Οι περισσότερες ομάδες επιλέγουν Αμερικάνους παίκτες και στις περισσότερες περιπτώσεις τα αθλητικά προσόντα σε συνδιασμό με το βιογραφικό και την πληροφορία που κινείται πλέον πιο γρήγορα από το φως, διαλέγουν που θα επενδύσουν και που όχι. Ακόμα όμως και σούπερ αθλητές από τις ΗΠΑ, έχει τύχει πολλάκις να μην μπορούν να προσαρμοστούν στα ευρωπαϊκά δεδομένα και ποτέ δεν έκαναν καριέρα στην Ευρώπη.
Ο Ναν είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση κι όποιος τον επιλέγει να παίζει για την ομάδα του, δεν το κάνει γιατί είναι γρήγορος, αλτικός κτλ αλλά γιατί κάνει τα βασικά στο σπορ σχεδόν τέλεια. Έχει καταπληκτικό χειρισμό, πάσα και εκτέλεση, ενώ στην άμυνα όχι απλά δεν είναι αδιάφορος αλλά κυνηγάει φάσεις και κάνει ότι μπορεί.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, δεν πόνταρε σε έναν παίκτη που έπρεπε να τον βάλει ως καλό αθλητή σε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, αλλά σε έναν έτοιμο από όλες τις απόψεις μπασκετμπολίστα που απλά έπρεπε να του πει και να τον εκπαιδεύσει ταχύρυθμα σε ένα απλό μπάσκετ που ο χειριστής παίρνει τις πιο σημαντικές αποφάσεις. Δεν είναι τυχαίο πως ο συγκεκρικένος παίκτης, ειδικά όταν τον παρακολουθείς από την τηλεόραση κάνει τα πράγματα να φαίνονται απλά, κάτι που ωστόσο είναι το πιο δύσκολο. Δεν είναι εύκολο να σπάσεις αστραγάλους στον Τζέιμς κι όμως το έκανε χωρίς να σπάσει το γκάζι, αλλά εκτελώντας τέλεια μια σταυρωτή ντρίμπλα.
Τα σουτ που παίρνει πολλές φορές μοιάζουν δύσκολα για άλλους περιφερειακούς, αλλά η αίσθησή του με το καλάθι είναι σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Ξέρει με λίγα λόγια δηλαδή όπως λέγεται στον χώρο των σπορ: “πότε το έχει και πότε όχι”. Σαν χαρακτήρας και βάση των όσων έχει δείξει ως τώρα, είναι μαθημένος στον απόλυτο επαγγελματισμό. Ξέρει καλά πως ο γνήσιος επαγγελματίας ποτέ δεν θα βγει… χαμένος σε όλα τα επίπεδα. Έχει σχέσεις με όλους τους συμπαίκτες του, τόσο όσο πρέπει, έχει τις κόκκινες γραμμές του και εκτελεί ότι κι αν του ζητήσει ο προπονητής του στην καθημερινή προπόνηση.
Ουσιαστικά είναι από εκείνες τις περιπτώσεις Αμερικάνων παικτών που δεν χρειάζονται καν προσαρμογή, παρά μόνο μερικές μέρες να μάθουν τα plays των ομάδων τους. Ο Ναν ανέβασε τον Παναθηναϊκό ένα επίπεδο και κανείς ακόμα δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει ο ίδιος σε προσωπικό επίπεδο. Είναι πραγματικά περίεργο πως ένας τέτοιος παίκτης δεν βρήκε δουλειά στο ΝΒΑ, ως έκτος παίκτης ή έστω ως κάποιος με στάνταρ λεπτά σε κάποια ομάδα των ΗΠΑ.
Το κακό για τον Παναθηναϊκό, είναι πως οι Αμερικάνοι βλέπουν γρήγορα τα λάθη τους, το καλό για την ελληνική ομάδα είναι πως ο ίδιος ο Ναν περνάει ανέλπιστα καλά στην χώρα μας, κάτι που ήταν κι ο βασικός του δισταγμός πριν πει το “ναι” στους “πράσινους”.