Οι ευχάριστες και οι όμορφες στιγμές είναι για τους πολλούς. Για όσους στις δύσκολες στιγμές απέχουν ή γυρίζουν την πλάτη μη μπορώντας να αντικρίσουν την άσχημη πλευρά από κάτι που αγαπούν και στηρίζουν από μικρά παιδιά. Όμως ο… πλανήτης Πανιώνιος ανέκαθεν έτσι ήταν. Ζούσε με προβλήματα που του δημιουργούσαν τρίτα πρόσωπα. Είτε από κακή οικονομική διαχείριση, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο για έναν τίτλο, είτε από λανθασμένες επιλογές ακριβών παικτών, είτε δεν ξέρω και εγώ από τι άλλο.
Από τον Νοέμβριο του 2011 μέχρι και το καλοκαίρι του 2015 ο Πανιώνιος κλήθηκε να διασχίσει δύσβατα και γεμάτα με αγκάθια μονοπάτια. Έπρεπε να “θυσιάσει” πολλά για να επιβιώσει. Στηρίχθηκε σε παίκτες άσημους και που αναζητούσαν μια δεύτερη ευκαιρία για να επανεκκινήσουν την καριέρα τους. Για τέσσερις σερί σεζόν εξασφάλιζε την παραμονή του τις τελευταίες αγωνιστικές κάθε πρωταθλήματος. Για τέσσερις σερί σεζόν έμπαινε σε ένα πρωτάθλημα με άνισους όρους, λόγω της κακοδιαχείρισης των οικονομικών, καθώς δεν εξασφάλιζε άδεια και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ενισχύεται όπως οι υπόλοιπες ομάδες.
Κάθε χρονιά όλοι τον είχαν ξεγραμμένο και υποστήριζαν πως αυτή η χρονιά θα είναι η τελευταία του στην Σούπερ Λιγκ. Κι όμως ο Πανιώνιος αποδεικνυόταν εφτάψυχος και διέψευδε όλους αυτούς που περίμεναν τον αφανισμό του ή τον υποβιβασμό του. Πηγαίνοντας κάθε βδομάδα σε προπονήσεις και αγώνες είναι αλήθεια πως το κλίμα που εισέπραττα ήταν αυτό της αγωνίας και το πως θα τη βγάλουμε και φέτος. Με πρόσωπα προβληματισμένα, αλλά και με αποφασιστικότητα για να απομακρύνουν τον Πανιώνιο από το χείλος του γκρεμού στον οποίο βρισκόταν. Πειράματα σε καθημερινή βάση που το αποτέλεσμά τους μόνο σιγουριά δεν εγγυόταν. Κι όμως αυτός ο σύλλογος δεν βούλιαξε στην Football League, όπως περίμεναν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι. Δεν είναι στερεότυπο. Ο Πανιώνιος αναγεννιόταν μέσα από τις στάχτες του. Και αυτό, πρωτίστως, γιατί οι αφανείς ήρωες μοχθούσαν λόγω της αγάπης προς τον σύλλογο.
Ο Πανιώνιος κακοδιοικήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Αν υπήρχε μια μικρή τρύπα στα οικονομικά, αυτή αντί να κλείνει μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο. Μέχρι που οι Ζαμάνης, Δάρας, Σκούρας και οι υπόλοιποι που προθυμοποιήθηκαν να βάλουν το κεφάλι τους στο ντορβά και να ρισκάρουν τις προσωπικότητές τους άρχισαν να λειτουργούν και να διοικούν με στόχο μόνο το καλό του Πανιωνίου. Δεν θα κρίνω εγώ αν το έχουν κάνει καλά ή όχι, σωστά ή λάθος, αλλά το κρίνουν τα αποτελέσματα και ο κόσμος που όσο δύσπιστος και αν είναι, δείχνει πως είναι έτοιμος να αγκαλιάσει και να στηρίξει αυτή την προσπάθεια. Έστω και με μικρή καθυστέρηση.
Ο Πανιώνιος δεν έχει λύσει όλα του τα οικονομικά θέματα, όμως για πρώτη φορά την τελευταία πενταετία έχει μπει μια σειρά σε όλους τους τομείς. Ο Πανιώνιος των τελευταίων δύο χρόνων αποτελεί πρότυπο ομάδας, για τη λειτουργία της, για το ποδόσφαιρο που παίζει, για το υγιές κλίμα που πηγάζει μέσα από τα αποδυτήρια, για τον τρόπο που απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, για τον τρόπο που πανηγυρίζει την κάθε νίκη με τον κόσμο της.
Οι “κυανέρυρθροι” ζουν τις καλύτερες μέρες της ιστορίας τους μετά το 1971, όπως λένε οι παλιοί Πανιώνιοι. Δεν γνωρίζουν που θα κάτσει η “μπίλια”, αλλά δείχνουν πως δεν τους ενδιαφέρει κιόλας. Η παρέα του Μανώλη, του Σπύρου, του Χρήστου, του Ανδρέα, του Παναγιώτη, του Βαλεντίνου, του Ταξιάρχη, του Γιώργου και τον υπολοίπων παιδιών οδήγησε τον Πανιώνιο εκεί που αξίζει να βρίσκεται. Τον οδήγησαν και τον οδηγούν στην καταξίωση. Δεν θα μείνουν για πάντα στον Πανιώνιο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι πως όλοι τους αγάπησαν τον σύλλογο. Γιατί δίχως αγάπη δεν μπορείς να έχεις τέτοια αποτελέσματα. Καλός ο επαγγελματισμός, αλλά ο ρομαντισμός σ’ αυτή την ομάδα θα έχει πάντα μια προεξέχουσα θέση. Γι’ αυτό και ο Πανιώνιος θα είναι πάντα ένας διαφορετικός σύλλογος.