Στον επαγγελματικό αθλητισμό, η πίεση στους αθλητές είναι τεράστια. Κάθε τους κίνηση ελέγχεται εξονυχιστικά, κάθε τους απόδοση αναλύεται. Ωστόσο, αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί μια γιορτή αφοσίωσης για όλους εμάς τους απ’έξω, συχνά μετατρέπεται σε γόνιμο έδαφος για τοξικότητα, ειδικά όταν η προσωπική ζωή των αθλητών δέχεται επίθεση. Ο πρόσφατος διαδικτυακός εκφοβισμός με στόχο την Ελένη Βουλγαράκη, φίλη του Φώτη Ιωαννίδη, δεν είναι μεμονωμένο ντροπιαστικό περιστατικό αλλά αναδεικνύει μια πιο σκοτεινή πλευρά της οπαδικής κουλτούρας. Γενικά το cyber bullying αποτελεί ντροπή της κοινωνίας μας, αλλά εδώ το θέμα γίνεται πιο συγκεκριμένο.
Ο Φώτης Ιωαννίδης, σε νεαρή ηλικία (23 χρ.) σηκώνει συχνά στις πλάτες του τον Παναθηναϊκό, και έχει αυξήσει τον πήχυ. Κυρίως όμως έχει αυξήσει τον πήχυ των προσδοκιών για τον ίδιο του τον εαυτό. Παρά το γεγονός ότι είναι το κορυφαίο project για την ομάδα, κάποιες πρόσφατες εμφανίσεις του έχουν δεχτεί κριτική. Ωστόσο, η εστίαση της προσοχής θα πρέπει να είναι μόνο στον αγωνιστικό χώρο, και όχι στην προσωπική ζωή όσων συνδέονται με τους παίκτες.
Ο διαδικτυακός εκφοβισμός είναι μια ύπουλη μορφή παρενόχλησης που ευδοκιμεί στην ανωνυμία που παρέχει το Διαδίκτυο. Σε αυτή την περίπτωση, στόχος έχει γίνει η Ελένη Βουλγαράκη, η οποία αντιμετωπίζει αδικαιολόγητες επιθέσεις επειδή απλώς έχει σχέση με τον Ιωαννίδη. Προφανώς οι άνανδρες “επιθέσεις” προέρχονται από ανθρώπους που ούτε ξέρουν τί είναι ο έρωτας, ούτε ξέρουν τί είναι η αγάπη, ούτε ξέρουν τί είναι η συντροφικότητα. Αυτοί έχουν ουσιαστικό πρόβλημα στη ζωή τους και θέλουν να δημιουργούν και σε άλλους γιατί δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίζουν τα δικά τους.
Και στην τελική ας τους ενημερώσει κάποιος ότι τα παιδιά είναι μαζί εδώ και περίπου έξι μήνες απ’όσο γνωρίζω! Δηλαδή με την Μαρσέιγ, με τη Βιγιαρεάλ και σε όλα τα ματς από το καλοκαίρι μέχρι τον πρόσφατο τραυματισμό του ήταν «Φωτάρας» και τώρα φταίει η Ελένη; Ένα διάστημα προσωπικής ευτυχίας σε αυτό που λέμε work and life balance ζει. Και στο επάγγελμά του είναι άψογος και με ανοδική πορεία και έχει αυξήσει και την αξία του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Και κάθε επαγγελματίας έχει και τις κακές μέρες στη δουλειά και τους τραυματισμούς και όλα. Ειδικά αυτός που μοχθεί και παλεύει κάθε μέρα για τον εαυτό του και την ομάδα του. Αλλά όλο αυτό το διάστημα ήταν απλά Κυριακή-Τετάρτη…
Τα περί χαβαλέ δεν τ’ακούω καν. Μπείτε απλά στη θέση της Ελένης και του Φώτη και θα καταλάβετε. Είναι σημαντικό να αντιμετωπιστεί η τοξικότητα που έχει παρατηρηθεί στην διαδικτυακή κοινότητα των θαυμαστών και να καταδικαστούν όσοι διαπράττουν τέτοια συμπεριφορά. Γι’αυτό άλλωστε υπάρχει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Ποια ακριβώς είναι η ικανοποίηση που αντλούν από τις “επιθέσεις” σε ένα άτομο που δεν έχει κάνει κανένα κακό εκτός από το να αγαπάει και να υποστηρίζει κάποιον; Πόσο πολύ τέτοιες ενέργειες αμαυρώνουν κι άλλο την αθλητική μας κουλτούρα; Πόσο πίσω είμαστε; Αυτή η αρνητικότητα και η τοξικότητα καμία θέση δεν έχει στον αθλητισμό ακόμα και στο κορυφαίο και πιο ανταγωνιστικό επίπεδο.
Η ηλικία του Ιωαννίδη και οι κάποιες -μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- όχι τόσο καλές εμφανίσεις στο γήπεδο, δεν πρέπει να χρησιμεύουν ως δικαιολογία για να στοχοποιήσει την προσωπική του ζωή. Οι αθλητές, όπως και κάθε άλλο άτομο, έχουν δικαίωμα σε μια ιδιωτική ζωή, προστατευμένη από τα αδιάκριτα βλέμματα του διαδικτυακού όχλου. Οι σχέσεις και τα προσωπικά θέματα θα πρέπει να παραμείνουν εκτός ορίων.
Είναι ώρα για συλλογική αφύπνιση μεταξύ των φιλάθλων. Κάντε κριτική στο παιχνίδι, αναλύστε τις στρατηγικές, συζητήστε τακτικές, αλλά αφήστε την προσωπική ζωή των αθλητών και των αγαπημένων τους εκτός εξίσωσης. Ο διαδικτυακός εκφοβισμός όχι μόνο βλάπτει την ψυχική υγεία των πληγέντων, αλλά αμαυρώνει και τη φήμη ολόκληρης της κοινότητας των οπαδών του Παναθηναϊκού. Και στην τελική αν αυτοί λένε ότι αγαπάνε πραγματικά την ομάδα τους, τότε θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι έτσι μόνο κακό της κάνουν. Σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η τελευταία έκφραση δεν θα γίνει αντιληπτή αλλά έπρεπε να γραφτεί.
Ίσως είναι καιρός να σπάσουμε τον κύκλο του διαδικτυακού εκφοβισμού και να δημιουργήσουμε ένα διαδικτυακό περιβάλλον που αντανακλά το αληθινό πνεύμα του αθλητισμού – ένα περιβάλλον που προωθεί την υποστήριξη, τον σεβασμό και την ενότητα. Κι εμείς οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Η ευθύνη μας είναι τεράστια όταν ασκούμε κριτική με το συναίσθημα και χωρίς την απαραίτητη γνώση. Ας το βάλουμε καλά στο μυαλό, αν θέλουμε να βελτιωθούμε κι εμείς ως κλάδος.
Φώτη και Ελένη, χαρείτε τον έρωτά σας, που είναι πολύ πιο σημαντικός από ένα χαμένο πέναλτι ή ακόμα κι από ένα τρόπαιο!