Σ’ αυτή τη χώρα των άκρων, των αντιθέσεων, του ισοπεδωτισμού, του “φαίνεσθαι αντί του γίγνεσται” βρίσκουμε συνεχώς θέματα και ανθρώπους για να διαφωνήσουμε. Για να πολωθούμε. Για να προσπαθήσουμε να επιβάλουμε τη διαφορετική μας άποψη. Για να αποδείξουμε την υποβόσκουσα φασιστική νοοτροπία μας.
Η υποκρισία στο ζενίθ: Οι δημοσιογράφοι μεταξύ μας μπορούμε να “θάβουμε” υπολοίπους, ιδιωτικώς ή δημοσίως, αλλά όταν κάποιος “εξωγενής” επιτεθεί στο σινάφι, πρέπει να τεθεί στο “πυρ το εξώτερον” (και δεν εννοώ τα κατακριτέα έτσι κι αλλιώς γεννητικά όργανα ή τις βρισιές, αλλά συμπεριφορές εντός ορίων). Οι οπαδοί μεταξύ τους, μπορούν να στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα της ομάδας τους, αλλά όταν ένας “τρίτος” ή ένας δημοσιογράφος τα αναδείξει, αμέσως “στη πυρά”. Η ηθική, έχει γίνει σαν το ακορντεόν: μπορεί να… ξεχειλώσει όταν το συμφέρον μας το επιτάσσει. Αυτό που είναι μεμπτό για τον όποιον αντίπαλο, ακριβώς το ίδιο είναι… σχεδόν must για τον “δικό μας”. Το ταλέντο μπορεί να δικαιολογήσει την οποιαδήποτε συμπεριφορά, από συγκεκριμένους ανθρώπους. Η νίκη σε έναν αγώνα, δύναται να καλύψει οποιαδήποτε… λεπτομέρεια κι αν χρειάστηκε για να επιτευχθεί. Το οξύμωρο είναι ότι άνθρωποι που παινεύουν συγκεκριμένες στάσεις ζωής, παρουσιάζοντες ως υποστηρικτές ακριβώς αντίθετων όταν η ομάδα τους εκφράζεται μέσα από τέτοιες. Ο λαϊκισμός κυριαρχεί…
Ένας φίλος μου λέει ότι “τα παιδιά σου είναι η μοναδική αδυναμία που μπορούν να θέσουν εν αμφιβόλω τις αξίες και τις αρχές που έχεις ως κορωνίδα στη ζωή σου”. Φίλε, μάλλον είσαι πολύ ισορροπημένος και out of the box της ελληνικής πραγματικότητας, κοινωνικής και αθλητικής.
Υπάρχουν ιδιοκτήτες που μιλούν και συμπεριφέρονται σαν τους τελευταίους σε νοοτροπία και επίπεδο οπαδούς. Υπάρχουν αθλητές που δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν ιδίως για τις νεότερες γενιές. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που υπονομεύουν με τη στάση τους το μέλλον της κοινωνίας. Υπάρχουν οπαδοί που αποτελούν ντροπή για το κίνημα των οργανωμένων και αγνοούν βασικές αξίες των ιδεών που (κατά τα άλλα) υποστηρίζουν.
Αγνοήστε τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο, πιο στοχευμένο, περισσότερο αποτελεσματικό από το να μην ασχολείστε μαζί τους. Από το να γυρίζετε επιδεικτικά την πλάτη σας. Σκεφτείτε το… Μία επιθετική συμπεριφορά εναντίον κάποιου, αμέσως θα προκαλέσει τη συσπείρωση γύρω από το πρόσωπό του από μερίδα ανθρώπων. Τον δυναμώνετε. Του δίνετε χείρα βοηθείας. Τι δύναμη θα είχε ένας παράγοντας αν τα μηνύματά του δεν γνώριζαν της αποθέωσης του κοινού; Πώς θα συνέχιζε ένας αθλητής όταν δεν θα γινόταν ποτέ σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων, ανεξαρτήτως των αγωνιστικών του διακρίσεων; Πώς θα είχε ίδια αντιεπαγγελματική στάση ένας δημοσιογράφος όταν έβλεπε πως η ραδιοφωνική του εκπομπή είχε 0% ακροαματικότητα ή τα κείμενά του σε ένα site είχαν ελάχιστα “χτυπήματα” και σχόλια; Το ότι κάποιος έχει ταλέντο σε έναν τομέα επαγγελματικής φύσεως, δεν τον καθιστά αυτόματα θετικό κύταρρο ζωής για την κοινωνία. Το ότι κάποιος έχει χρήματα, κλωτσάει μία μπάλα ή τη βάζει σε ένα καλάθι, γράφει ωραία κείμενα που αγγίζουν ή κάνει καλά ρεπορτάζ, δεν τον μετατρέπουν απαραίτητα σε ολοκληρωμένο άνθρωπο, με λογική, ευαισθησίες και κοινωνική υπόσταση. Και βέβαια η λύση δεν είναι ποτέ το ανάθεμα ή η βία. Λεκτική ή σωματική. Αγνοήστε τους “τοξικούς”.