Σε ένα μέτριο ματς όπου η τακτική και το πάθος λειτούργησαν αντισταθμηστικά κόντρα στις όποιες ποιοτικές διαφορές, αυτό που έμεινε βαθειά χαραγμένο στις εντυπώσεις μας από την αναμέτρηση του Ατρόμητου με τον ΠΑΣ Γιάννινα ήταν η εικόνα στο φινάλε όπου έντεκα συμπατριώτες μας, παίκτες των φιλοξενούμενων ανταπέδιδαν το αυθόρμητο χειροκρότημα της εξέδρας – κι όχι μόνον από την πλευρά όπου βρίσκονταν οι φίλαθλοι του «Άγιαξ της Ηπείρου» – ενώ την ίδια ώρα ο προπονητής τους εξηγούσε στην κάμερα την φιλοσοφία της ομάδας του περί της συντήρησης του Ελληνικού στοιχείου στο ρόστερ της!
Το ασυνήθιστο φαινόμενο, κόντρα στην «μόδα» των τελευταίων δεκαετιών, κυρίως μετά την υπόθεση Μπόσμαν που λειτούργησε κατά τρόπο… επαναστατικό στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, συζητήθηκε αρκετά και θα συζητηθεί όχι βέβαια τόσο διότι ξάφνου μας διαπέρασαν ρίγη πατριωτισμού αλλά επειδή είναι αλήθεια πως στον θαυμαστό κόσμο του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου κάπου χάνεται το μέτρημα μ’ αυτά τα «πολυεθνικά παζλ» στα ρόστερ και κυρίως στην αναφορά των ενδεκάδων πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Εύλογα βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς, το αν θα γίνονταν αυτό στο φινάλε της αναμέτρησης στο Περιστέρι εάν ο ΠΑΣ δεν είχε τόσες απουσίες, κυρίως αλλοδαπών παικτών οι περισσότεροι εκ των οποίων λογίζονται – θεωρητικά – ως βασικά στελέχη στην προσπάθεια που θα κάνει φέτος η ομάδα της Ηπείρου να αγγίξει και ίσως να ξεπεράσει τις προσδοκίες της.
Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα ξαναδούμε μια ενδεκάδα πριν, κατά την διάρκεια ή και στο φινάλε μιας αναμέτρησης όπως έγινε στο Περιστέρι να αποτελείται από ένδεκα Έλληνες παίκτες ακόμα κι από την ίδια ομάδα, την μοναδική η οποία έχει τους λιγότερους «ξένους» στο δυναμικό της από κάθε άλλη στην φετινή Σούπερ Λίγκα!
Υπάρχουν όμως κι άλλοι παράμετροι που αυξάνουν την… δυναμική της συγκεκριμένης ιστορίας και δεν έχουν να κάνουν τόσο με την «φιλοσοφία» της Ηπειρώτικης ΠΑΕ όπως την επικαλέστηκε ο Κρητικός προπονητής της στις αναφορές του.
Εξάλλου εάν δεν βιώναμε τις παρατεμένες (δυστυχώς) εποχές των «ισχνών αγελάδων» ΚΑΙ στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού εν Ελλάδι, θα ήταν δύσκολο έως και απίθανο να μην έμπαιναν στον πειρασμό οι παράγοντές της να αποκτήσουν περισσότερους από 3-4 «ξένους» στην πρόσφατη μεταγραφική περίοδο..
Σαφώς ο τεχνικός της ως ένας άνθρωπος ο οποίος δείχνει επί σειρά ετών την αμέρηστη εμπιστοσύνη του σε νέα παιδιά – κυρίως Ελληνόπουλα – επιθυμώντας να συντηρεί μια τέτοια πραγματικότητα, αρέσκεται στο συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς και δεν είναι ο μόνος εντός των συνόρων μας.
Το γεγονός αυτό, πάντως, δεν «αρέσει» μόνον στον οποιοδήποτε νοικοκυρεμένο έως μετριοπαθή σχεδιασμό ενός συλλόγου, αλλά ΚΑΙ στην εξέδρα ενώ σε βάθος χρόνου μπορεί να αποδειχθεί «ζωογόνο» στα ταμεία του συλλόγου. Νωπό είναι το παράδειγμα της εμπιστοσύνης που έδειξε στην εντοπιότητα, ο πρωταθλητής Ολυμπιακός φθάνοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα στην… οικονομική του δικαίωση όπως αυτή μπορεί να μεταφραστεί με την γλώσσα των αριθμών και της λογιστικής στην «παραμυθένια» ιστορία του Παναγιώτη Ρέτσου!
Στις δύο ιστορίες υφίστανται και ουσιαστικές διαφορές είναι αλήθεια, με την προώθηση νεαρών παιδιών από την ακαδημία μιας ομάδας που μετράει απανωτές συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ και την εμπιστοσύνη μιας από την περιφέρεια, όπως ο ΠΑΣ, στο Ελληνικό στοιχείο.
Υπάρχουν όμως και κοινά στοιχεία. Οι Μαυροπάνος, Καρανίκας, Κοζωρόνης, Γαρουφαλιάς, Χαλκιαδάκης όπως βέβαια κι ο «δανειζόμενος» Μανθάτης έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους και πολλά ακόμα να προσφέρουν στην τωρινή τους ομάδα, στις σταδιοδρομίες τους, στο Ελληνικό ποδόσφαιρο κι ασφαλώς στην μακροχρόνια αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στην εξέδρα και τον… χλοοτάπητα!
Οι φίλαθλοι ανέκαθεν ήθελαν και θέλουν να νιώθουν κάτι «δικό» τους προσπαθώντας να επικοινωνήσουν μαζί του, τόσο κατά τη διάρκεια των αγώνων όσο και έξω από το γήπεδο, ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα επαρχιακή όπου οι ποδοσφαιριστές δεν είναι τόσο δα απόμακροι από την υπόλοιπη κοινωνία.
Αν μη τι άλλο, αυτό που συνέβη από την ομάδα των Ιωαννίνων καταγράφεται ως μια ευχάριστη νότα με αρκετές προεκτάσεις, όπως και να δει κανείς…