Οι νίκες, είναι γνωστό, είναι πάπλωμα, από κάτω τους κρύβονται τα πάντα. Στις ήττες, δύο σερί πια από τις Ζάλγκιρις και Μονακό, το πάπλωμα αερίζεται και όλα βρίσκονται υπό εξέταση. Ώρες – ώρες, οι εντάσεις όχι μόνο δεν αποφεύγονται, αλλά ενθαρρύνονται κιόλας, όπως στην περίπτωση του Ιωάννη Παπαπέτρου που θα μείνει εκτός αυτή την εβδομάδα «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν», όπως είπε ο Αταμάν. Το καμπανάκι χτυπάει για έναν, με την ελπίδα ότι θα το ακούσουν όλοι.
Η Μπάρσα ήρθε στην Αθήνα ζαλισμένη σαν κοτοπόπουλο. Την προηγούμενη φορά ήταν έξι πέντε μέρες στο δρόμο, Μάλαγα, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα – έχασαν με κάτω τα χέρια. Τώρα έφτασαν τις τέσσερις σερί ήττες, Παρί, Μπάγερν, Ρεάλ, Μανρέσα. Έχουν τη δικαιολογία του μουντζωμένου: Λάπρο εκτός από το ξεκίνημα, ο Μέτου νοκ άουτ πάνω που έπαιρνε φόρα, ο Νέτο έπαιξε τρία λεπτά και έμεινε τέσσερις εβδομάδες έξω, προχθές ήταν η σειρά του Μπριθουέλα, πάλι γόνατο, πάλι εβδομάδες.
Έχουν απομείνει λίγοι, αλλά όχι ασήμαντοι. Ο Σατοράνσκι δεν μπορεί πια να παίζει σχεδόν άποντος, θα πάρει ευθύνες και σουτ. Ο Πάντερ προφυλάχθηκε με τη Μανρέσα για αυτή την εβδομάδα. Βέσελι, Ερνανγκόμεθ πιθανώς να συνυπάρξουν για κάποια διαστήματα, ο Πάρκερ θα είναι κοντά στο 30άρι. Κοντά τους ο Νούνιεθ, ο Αμπρίνες, ο Άντερσον, άντε και λίγος Φαλ. Το όλον, οκτώ παίκτες. Φτάνουν;
Όχι, αν τους παίξει κανείς σε ένταση από την οποία δεν θα μπορούν να ανασάνουν. Όταν το έκανε ο Ολυμπιακός, άντεξαν μετά βίας ένα ημίχρονο και παραδόθηκαν. Αν πάλι είναι μέσα ως το 30΄, θα σκυλιάσουν να βγουν από το αρνητικό σερί.
Ο Παναθηναϊκός, δεν είναι διδακτορικό, οφείλει να επιστρέψει στις ρίζες, όπως ακριβώς είπε ο Χρήστος Σερέλης προχθές στους Playmakers. Παίζεις και στις δύο πλευρές, βάζεις και τον κόσμο στο κόλπο. Μία σου και μία μου, το κοινό είναι ζέστη-κρύο.