Το ιταλικό μπάσκετ ήταν σε μεγάλες δόξες και πριν από την παρατεταμένη κρίση που πέρασε για μία και πλέον δεκαετία. Στο συγκεκριμένο final four μάλιστα ο ένας ημιτελικός ήταν εγχώριος εμφύλιος αφού η Μπενετόν με την εξαιρετική ομάδα που είχε φτιάξει ο Μάικ Ντ’ Αντόνι (Νικόλα, Έντνι, Νάχμπαρ, Μπελ και Καρμπαχόσα) πέρασε πανηγυρικά στους “4”.
Ακόμα κι έτσι όμως, η Κίντερ του Μεσίνα με τον Τζινόμπιλι, τον Μπετσίροβιτς, τον Άντερσεν, τον Ριγκοντό τον Σμόντις και τον Γιάριτς ήταν ένα επίπεδο πάνω. Είχε κλάση, είχε φινέτσα, είχε όλο το μπάσκετ του κόσμου και τελικά κέρδισε με 90-82 και τον Γιάριτς να έχει 18 πόντους, 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη για να κοντραριστεί με την ιταλική “υπερδύναμη” έπρεπε πρώτα να ξεπεράσει το εμπόδιο ποια άλλης; Μα φυσικά της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ο Ντέιβιντ Μπλατ είχε πάρει τα ηνία από τον Γκέρσον κι είχε καταφέρει να κρατήσει τον Πάρκερ (βούιζε το ΝΒΑ να τον πάρει τότε), τον αείμνηστο Νέιτ Χάφμαν (στον ημιτελικό είχε double – double με 16 π. και 10 ριμπ.) και τον Άριελ ΜακΝτόναλντ “δολοφόνο” πρώτης γραμμής.
Η ελληνική ομάδα νίκησε τελικά 83-75, χάρη σε μια ακόμα μπασκετική παράσταση απαράμιλλου κάλους από τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα. 26 πόντοι και 9 ριμπάουντ από τον Σέρβο που εκείνο το βράδυ είχε μαζί του με 15 π. τον Μίντλετον και με 11 τον Φραγκίσκο Αλβέρτη.
Στον τελικό με την Κίντερ ο Παναθηναϊκός στα μάτια όλης της μπασκετικής Ευρώπης, μπήκε ως ο ορισμός του αουτσάιντερ. Ο Τζινόμπιλι έπαιξε σαν λυσσασμένος για την κούπα και έβαλε 27 πόντους με 5 ριμπάουντ. Ο Σμόντις άλλους 23 με 6 ριμπάουντ και πάλι όμως για τον Παναθηναϊκό όλα αυτά δεν έφταναν.
Οι Έλληνες έφυγαν με την κούπα κερδίζοντας 89-83, αφού ο “Ντέκι” έκανε πάλι τα δικά του με 21 πόντους και 7 ριμπάουντ, ενώ ο Κουτλουάι με 22 – 5 έβαλε και τη δική του φαρδιά – πλατιά υπογραφή στον ιστορικό αυτόν τελικό. Ο Ομπράντοβιτς είχε αρχίσει ήδη να γίνεται το κακό… σπυρί στην πλάτη του Μεσίνα!