Αναγκαστικά αδικημένος

Ηταν γραφτό όμως, αυτή η συνεργασία, να μην μακροημερεύσει. Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι, ώστε ο Κάμπος να πάρει τον δρόμο της επιστροφής για την πατρίδα του, διακόπτοντας το έργο του στη Θεσσαλονίκη. Τώρα, πια, δεν έχουν πολύ μεγάλη σημασία οι λόγοι του «διαζυγίου», ούτε χρειάζεται να μπει κανείς σε θεωρίες συνωμοσίας για να εξηγήσει την συγκεκριμένη εξέλιξη.         
 
Ξέρετε, πολλές φορές δεν χρειάζονται λόγια. Γι αυτό, ίσως να ήταν λάθος η διεξαγωγή της συνέντευξης τύπου που δόθηκε, στο «Κλ. Βικελίδης». Επί αρκετή ώρα, Χριστοφορίδης, Γιακουμίδης, Χατζηϊωάννου, Παπαδόπουλος και Οικονόμου, προσπαθούσαν να αποδείξουν το αυτονόητο, όμως ειλικρινά, δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφεραν. Διότι, στον Αρη, είναι τέτοιοι οι μηχανισμοί που αυτοί που θέλουν ν΄ ακούσουν το Α, ακούνε το Α και αυτοί που θέλουν ν΄ ακούσουν το Β, ακούνε το Β!
 
Φτάσαμε στο σημείο, σε κάποιο σκέλος της διαδικασίας, να εξετάζεται ενδεχόμενο παραμονής Κάμπος και κοουτσαρίσματός του από την κερκίδα(!) για τους επόμενους 16 αγώνες, μέχρι τη λήξη του πρωταθλήματος. Πόσο ακόμα μπορεί να χαθεί η μπάλα, στον βωμό της εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων και επιδιώξεων; Γι αυτό, λοιπόν, λέω πως μια απλή ανακοίνωση αρκούσε.
 
Οσο για τον ίδιο τον Κάμπος; Ηταν φανερά αμήχανος. Εχει όλο το δίκαιο με το μέρος του, να αισθάνεται αδικημένος, να θεωρεί ότι πολεμήθηκε, να πιστεύει πως με άλλον επικεφαλής ίσως να μην έχανε τη δουλειά του. Παρά ταύτα, κατάφερε για άλλη μια φορά, να μην παρασυρθεί από τα συναισθήματά του, να αποχωρήσει εγκαίρως από το πάνελ και να μην μπει σε μια συζήτηση για την οποία αργότερα ίσως μετάνιωνε, διότι «εν βρασμώ ψυχής» λες και μια κουβέντα παραπάνω.
 
Είμαι σίγουρος πως έχει κατανοήσει πως σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να μετατραπεί σε προπονητή της κερκίδας, πως αυτός που έρχεται, έχει το δικαίωμα να επιλέξει το τιμ που θέλει να δουλέψει (αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο) και πως, εν πάσει περιπτώσει, πρόκειται για μια «αναγκαστική αδικία» την οποία, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν μπορούσε να αποφύγει.