Ένας ήρωας με παντόφλες…

Διαμαρτύρεται διαρκώς για το πλάγιο. Το θέλει για την ομάδα του, ασχέτως ποιος βγάζει τη μπάλα εκτός. Δεν έχει την παραμικρή σημασία στο παιδικό μυαλό του. Είναι μύθος.

Διαμαρτύρεται ακατάπαυστα για το φάουλ. Το θέλει κι αυτό δικό του. Το ποιος το έκανε δεν το βρίσκει ούτε ο… βαρίστας! Θα τα βάλει και με τον βαρίστα. Δεν καταλαβαίνει το παραμικρό. Είναι Θεός.

Διαμαρτύρεται μονίμως για τη σέντρα που δεν πήρε, την πάσα που δεν έγινε, για το build-up που καθυστέρησε στην τροφοδότησή του. Είναι σημείο αναφοράς.

Διαμαρτύρεται για τα πάντα. Είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο και δικαιούται για να διαμαρτύρεται. Σε επόπτη, διαιτητή και συμπαίκτες. Και σε προπονητή φυσικά, τον οποίο μπορεί και να κάνει… αλλαγή την ώρα του ματς (σιγά μην περιμένει όπως στο Κατάρ). Ο κολλητός του ο Σάντος την πλήρωσε, τον Μαρτίνεθ δεν τον βλέπει…

Είναι ο μοναδικός Κριστιάνο Ρονάλντο των έξι Euro. Των ρεκόρ. Είναι ο φοβερός και τρομερός Κριστιάνο που ετοιμάζεται για το προημιτελικό ντέρμπι με τη Γαλλία. Στο δρόμο για τα ημιτελικά. Ομάδες στο φινάλε της σεζόν διαλυμένες από τα συνεχή ματς των πρωταγωνιστών, αργές. Οι εντάσεις στις κινήσεις, ο ρυθμός, η ταχύτητα έχουν πάει διακοπές. Ο Ρονάλντο ποτέ.

Ούτε που έχει περάσει από το μυαλό του ότι μεγάλωσε. Ότι μπορεί και να κάνει στην άκρη για να περάσει ο επόμενος. Ότι μπορεί και να γίνει αλλαγή σε ένα ματς. Ότι, βρε αδερφέ, φτάνει. Όχι. Σε αυτή μάλιστα την Πορτογαλία, την ανανεωμένη, με το ευρύ και ποιοτικό και φυσικά ανεκμετάλλευτο ρόστερ.

Ο Ρονάλντο συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδί που του έχεις πάρει την πιπίλα, το παιχνίδι, το γλυκό από τα χέρια και κλαίει, κλαίει, εκνευριστικά για να κάνει το δικό του. Θέλει να περάσει το δικό του. Σαν παιδί. Το 2004.

Μόνο που είναι 2024 και δεν είναι παιδί. Μεγάλωσε πια. Είναι έτοιμος για σύνταξη και απόσυρση (φαίνεται στα φάουλ, στα τελειώματα, στις ντρίμπλες). Για να βάλει παντόφλες και να διηγείται τις αναρίθμητες ποδοσφαιρικές ιστορίες στα εγγόνια του, ως μύθος κια Θεός. Ένας ποδοσφαιρικός ήρωας με παντόφλες.

Άλλωστε, έχει ξεπεράσει προ πολλού, το “να ρωτάνε που είσαι και όχι γιατί συνεχίζεις”…