Σε σοκαριστικές αποκαλύψεις για όλα όσα βίωσε πέρσι ή ίδια με τις συμπαίκτριες της στην ΑΕΚ προέβη η Καλαφατάκη.
Σε σοκαριστικές αποκαλύψεις για όλα όσα βίωσε πέρσι η ίδια με τις συμπαίκτριες της στην ΑΕΚ προέβη η Καλαφατάκη. Η πρώην αθλήτρια της Ένωσης καταγράφει σε επιστολή της γεγονότα που δεν ταιριάζουν με την τεράστια ιστορία της ομάδας και παράλληλα δείχνουν πιο έντονα από ποτέ τα προβλήματα που υπάρχουν στον ελληνικό αθλητισμό. Η επιστολή της νεαρής αθλήτριας έχει ως εξής…
«Ήθελα να γράψω όλα αυτά που έζησα πέρσι στην ΑΕΚ εδώ και καιρό και κάτι με κρατούσε, σύντομα κατάλαβα πως δεν το έκανα επειδή φοβόμουν μην παρεξηγηθώ ή μήπως δεν καταφέρω να περάσω όλα αυτά που νιώθω με τέτοιο τρόπο ώστε να ευαισθητοποιήσω τους αρμόδιους. Αυτό που με κρατούσε από το να εκφράσω την λύπη μου, την ανησυχία μου και την αγανάκτηση μου, ήταν ο φόβος πως οι «κακοί λύκοι» της ιστορίας μου θα χρησιμοποιούσαν ότι πω εναντίον μου.
Όταν άρχισε η μεταγραφική περίοδος και συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν θέλω να αναμιχθώ με το άθλημα μου, άρχισε κάτι να ενοχλεί το μυαλό μου ασταμάτητα.
Δεν θέλω να ασχοληθώ επειδή έκλεισε ο κύκλος μου; Επειδή ήρθε η ώρα να κάνω αλλά πράγματα ή επειδή νιώθω αποστροφή για όσα άτομα αναμιγνύονται με το άθλημα; Με το που μου μπήκε η τελευταία σκέψη, η ανάγκη μου να γράψω έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Φυσικά περίμενα να τελειώσουν οι μεταγραφές για να μην επηρεάσω κάποια κοπέλα και να αφήσω την ομάδα να φτιάξει το ρόστερ που επιθυμεί. Έχω κάνει θυσίες χρόνια ολόκληρα, άφησα πίσω τα μαθήματα μου, την σχολή μου, τα ταξίδια μου, τις βόλτες μου και όλα όσα πολύτιμα έχουμε σαν νέοι για να δώσω στον κάθε προπονητή και στην κάθε ομάδα όλα αυτά που μου έμαθε ο πατέρας μου να δίνω: πάθος, αφοσίωση, πίστη και μαχητικότητα.Και φτάνω στα 22 μου (πολύ μικρή για να τα παρατήσω) να καταλαβαίνω πως εκεί έξω κι εκεί μέσα (στο βόλεϊ) είναι κάποιοι μεγάλοι, τόσο «μικροί» για να τα εκτιμήσουν.
«Κάθε πέρσι και καλύτερα» λένε και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την έννοια αυτή, παίρνοντας όμως την αρνητική της πλευρά: «Κάθε φέτος και χειρότερα».
Το αναξιοκρατικό κλίμα του αθλητισμού το είχα νιώσει από μικρή όντας κόρη του μπαμπά μου. Παρόλα αυτά η αγάπη μου για το άθλημα μου με έκανε να ελπίζω και να πιστεύω ακράδαντα πως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Από τα πρώτα μου βήματα τα περιστατικά που ζούσα, τα αντιμετώπιζα σαν μεμονωμένα και τυχαία.
Αφελής που ήμουν… ΑΕΚ 2016/2017 παρά τα όσα έλεγαν πήρα την απόφαση να αγωνιστώ σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας.
Ο λόγος για την ΑΕΚ… Υπογράφοντας στην ΑΕΚ ήξερα τι με περίμενε από οικονομικής άποψης.
Για να είμαι ειλικρινής, το οικονομικό ήταν το τελευταίο που είχα στο μυαλό μου. Στο μυαλό μου είχα μόνο την πρόκληση και την τιμή του να φορέσω τα κιτρινόμαυρα.
Ναι, το έχω καμάρι ακόμα και σήμερα, κι αυτό επειδή δεν θα συνδύαζα ποτέ την ΑΕΚ με τους ανθρώπους που συνεργάστηκα την φετινή χρόνια. Δεν θα της άξιζε, θα ήταν ιεροσυλία.
Για να είμαι δίκαιη όμως θα πρέπει να ξεχωρίσω εκείνους τους καλούς, ελπιδοφόρους που αγαπούν την ΑΕΚ ανιδιοτελώς, που όμως η αδικία και ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν.
Κι εκεί που εγκατέλειψαν εκείνοι, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ανθρώπους που δεν ξέρω αν μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά την ΑΕΚ, με βάση την εντύπωση που μου έδωσαν, πως δεν ξέρουν να αγαπούν ούτε ιδέες, ούτε ανθρώπους…
Ξεκινώντας η χρόνια η μόνη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ήταν οι ήττες, βαριές, μεγάλες ήττες, ήττες ασυγχώρητες.
Πολλοί θα πουν «εσείς φταίτε για την ήττα, να παίζατε καλύτερα», έχω όμως μια απάντηση για τον κάθε έναν από εκείνους τους κακοπροαίρετους: «Στην δύσκολη στιγμή της ομάδας όπου καμία «μεγάλη» παίχτρια δεν ήθελε να έρθει να παίξει για την ΑΕΚ, εμείς όλες οι «λίγες και μικρές» ήρθαμε χωρίς δεύτερη σκέψη».

Αυτές ήμασταν, αυτά μπορούσαμε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Λίγα; Λίγα για εκείνους, ότι είχαμε εμείς όμως.

Κάπου μετά από τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό και λίγο μετά από την παραίτηση δυο ανθρώπων που μας στάθηκαν σαν μάνα και πατέρας, παραιτήθηκε και ο προπονητής που μας πίστεψε και μας προστάτεψε.
Οι λόγοι τους προσωπικοί, αλλά εμφανείς… Μέχρι τότε δεν είχαμε γνωρίσει κανέναν από την υποτιθέμενη διοίκηση που υπήρχε πίσω από αυτούς τους ανθρώπους.
Μια μέρα όμως λόγω της παραίτησης του κόουτς, εμφανίστηκε η γενική γραμματέας που φυσικά δεν γνώριζε ούτε καν τα ονόματα μας.
Μίλησε με απαξίωση για εκείνους που έφυγαν και μείωσε μια από τις κοπέλες που ρώτησαν ποια είναι η διοίκηση και γιατί δεν εμφανίζεται σε αγώνες ή έστω σε κάποια προπόνηση να μας πει ένα «γεια» (να σημειωθεί ότι από εκείνη την μέρα μέχρι και σήμερα περιμένουμε να δούμε το πρόσωπο του πρόεδρου του τμήματος κ. Αλεξίου).
Περνώντας κάποιες αγωνιστικές εβδομάδες με τον βοηθό προπονητή, που θα ήθελα να τις αφήσω ασχολίαστες, φτάσαμε στην πρώτη μας γνωριμία με το νέο κοουτς.
Με ψαρωτικό ύφος μας διαβεβαίωσε ότι δεν γνωρίζει καμία μας και πως αν είχε φτιάξει την ομάδα εκείνος δεν θα ήμασταν εμείς εκεί, στο τέλος όμως είπε κάτι από το οποίο όλες αδράξαμε ότι δύναμη μπορούσαμε για να συνεχίσουμε: «θέλω μόνο να είστε συνεπείς, κι εγώ θα μπαίνω μπροστά για να παίρνετε τα λεφτά σας».
Κάνοντας την πρώτη και τελευταία μας νίκη, ξεχάσαμε για λίγο τις δυσκολίες μας… για λίγο μόνο, μέχρι το ματς με την Ηλιουπολη.
Δέκα λεπτά πριν το ζέσταμα μας ανακοίνωσε πως θα παίξουμε ένα νέο σύστημα, όπου οι μισές θα αγωνιζόμασταν σε άλλη θέση.
Ξεκινώντας με 12-0, μπορείτε να φανταστείτε πως εξελίχθηκε το παιχνίδι. Ντροπιασμένες όπως ήμασταν, κάναμε να βγούμε μια ώρα από τα αποδυτήρια…
Η Δευτέρα δεν άργησε να έρθει, ήμασταν ήδη τέσσερις μήνες απλήρωτες, μα πώς κάνουμε έτσι για 200 ευρώ… Τα κορίτσια από την επαρχία αγχωμένα, κουρασμένα, πεινασμένα (4 μέρες έτρωγε μέλι διότι δεν είχε τίποτα άλλο στο σπίτι, και φυσικά δεν είχε ούτε λεφτά).
Οι πρώτες του λέξεις ήταν «είχα πει πως όποια παίκτρια δεν παίζει καλά θα δέχεται ένα μικρό πρόστιμο ανάλογα με τους αγώνες που παίζει, όποτε όλες πρόστιμο, και για να μην σας φανεί πολύ θα το πάρετε και στους μήνες που σας χρωστάνε και σε αυτούς που ακολουθούν».
Εγώ και άλλες δυο συμπαίκτριες μου, εκείνες που δεν είχαμε πρόβλημα επειδή είχαμε είτε τους γονείς μας εδώ, είτε κάποια άλλη δουλειά, μιλήσαμε και υπερασπιστήκαμε όλες εκείνες που φοβήθηκαν μην χάσουν κάτι παραπάνω αντιδρώντας.
Όταν του αναφέραμε το περιστατικό με το μέλι είπε πως το γνώριζε πολύ καλά, αλλά «τι να κάνω; να τα βάλω από την τσέπη μου;» Δεν δεχόταν κουβέντα… πίστευε πως το κίνητρο των 200σιων ευρώ θα μας έκανε καλύτερες παίκτριες (μιας και όλες μας μέναμε πιστές στην ΑΕΚ και στις αξίες της επειδή πληρωνόμασταν αδρά και στην ώρα μας, αστειεύομαι φυσικά).
Κάναμε αποχή, όχι τόσο για τα λεφτά, όσο για το ότι ως εκείνη την στιγμή είχαμε ζήσει τα πάνδεινα και ποτέ δεν είπαμε λέξη για τα χρήματα μας.
Του ζητήσαμε να σταθεί στο πλάι μας και επέλεξε να μας κάνει να μετανιώσουμε την ώρα και την στιγμή που σκεφτήκαμε να αντιδράσουμε.
Εγώ ειδικά, που σύμφωνα με τον βοηθό «δεν έχω παίξει βόλεϊ και δεν πρέπει να μιλάω» για τον προπονητή μου έγινα αόρατη, γενικότερα όμως όλες ήμασταν αφημένες και απροστάτευτες.
Μετά από αυτό, για τους δικούς της λόγους η αρχηγός μας αποφάσισε να σταματήσει.
Αφού μας απαγόρεψαν την παρέα μαζί της εκτός γηπέδου, φρόντισαν να σπιλώσουν το όνομα της διαδίδοντας πως έφυγε επειδή έχει στήσει τον αγώνα με τον Εύοσμο για να πάρει λεφτά.
Πλέον δεν είχαμε τίποτα, παίζαμε για εμάς, για ότι είχε απομείνει και θύμιζε ΑΕΚ και για τους κόπους μιας χρονιάς.
Είχαμε η μια την άλλη κι αυτό μας έδινε δύναμη, τόση που ούτε εκατό σαν εκείνους δεν θα μας έριχναν.
Ωστόσο κάποια δεν άντεξε το βαρύ κλίμα και δήλωσε στην διοίκηση πως δεν συμφωνούσε με την αποχή και πως δεν την ρώτησε κανείς.
Μάντεψε ποια ήταν, ναι τι σημασία έχει που εμείς την στηρίξαμε επειδή έτρωγε μέλι; Εκείνη πλέον έκανε παρέα με την διοίκηση, τους μετέφερε καθημερινά όλα όσα λέγαμε στην ομαδική μας συνομιλία και σύμφωνα με εκείνους εμείς φτιάξαμε μια «κλίκα».
Πλησιάζοντας προς το τέλος γευτήκαμε ολοκληρωτικά την κατάντια… βαριά κουβέντα πιστεύεις;
Για άκου εδώ: Σαντορίνη, ταξιδεύουμε 9 ώρες, από τις 7 το πρωί και φτάνουμε 3 με λίγα σάντουιτς και νερά, ο αγώνας ήταν στις 8, πιστεύαμε ότι το φαΐ θα ήταν εξασφαλισμένο… «Δεν έχουμε κανονίσει φαΐ, δεν μας είπατε ότι πεινάτε», ο έφορος είχε κεράσει Goody’s, όμως 3 παιδιά της ΑΕΚ που έτυχε να πουν ότι πεινάνε.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λοιπόν και μετά από λίγο έφτασε ο κόουτς με μια σακούλα McDonald’s, 6 τσιζ και 2 πατάτες για 7 άτομα!
«Α είστε 7, νόμιζα είστε 6 δεν πειράζει, μια δεν θα φάει». Οι ώρες για το ματς δεν περνούσαν… Το βράδυ θα διανυκτερεύαμε, εμείς έπρεπε 2:00 να ήμασταν στα κρεβάτια μας, δεν βγήκαμε, κάτσαμε να χαρούμε τις τελευταίες μας στιγμές όλες μαζί.
Θα φεύγαμε και πήγαμε σε ένα φούρνο να φάμε, στην σειρά με τα πορτοφόλια μας για να πληρώσουμε και ο έφορος φωνάζει δυνατά μπροστά σε όλες μας δυο κοπέλες για να τις κεράσει «γιατί είστε Αεκαρες»..
Λίγα λεπτά μετά, πριν μπούμε στο καράβι για 7 ώρες: «Δικαιούστε η κάθε μια από ένα τυλιχτό σουβλάκι σήμερα, εντολή από την διοίκηση, ΜΟΝΟ ένα».
Εντολή διοίκησης, ένα σουβλάκι η κάθε μια, αυτά ήταν τα έξοδα τους για μια ολόκληρη μέρα στην Σαντορίνη και στο πλοίο.
Τελευταία αγωνιστική με τον Ολυμπιακό, τα πανό μας κρεμασμένα ανάποδα, η απογοήτευσή μας φαινόταν σε κάθε σπιθαμή του προσώπου μας.
Πήρα τον λόγο και μέσα σε λυγμούς καθώς άκουγα τους συνοδοιπόρους μου δίπλα μου να κλαίνε, ευχαρίστησα εκείνους που με πλήγωσαν όσο κανείς για την ύψιστη τιμή και ευκαιρία που μου έδωσαν, ζήτησα συγγνώμη αν είπα η έκανα κάτι ποτέ που τους πλήγωσε και φύγαμε με δακρυσμένα μάτια όλες, εκείνοι απέφυγαν να μας χαιρετήσουν προσωπικά.
Δυο μέρες μετά ανέβηκε άρθρο με τις παίκτριες που άξιζαν συγχαρητήρια για την χρόνια που πέρασε, τέσσερα άτομα αναφέρθηκαν αναλυτικά, εμείς οι υπόλοιπες ούτε ονομαστικά.
Α, ξέχασα να σας πω, είμαστε ακόμα απλήρωτες, τέσσερις μήνες. Τέσσερις μήνες οι Αθηναίες και τρεις οι κοπέλες από την επαρχία.
Όλες μαζί στοιχίζουμε περίπου 3.000 ευρώ και η φετινή ομάδα ήδη έχει πάρει τα διπλάσια σε προκαταβολές. «Για φέτος τα έχω κανονίσει, οι περσινές δεν με ενδιαφέρουν», είπε.
Από Δευτέρα σε Δευτέρα, από μήνα σε μήνα κι όμως αυτό που με πειράζει δεν είναι η κοροϊδία, ούτε καν η αδιαφορία.
Εκείνο που πονάει είναι που βρήκαν τρόπο όλα αυτά να τα ρίξουν σε εμάς… Την ΑΕΚ την αγάπησα, την σεβάστηκα και δεν θα την ξεχάσω.
Έγραψα διότι το θεώρησα χρέος μου προς το ελληνικό βόλεϊ και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, ώστε να γνωρίζουν οι αρμόδιοι και να προστατέψουν τις αθλήτριες από αντίστοιχες καταστάσεις, αλλά και να βεβαιωθούν πως ο χώρος δεν θα μένει όλο και φτωχότερος από ανθρώπους που το αγαπούν.
Πάνω από όλα όμως το χρέος μου είναι να υπηρετήσω για ακόμα μια φορά την ΑΕΚ και να πω την αλήθεια για όσα έγιναν, με την ελπίδα ότι όσοι την αγαπούν, θα την προστατέψουν από το σαράκι που την τρώει και δεν την αφήνει να δείχνει σε κάθε παίχτη που περνάει από εκείνη το μεγαλείο της.
Εύχομαι τα κορίτσια που θα αγωνιστούν φέτος να μην περάσουν τίποτα παρόμοιο, να είναι υγιείς, να νιώθουν όμορφα και να ζήσουν την άνοδο, όπως την ονειρεύονται και όπως τους αξίζει.
Τελικά παρά τα όσα έγιναν εγώ θα συνεχίσω να παίζω βόλεϊ, απλά σε χαμηλότερες κατηγορίες, έτσι ώστε να μπορέσω να ασχοληθώ όσο πρέπει με την σχολή μου και να δουλέψω.
Εγώ όμως είμαι κάποια μία ελάχιστη περίπτωση, κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν να σταματήσουν… βοηθήστε τον χώρο πριν στερέψει από όραμα και όρεξη».

TAGS
BEACH VOLLEYΒΟΛΕΙΑΕΚ - Βόλεϊ Γυναικών