Ευτυχώς στον Ατρόμητο δεν πετούν στα σύννεφα, δεν επηρεάζονται από υπερφίαλες δηλώσεις και σκέψεις και πατούν και με τα δύο πόδια στο έδαφος. Σίγουρα πάντως χαίρονται αυτή την επιτυχία τους και τα αλλεπάλληλα ρεκόρ που δίνουν έξτρα κίνητρο για τη συνέχεια.
Πρώτο και καλύτερο το ρεκόρ του Ανδρέα Γιαννιώτη που βρίσκεται μια ανάσα από την κορυφαία δεκάδα απαραβίαστης εστίας στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ρίξτε μια ματιά στην παρακάτω φωτογραφία και θα καταλάβετε το γιατί.
Εννιά ματς αήττητος (η μοναδική ομάδα στην Superleague), επτά ματς χωρίς να δεχτεί γκολ, πέντε συνεχόμενες νίκες, μόνος στην κορυφή της βαθμολογίας με 19 βαθμούς για πρώτη φορά στην ιστορία του μετά τα εννιά πρώτα ματς.
Ισοφάρισε το ρεκόρ της σεζόν 20011-12 με τον Δώνη στο τιμόνι όταν είχε ξεκινήσει με εννιά ματς χωρίς ήττα αλλά όχι με 19 βαθμούς και όχι στην κορυφή. Και τότε είχε κάνει πέντε συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα κάτι που φέτος πέτυχε για δεύτερη φορά στην ιστορία του.
Συν τοις άλλοις έχει την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα και μια από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Πραγματικά απλά τα καταγράφω όλα αυτά για αρχειακούς λόγους. Διότι αυτά τα ρεκόρ δε σημαίνουν τίποτα μπροστά στην ευφορία που επικρατεί στους κόλπους της ομάδας. Μια ευφορία που κατευνάζει ο πραγματιστής Νταμίρ Κάναντι για να μην πάρουν τα μυαλά των παικτών του αέρα. Διότι ακόμα η ομάδα δεν έχει πετύχει τίποτα.
Τα ρεκόρ δίνουν έξτρα κίνητρο για να βλέπουν κάθε ματς ξεχωριστά αλλά δεν τα πολυαναλύουν. Δεν τους αγχώνει η κορυφή γιατί είναι ρεαλιστές. Χαίρονται τη στιγμή και προσπαθούν να είναι έτοιμοι να διαχειριστούν οποιοδήποτε αποτέλεσμα στη συνέχεια. Ασφαλώς και στόχος παραμένει -όπως πάντα στον Ατρόμητο τα τελευταία χρόνια- η προσπάθεια για έξοδο στην Ευρώπη και η καλή πορεία στο κύπελλο.
Τι κρύβει όμως αυτή η συνέχεια; Αρχικά το μεγάλο ντέρμπι κόντρα στον Πανιώνιο στο Περιστέρι το ερχόμενο Σάββατο. Μετά, έχει ο Θεός. Η έκκληση των ανθρώπων της ομάδας είναι να γεμίσει ο κόσμος το γήπεδο για να επιβραβεύσει την προσπάθεια παικτών, προπονητή και διοίκησης. Χωρίς υποσχέσεις, χωρίς μεγάλα λόγια, με κάτω το κεφάλι και με όρεξη για ακόμα περισσότερη δουλειά στη συνέχεια.