Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι δεν φοβάται να πάρει την απόφαση. Ότι δεν τον ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος ή τι θα γράψουν οι δημοσιογράφοι. Ότι δεν λογαριάζει από αντιξοότητες και πισωγυρίσματα. Η φετινή σεζόν ήρθε να ενθαρρύνει την πεποίθηση ότι ο 30χρόνος Έλληνας διεθνής φόργουορντ έχει τον τρόπο όποτε… πέφτει να ξανασηκώνεται. Έχει τον τρόπο να είναι εκεί όταν όλα κρίνονται και να δηλώνει παρών, λες και διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του.
Τα εξηγεί τόσο ωραία στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν μερικές ώρες στα κανάλια Novasports και τους Playmakers, που οποιαδήποτε δική μας ανάλυση περισσεύει, όμως δεν γίνεται να μην βγάλεις το… καπέλο σε έναν αθλητή που τελειώνει την κανονική διάρκεια της σεζόν με συνολικά 9 ματς και 3 πόντους μέσο όρο, και φτάνει στα πλέι-οφ να παίζει τον διπλάσιο χρόνο και να σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων.
Η σειρά με τη Μακάμπι ξεκίνησε με 2 λεπτά συμμετοχής στο πρώτο παιχνίδι, όσο δηλαδή πάνω κάτω ήταν η… ταρίφα του φέτος, χωρίς να καταφέρνει να βρει ρυθμό. Στο δεύτερο παιχνίδι ο Εργκίν Αταμάν αποφασίζει να κάνει το adjustment, να παίξει με πιο ψηλά σχήματα και ο Ιωάννης εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό την απουσία του Χουάντσο. Μπίνγκο: 15 πόντοι με 4/7 τρίποντα, ενώ σε όλη την υπόλοιπη σεζόν είχε βάλει 3 τρίποντα και το ρεκόρ του σε πόντους ήταν 8! Τρίτο ματς στο Βελιγράδι ο αναγεννημένος και γεμάτος αυτοπεποίθηση Παπαπέτρου βάζει 17 με 3/3 τρίποντα και 4/6 δίποντα. Αν ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωνε την ανατροπή, το 2-1 θα άνηκε σε εκείνον. Δεν συνέβη αλλά δεν πτοήθηκε. Έχοντας βρει πλέον το χέρι του και την ψυχολογία που πρέπει, βάζει τεράστια σουτ στο τέταρτο (8 πόντους) και πέμπτο (10 πόντους) παιχνίδι για να συμβάλλει τα μέγιστα στην ιστορική «πράσινη» πρόκριση.
Ποιος να το περίμενε πριν από ένα μήνα; Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έχοντας περάσει τόσα πολλά; Ε και; Με λένε Ιωάννη Παπαπέτρου και είμαι γεννημένος μαχητής. Το τι θα συμβεί τις επόμενες ώρες στο Βερολίνο είναι μία διαφορετική ιστορία, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο αρχηγός είναι έτοιμος να καταθέσει και πάλι τη ψυχή του στο παρκέ.