Η εντυπωσιακή σύλληψη τριών ουκρανικών πλοίων, με τα πληρώματά τους, από το ρωσικό πολεμικό ναυτικό, στο στενό του Κερτς, που ενώνει την Αζοφική με τη Μαύρη Θάλασσα, στις 25 του περασμένου Νοεμβρίου ήταν το πλέον εμβληματικό συμβάν εκ μέρους της Μόσχας, για το ποιος είναι το «αφεντικό» στην περιοχή.
Τα ουκρανικά πλοία απέπλευσαν από την Οδησσό με κατεύθυνση τα ουκρανικά παράλια της Αζοφικής, αλλά, σύμφωνα με τη ρωσική εκδοχή, καταστρατήγησαν τους κανόνες διέλευσης και αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των ρωσικών πολεμικών πλοίων.
Η ένταση στην περιοχή αυξήθηκε κατακόρυφα από τον Μάρτιο του 2014, οπότε η Κριμαία πέρασε στον έλεγχο της Ρωσίας. Η Δύση αναφέρεται σε αυτή την κίνηση ως «προσάρτηση», ενώ η Μόσχα – όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της χερσονήσου για να είμαστε δίκαιοι – την εκλαμβάνει ως «επανένωση».
Όπως και να ‘χει, έκτοτε, τόσο η Μαύρη Θάλασσα, όσο και ειδικά η Αζοφική, αποτελούν ένα ακόμη σημείο τριβής μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης. Διότι το ζήτημα ξεπερνά τις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις. Η Ρωσία επεκτείνει τον έλεγχο στη Μαύρη Θάλασσα και η ένωση της Κριμαίας στην Ρωσική Ομοσπονδία αποτέλεσε εξαιρετικά οδυνηρή εξέλιξη για το ΝΑΤΟ, αφού η χερσόνησος ήταν ανέκαθεν και εξακολουθεί να αποτελεί, το πλέον στρατηγικό σημείο της περιοχής. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Τουρκία ελέγχει τον Βόσπορο και τα Δαρδανέλια και με το ότι η Άγκυρα έχει «ψυχράνει» τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, ενώ αντίθετα τις έχει αναθερμάνει με την Μόσχα, οι δυτικές δυνάμεις στην Μαύρη Θάλασσα τελούν πλέον υπό ασφυκτικό έλεγχο και πίεση και από τις δύο πλευρές των ακτών.
Η ρωσική «πόρτα»
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr