Ο Βούλγαρος παίκτης των Πειραιωτών δήλωσε πως δυσκολεύονταν να προσαρμοστεί στο ΝΒΑ. Παράλληλα, αναφέρθηκε στο πέρασμά του από την Μπαρτσελόνα, αλλά και στην αποθέωση που γνώρισε από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού κατά την επιστροφή του. Ο Βεζένκοφ μίλησε στην «Cosmote TV». Αναλυτικά δήλωσε:
Για το τι του έλειψε τον ένα χρόνο που βρισκόταν στους Κινγκς: «Η χαρά για το μπάσκετ μπορώ να πω. Η χαρά για το παιχνίδι. Αυτό που μάθαμε, του να παίζεις στα παιχνίδια, να χαίρεσαι γι’ αυτό που κάνεις. Πολλές φορές το έχουμε πει ότι είμαστε ευλογημένοι και τα προβλήματα στη ζωή είναι άλλα. Αλλά όταν μπαίνουμε στον μικρόκοσμό μας και σε αυτό το τούνελ, θεωρούμε ότι έχουμε το πιο μεγάλο πρόβλημα στον κόσμο. Δεν είναι έτσι, αλλά από την άλλη το κάνουμε γιατί το αγαπάμε και όταν χάνεται αυτό… Θεωρώ ότι όταν πας πιο μικρός είναι πιο εύκολο να προσαρμοστείς, γιατί δεν έχεις πολλές παραστάσεις, δεν έχεις ζήσει το πώς είναι τα πράγματα στην Ευρώπη, η πραγματικότητα και η καθημερινότητα. Αν πας λίγο πιο μεγάλος είναι πιο δύσκολο να προσαρμοστείς σε όλο αυτό το καινούριο. Και δεν είναι μόνο το μπάσκετ, κι αν πρέπει να μιλήσουμε για μπάσκετ, το ταλέντο εκεί είναι ασύλληπτο, δεν το συζητάω».
Για το αν πέρασε στο ΝΒΑ χειρότερα από ό,τι στην Μπαρτσελόνα: «Στην Μπαρτσελόνα, ναι μεν είχα παίξει στον Άρη, αλλά σε ένα επίπεδο Basket League. Όταν πήγα στην Μπαρτσελόνα, έλεγα όπα, τι παικταράδες είναι αυτοί και μου πήρε χρόνο, ενώ είχα παίξει και κάποια παιχνίδια, τη μισή χρονιά, δεν ήταν το μπαμ τόσο μεγάλο. Τώρα όταν φεύγεις όπως έφυγα, με όλα αυτά που καταφέραμε με την ομάδα και σε ατομικό επίπεδο και πας κάπου που, δεν υπάρχουν εγγυήσεις στον αθλητισμό, σου έχουν πει ένα και γίνονται δέκα. Συνειδητοποιείς ότι είσαι 29 ετών και δε σου μένουν πολλά χρόνια. Δηλαδή ναι, θα μπορούσα να προσπαθήσω και δεύτερο χρόνο 100%. Είχα την ευκαιρία, δεν είναι ότι κάποιος με έδιωξε ή μου είπε δε θα είσαι εδώ. Αλλά όταν έχεις έξι ή επτά, να μας έχει ο Θεός καλά, χρόνια και δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, το να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις είναι πολύ σημαντικό. Ναι, έχω μάθει στη ζωή μου και από τους γονείς μου, ότι στη ζωή δεν είναι όλα εύκολα και δεν πρέπει να είσαι πάντα στο comfort zone, αλλά θεωρώ ότι, το safe place είναι ότι θα με αγκαλιάζει ξανά η ομάδα, τα παιδιά που τα ξέρω, κι είμαι ξανά χαρούμενος. Αν τα δω λίγο πιο καθαρά τα πράγματα, θεωρώ ότι πάλεψα, αλλά δεν ξέρω αν εγκεφαλικά 100% δόθηκα σε αυτό που έκανα. Όχι ως προς το μπάσκετ, στο μπάσκετ πάω πάντα, κάνω την προπόνησή μου, προσπαθώ, όσο στο πνευματικό κομμάτι. Στις δυσκολίες που ήξερα ότι θα έρθουν, αλλά δεν ήξερα το πως. Μετά ήρθε και ο τραυματισμός, που με κράτησε για δυόμιση μήνες πίσω. Ήταν πολύ δύσκολο μετά. Όταν μπαίνεις σε κάτι, περιμένεις κάτι και έρχεται κάτι άλλο, μετά είναι δύσκολο… Το έχεις περάσει μία φορά στον Άρη, μία φορά στην Μπαρτσελόνα, μία φορά στον Ολυμπιακό, ξανά… Δε λέω, πρέπει πάντα να παλεύεις. Πρέπει να δίνεις το 100% κάθε φορά, αλλά το να μην παίζω και να προσπαθώ να αποδείξω ξανά ότι μπορώ… δε λέω ότι δεν το έκανα, αλλά δεν ξέρω οι αντοχές μου πού ήταν. Ποτέ δε μετάνιωσα που πήγα».
Για την παρουσίασή του και την αποθέωση που γνώρισε: «Να πω την αλήθεια, το συνειδητοποίησα μετά. Εκείνη τη στιγμή… 25 Ιουλίου, το μεσημέρι… ο κόσμος πάει διακοπές… Και μόνο που ήρθαν για να με δουν σημαίνει πολλά, γιατί δόξα τω Θεώ, στα social media -όσο κακό και να κάνουν, που κάνουν πολύ κακό- κάνουν και καλά. Τα μηνύματα του κόσμου, η αγάπη. Όσο ήμουν στο Σακραμέντο δεχόμουν μηνύματα από τους φίλους όλων των ομάδων που με έκαναν να νιώθω όμορφα».