Τον περασμένο μήνα η αμερικανική Εθνική Επιτροπή για την Ατομική Ενέργεια ανακοίνωσε ότι το πρώτο πυρηνικό όπλο της εποχής Τραμπ τέθηκε σε παραγωγή.
Η πυρηνική κεφαλή W76-2 πέρασε από τη γραμμή συναρμολόγησης πέρασε στη γραμμή παραγωγής του αμερικανικού εργοστασίου όπλων Pantex Plant. To εν λόγω όπλο αποτελεί παραλλαγή του βασικού πυρηνικού όπλου που εκτοξεύεται από υποβρύχια του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, του W76-1, που θεωρείται στρατηγικό όπλο κι έχει απόδοση περίπου 100 κιλοτόνων. Αυτό που κάνει το W76-2 νέο, είναι το γεγονός ότι έχει μικρότερη απόδοση, περίπου 5-7 κιλοτόνων, γεγονός που το κατατάσσει στα «μίνι» πυρηνικά όπλα. Είναι δηλαδή κατά 1/3 μικρότερο από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα το 1945 και είχε απόδοση 15 κιλοτόνων.
Ωστόσο, όπως σημειώνει η Le Monde Diplomatique, αυτό δεν είναι καθησυχαστικό, αλλά αντιθέτως είναι το στοιχείο που κάνει το συγκεκριμένο πυρηνικό όπλο, ίσως, το πιο επικίνδυνο που κατασκευάστηκε ποτέ. Συμβατή με την ευελιξία της διοίκησης Τραμπ για τη χρήση πυρηνικών, η συγκεκριμένη βόμβα δεν είναι σχεδιασμένη ως αποτρεπτικό μέσο έναντι μιας άλλης χώρας που αναπτύσσει πυρηνικά, αλλά έχει σχεδιαστεί για να χρησιμοποιηθεί. Αυτό είναι το όπλο που θα μπορούσε να κάνει το μέχρι σήμερα αδιανόητο, πραγματικότητα.
Εδώ και καιρό οι δυνάμεις που κατέχουν πυρηνικά είχαν στο δυναμικό τους πυρηνικά όπλα χαμηλής ισχύος, αλλά επρόκειτο για όπλα που χαρακτηρίζονται τακτικά και είναι σχεδιασμένα για χρήση στα όρια ενός συγκεκριμένου πεδίου μάχης ή σε ένα περιφερειακό μέτωπο πολέμου. Η συντριπτική τους πλειοψηφία τους , δε, καταστράφηκε με τις συμφωνίες μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για τη μείωση των πυρηνικών όπλων που ακολούθησαν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η οποία θα χαιρετιζόταν με ανακούφιση από τους στρατιωτικούς που κατανοούσαν τον αυτοκαταστροφικό παραλογισμό της χρήσης τους.
Το να ταξινομεί όμως κάποιος τα πυρηνικά όπλα ως υψηλής ή χαμηλής απόδοσης με βάση την καταστροφική τους εμβέλεια δεν έχει κανένα νόημα. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε χρήση ενός τέτοιου όπλου εναντίον ενός παρομοίως ένοπλου αντιπάλου, θα μπορούσε να ξεκινήσει μια αναπόφευκτη αλυσίδα πυρηνικής κλιμάκωσης, που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί που θα μπορούσε να σταματήσει. Η μία πλευρά δεν επρόκειτο ποτέ να μην ανταποδώσει ένα χτύπημα από την άλλη και αυτό θα εξελίσσονταν σε μία αποκαλυπτική ανταλλαγή πυρών. Ο «περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος», με άλλα λόγια, ήταν φαντασίωση. Όχι πλέον, δυστυχώς.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr