Ο Παναθηναϊκός είχε απέναντί του μια από τις καλύτερες ομάδες της Ισπανίας και μια πολύ άσχημη παράδοση όταν έρχεται αντιμέτωπος με ομάδες από την μεγάλη χώρα της Ιβηρικής χερσονήσου. Κατάφερε όμως για 68’ λεπτά να έχει την Αθλέτικ Μπιλμπάο στα σχοινιά. Κανείς όμως δεν κέρδισε στο 68’.
Μέχρι εκείνο το λεπτό οι πράσινοι τα έκαναν όλα σωστά ακολουθώντας πιστά κάθε οδηγία του Μαρίνου Ουζουνίδη. Τρομερή ανασταλτική λειτουργία, αποτελεσματικότητα και υψηλά για την εποχή επίπεδα συγκέντρωσης. Ο Έλληνας τεχνικός φρόντισε έγκαιρα να αλλάξει τον Άλτμαν (που δεν ήταν στην μέρα του) με τον Λουτσιάνο (51’) και η αλλαγή αυτή βγήκε άμεσα με μια ευκαιρία ου Βραζιλιάνου και το 2-0 του Καμπέθας (55’).
Αυτό το 2-0 όμως έμελλε να αποπροσανατολίσει πλήρως τον Παναθηναϊκό. Δείγμα κι αυτό της έλλειψης προσωπικότητας στην ομάδα, αλλά και της έλλειψης εμπειρίας για την διαχείριση τέτοιου είδους καταστάσεων. Η «έκρηξη» θετικών συναισθημάτων σε χορτάρι και εξέδρα έκανε τους πράσινους να χάσουν τον στόχο. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Όταν σε διπλά ματς πρόκρισης έχεις το πρώτο ματς απέναντι σε πιο ποιοτικό αντίπαλο στο 2-0, το κλειδώνεις με κάθε τρόπο. Αυξάνεις ακόμα περισσότερο τα επίπεδα συγκέντρωσης, «τρως τη μπάλα», «πιάνεις τον αντίπαλο από το λαρύγγι» όπως συνηθίζουν να λένε οι προπονητές. Σε καμία περίπτωση δε χαλαρώνεις. Δεν θεωρείς ότι καθάρισες το ματς και πως η πρόκριση ήρθε αναίμακτα. Σε διπλά ματς πρόκρισης, αυτή κρίνεται σε 180 λεπτά κι όχι σε 68.
Οι ανενόχλητες σέντρες, τα φτηνά λάθη μέσα στην μικρή περιοχή, οι λάθος εκτιμήσεις για συγκεκριμένες φάσεις, είναι συνθήκες του παιχνιδιού που διορθώνονται, αλλά και που μπορούν ομάδες όπως η Μπιλμπάο να τις εκμεταλλευτούν για να αποκομίσουν τεράστια οφέλη. Ακόμα κι αν έδειχνε αιφνιδιασμένη από τον Παναθηναϊκό, η Μπιλμπάο δεν έχασε το βλέμμα από τον στόχο. Περίμενε στην γωνία για το παραμικρό λάθος. Τρία λάθη της ήταν υπεραρκετά.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης άργησε να κάνει την δεύτερη αλλαγή. Μετά την απόλυτα επιτυχημένη πρώτη που απέφερε ουσιαστικά και το 2-0, κι ενώ ήταν έτοιμος να κάνει την δεύτερη αλλαγή που θα έριχνε τον ρυθμό, ήρθε το «black out». Είναι αυτές οι στιγμές του ποδοσφαίρου που κρίνονται από κάποιες αποφάσεις του δευτερολέπτου. Στο ποδόσφαιρο όμως ποτέ δεν ήκμασαν οι μετά Χριστόν προφήτες ούτε και τα «αν».
Γνωρίζει κι ο ίδιος πως σε μια αντίστοιχη κατάσταση ενδεχομένως να είχε πράξει διαφορετικά. Θα το είχε κάνει πιθανότατα αν το βάθος στον πάγκο του ήταν ανάλογο της ποιότητας της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Για την ώρα πρέπει να περιμένει Τσάβες, Βιγιαφάνες, Κουλιμπαλί, Γιόχανσον και έναν εξτρέμ και ώσπου να δει γεμάτο το ρόστερ του θα πρέπει να κάνει εντατικά μαθήματα «θεωρίας» στους παίκτες του. Από τακτικής άποψης φαίνεται πως τα πάνε πολύ καλά.