτός έδρας νίκες. Είτε για να πάρεις το πλεονέκτημα έδρας, είτε αν δεν τα καταφέρεις να σπάσεις έδρα στα πλέι οφ. Για τον φετινό Παναθηναϊκό λοιπόν ‘’the song remains the same’’ όπως έλεγαν και οι παλιοί καλοί Ζέπελιν. Είτε ‘’εδώ και τώρα’’, είτε στα πλέι οφ αναζητά αυτή τη μεγάλη εκτός έδρας νίκη.
Μικρή ενδεχόμενα σημασία έχει που θα την πετύχει, αρκεί να την πετύχει. Διαφορετικά, θα κρατήσει ένα ελάχιστα ζηλευτό τίτλο: Της πιο σταθερής ομάδας στη φετινή απρόβλεπτη Ευρωλίγκα! Έχει χάσει μόνο μια φορά στο ΟΑΚΑ σε ένα ντέρμπι ειδικών συνθηκών (με Ολυμπιακό) και έχει κερδίσει τρεις φορές, τις απολύτως απαραίτητες μακριά από το σπίτι του: Στο Μπάμπεργκ, στην Πόλη τη Γκαλατά και στο Μιλάνο την Αρμάνι. Καμία από αυτές τις ομάδες δεν θα παίξει στα πλέι οφ σε αντίθεση με τους πράσινους που συμπλήρωσαν τις 16 νίκες-κλειδί κόντρα στην Αρμάνι και ξέρουν ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς θα έχουν και άλλες ευκαιρίες αφού η Ευρωπαϊκή περιπέτεια τους δεν θα τελειώσει με την αυλαία της κανονικής περιόδου.
Η φετινή Μπασκόνια αποτελεί μια ΄΄κλωνοποίηση’’ της παλιάς καλής Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ. Άλλωστε, ένας προπονητής, ίδια σειρά και σχεδόν συνομήλικος του Τσάβι, ο Σίτο Αλόνσο, είναι ο ενορχηστρωτής της φετινής της πορείας. Αν ψηφίζαμε τώρα για τον προπονητή της χρονιάς σίγουρα θα κονταροχτυπιόταν για τον τίτλο με τον Ντέγιαν Ράντονιτς του Αστέρα.
Ο Αλόνσο βγήκε στο προπονητικό μετερίζι την ίδια πάνω κάτω εποχή με τον Πασκουάλ στο ψηλό επίπεδο. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, το 2008 ανέλαβε τις τύχες της Μπανταλόνα, την ίδια περίπου εποχή που ο Πασκουάλ αντικαθιστούσε τον ‘’προϊστάμενο’’ του Ντούσκο Ιβάνοβιτς στην άκρη του πάγκου της Μπαρτσελόνα. Και οι δύο διακρίθηκαν για τις φρέσκιες ιδέες τους και την έφεση σε πολύπλοκες επιθέσεις. Μόνο που το ασανσέρ του Αλόνσο για τα ψηλά πατώματα κάπου κόλλησε και μόνο φέτος τον ξαναείδαμε στην Ευρωλίγκα και με μια ομάδα απαιτήσεων.
Για χρόνια ξέραμε ότι ο Πασκουάλ διαθέτει το πιο σύνθετο, πολύπλοκο και μεγάλο σε όγκο playbook επιθετικών συστημάτων στην Ευρώπη. Μπορεί στον Παναθηναϊκό να έχει υπερ-απλουστεύσει τα πράγματα λόγω ρόστερ και παικτών αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Αλόνσο μοιάζει αλλά και….διαφέρει με τον Πασκουάλ. Δεν έχει τέτοιο εύρος συστημάτων, οι αρχικές επιθετικές θέσεις της Μπασκόνια είναι λίγες και μετρημένες αλλά το πρόβλημα αρχίζει αμέσως μετά. Οι επιθέσεις της Μπασκόνια μοιάζουν με βαριάντες σε παρτίδα σκακιού. Όπως ο σκακιστής κινεί ένα πιόνι μπροστά και αυτό του ανοίγει μερικές εκατοντάδες επιλογές έτσι και η Μπασκόνια έχει δεκάδες (και απρόβλεπτες) παραλλαγές στο αρχικό σύστημα. Λογική που λάνσαρε πριν από 30 χρόνια ο Ίβκοβιτς με την επίθεση flex που εφάρμοζε σταθερά αλλά με πολλές παραλλαγές και επιλογές. Ο Αλόνσο αφήνει τους παίκτες του να παίζουν ένας εναντίον ενός, ο Λάρκιν και ο Μπομπουά έχουν δεκάδες πλέι στα οποία υπάρχει πράσινο φως να σουτάρουν ή το…αντίθετο! Και αν ο αντίπαλος προπονητής δεν μπερδευτεί με αυτές τις παραλλαγές είναι βέβαιο ότι θα πονοκεφαλιάσει με τα σχήματα. Τιλί, Σενγκέλια, Φόνγκτμαν αλλάζουν πολύ εύκολα θέσεις σε επίθεση ή άμυνα παίζουν σαν πεντάρια στη μια πλευρά του γηπέδου και σαν τεσσάρια στην άλλη.
Τι ψάχνει ο αποψινός Παναθηναϊκός; Πολύ απλά κάτι που απαιτείται για όποιον θέλει να βγει ζωντανός από το καμίνι της Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα. Να είναι σκληρός στην άμυνα, ανεξάρτητα από το play που θα παίζει η Μπασκόνια. Οποιος την κατέβασε φέτος στους 70-75 πόντους την κέρδισε. Οποιος την άφησε ανεξέλεγκτη να σκοράρει κοντά στους 90 πόντους έχασε! Και φυσικά στη δική του επίθεση να μπουν τα σουτ, μια σταθερή και βασική παράμετρο σε κάθε παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Το βασικό όμως είναι να μπει ‘’υποψιασμένος’’ στο γήπεδο και κυρίως με τους παίκτες του να έχουν ένα μότο στην άκρη του μυαλού τους: Η φετινή Ευρωλίγκα τους έδωσε άλλη μια ευκαιρία. Και αυτή τη φορά η ευκαιρία περνάει αποκλειστικά από τα δικά τους χέρια (και πόδια)!