Πράγματι, απαιτείται γενναιότητα να αντιμετωπίσει κανείς μια τέτοια κατάσταση, όπως αυτήν που ζει ολόκληρος ο οργανισμός του Άρη από χθες (25/5), μετά (και) τον χαμένο τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό, στο άδειο κι έρημο Πανθεσσαλικό. Οι “κίτρινοι” είχαν επενδύσει πολλά σε αυτόν τον αγώνα, για να μην πούμε ότι έπαιζαν τα ρέστα τους, και τα έχασαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το σοκ είναι μεγάλο, το μούδιασμα σε ακινητοποιεί, οπότε χρειάζεται πολλή δύναμη για να επανεκκινήσεις.
Η διαιτησία της Στεφανί Φραπάρ αποτελεί ένα ελαφρυντικό στην απολογία των “κίτρινων” στον κόσμο της ομάδας, γιατί χάθηκε (και) αυτός ο τίτλος. Ένας τίτλος, που έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ, μετά το 1970, ότι θα έρθει, για να μαλακώσει την ψυχή των οπαδών, να σβήσει λίγο τη δίψα τους. Κι όμως, απέναντι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, με την εσωστρέφεια να τρώει τα σωθικά των “πράσινων”, κι όλα να μοιάζουν διαλυμένα μετά την οικτρή αποτυχία του στο πρωτάθλημα και τις επώδυνες αλλαγές προπονητών (από Γιοβάνοβιτς σε Τερίμ κι απ’ αυτόν στον Κόντη), οι “κίτρινοι” δεν τα κατάφεραν.
Κι εδώ αρχίζουν τα “γιατί”, στα οποία οι απαντήσεις είναι δύσκολες. Αρχίζουν και οι κατηγόριες, που επίσης είναι δύσκολες. Γιατί δεν ξεκίνησε η σεζόν όπως έπρεπε το περασμένο καλοκαίρι; Γιατί δεν στήθηκε πιο ορθολογικά το ρόστερ; Γιατί επήλθε και πάλι τόσο γρήγορα ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός; Γιατί χάθηκε, επίσης γρήγορα, ο στόχος ακόμη και της πρώτης τετράδας στο πρωτάθλημα; Γιατί, γιατί, γιατί… Και ποιος φταίει για κάθε ένα από αυτά και στην τελική για όλα αυτά μαζί;
Η τελευταία εικόνα της κάθε σεζόν παίζει σημαντικό ρόλο εν όψει της επόμενης για όλες τις ομάδες. Διαμορφώνει εν πολλοίς ολόκληρο το σκεπτικό σχετικά με τις καλοκαιρινές κινήσεις. Αν κι εφόσον ο τωρινός Άρης δεν ξεφύγει από τον κανόνα, τότε η διοίκησή του, σε συνεργασία με την τεχνική ηγεσία, έχουν πολλά να κάνουν. Διότι, η τελευταία εικόνα της ομάδας ήταν απογοητευτική. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι προετοιμαζόταν γι’ αυτόν τον τελικό εδώ και δύο μήνες. Τελικώς, όπως φάνηκε στην πράξη, η μακρόχρονη προετοιμασία τους “έκαψε” τους “κίτρινους”…
Την επόμενη σεζόν τα πράγματα αναμένεται να είναι πιο ζόρικα, σε ό,τι αφορά στην κατάκτηση υψηλών θέσεων. Οι τέσσερις πρώτοι αυτή τη χρονιά, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός κατά σειρά στην τελική κατάταξη, προφανώς και δεν έχουν διάθεση να παλέψουν για κάτι άλλο πέρα από τον τίτλο, δυναμωμένοι όλοι και ανταγωνιστικοί. Για να μπει άλλη ομάδα σφήνα σε αυτούς, πρέπει να προσπαθήσει πολύ σε όλα τα επίπεδα.
Με το παραπάνω ως δεδομένο, οι “κίτρινοι” έχουν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Θα παραχωρήσουν με μεταγραφή παίκτη ή παίκτες; Θα πάνε σε μεγάλες αλλαγές κι ανακατατάξεις; Θα αφήσουν κάποιους να φύγουν, διότι δείχνουν ότι έχουν πιάσει ταβάνι στην ομάδα και δεν μπορούν να το… τρυπήσουν για να πάνε παραπάνω; Ποιος είναι ο βασικός στόχος που θα μπει στο πρωτάθλημα, ώστε να ενισχυθεί αναλόγως η ομάδα, σε συνάρτηση με τα οικονομικά δεδομένα;
Όλα αυτά πρέπει να απαντηθούν, λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν υπάρχει ακόμη κι ένα μίνιμουμ ευρωπαϊκό εισόδημα, όπως τα προηγούμενα πέντε καλοκαίρια. Και δεν είναι μόνο το εισόδημα. Είναι και το δέλεαρ για τους υποψήφιους προς απόκτηση παίκτες, που πάντα κολακεύονται στην ιδέα των ευρωπαϊκών συμμετοχών. Αυτό το διαπραγματευτικό ατού τώρα δεν υπάρχει.
Ο Άρης έχασε πολλά παραπάνω από ένα παιχνίδι χθες στο Πανθεσσαλικό απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ή, αν το δούμε από άλλη άποψη, είχε να ωφεληθεί πολλά και δεν πήρε το παραμικρό. Αντιθέτως, έφυγε από εκεί και με τσαλακωμένο προφίλ, μετά τα όσα έγιναν έπειτα από τη λήξη με τη Φραπάρ. Γιατί, έκαστος με την πίκρα του είναι αλήθεια, όμως, αυτά δεν αρέσουν σε κανέναν. Και δεν είναι ό,τι καλύτερο να χάνεις και το δίκιο σου στην τελική…