«Το μπάσκετ μοιάζει με μια παρτίδα σκάκι που παίζεις τρέχοντας» είπε κάποιος στην γενέτειρα του μπάσκετ στις ΗΠΑ και στην πορεία του χρόνου η πατρότητα αυτής της ατάκας ελέγχεται αφού πολλοί την διεκδίκησαν.
Πέραν από το ποιος το είπε όμως, σημασία έχει η φράση, αυτή καθαυτή που ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην πραγματικότητα και στην φύση του συγκεκριμένου αθλήματος. Φαντάσου τώρα έναν τύπο που παίζει σκάκι και κάθε φορά που χάνει έναν στρατιώτη να κατεβάζει κάθε καντήλι και άγιο δισκοπότηρο που υπάρχει. Οι «οργισμένοι» προπονητές της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ’90 ήταν μια μόδα που απλά την αναπολούμε πολλές φορές γελώντας και χλευάζοντας.
Στο σύγχρονο μπάσκετ κάθε κατοχή, κάθε λάθος, κάθε ανάσα πολλές φορές μπορεί να κρίνει ένα αποτέλεσμα! Από ένα φιλικό ματς ή τους τελικούς στο ΝΒΑ. Κάθε στιγμή σε έναν αγώνα μπάσκετ είναι πολύτιμη και άξια να κρίνει ολόκληρο το αποτέλεσμα. Όπως ακριβώς στο σκάκι κάθε κίνηση μπορεί να είναι θριαμβευτική ή μοιραία. Αν αυτές τις στιγμές ένας προπονητής δεν μπορεί να τις εκμεταλλευτεί, είναι ανίκανος να σκεφτεί και να δράσει, επειδή είναι εκνευρισμένος, οργισμένος, θολωμένος τότε είναι ξεκάθαρο ότι όποιος πάσχει από πρόβλημα διαχείρισης θυμού, δεν γίνεται να είναι καλός προπονητής.
Ο Ομπράντοβιτς και ο Ίβκοβιτς είναι δύο καλές παγίδες για να πέσουν μέσα νέοι προπονητές, όπως είναι ο Γιούρι Ζντοβντς πχ. Αυτοί κέρδισαν με την δουλειά τους το δικαίωμα να λένε καμιά κουβέντα παραπάνω και σίγουρα δεν ξεκίνησαν έτσι. Από τις πρώτες μέρες που ο Ζντοβντς ανέλαβε την ΑΕΚ τα όσα συμβαίνουν στον πάγκο της Ένωσης πολλές φορές είναι τραγελαφικά και αδικούν την εικόνα αυτής της ομάδας που δεν είναι χθεσινή ή τυχαία, αλλά μια ομάδα γεμάτη ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ. Και το οξύμωρο της υπόθεσης είναι άλλο… Ο Ζντοβντς στις προπονήσεις δεν είναι έτσι! Κάθε άλλο. Τι προσπαθεί να δείξει ή τι τον πιάνει στα παιχνίδια πραγματικά θέλει ανάλυση.
Φυσικά και δεν χαστούκισε τον Μαυροειδή. Με το δάκτυλό του προσπάθησε να γυρίσει το πρόσωπο του παίκτη του και να του επιστήσει την προσοχή. Ε και; Όλη του η κουβέντα στο τάιμ άουτ είναι ενός ανθρώπου που παραληρεί που θυσία στον θυμό του δεν ασχολείται με το τι πρέπει να γίνει στο παιχνίδι, αλλά ωρύεται για το τι έγινε στο παιχνίδι, κάτι που φυσικά δεν αλλάζει.
Ακόμα στην τελευταία επίθεση της ΑΕΚ πάλι θολωμένος πρέπει να είναι, γιατί στο πρες του αντιπάλου ζητάει από το «4» να κάνει το άουτ και σπάει την ομάδα σε δύο κομμάτια με αποτέλεσμα ο Ούκιτς να εγκλωβιστεί. Άνθρωπος που δεν μπορεί να μείνει ψύχραιμος για ένα χαμένο ριμπάουντ πως θα οδηγήσει μια ομάδα ψηλά;