Μέσα από τούτο εδώ το βήμα, είχα σημειώσει πολλές φορές (απευθυνόμενος στον Δημήτρη Καλαϊτζίδη) πως καλός είναι ο προγραμματισμός με ορίζοντα διετίας ή ακόμα και τριετίας, όμως αν δεν ανέβει η ομάδα, αν δεν περάσει τον σκόπελο της Γ΄ Εθνικής, είναι σαν χτίζει παλάτια στην άμμο.
Το έγραψα και το ξαναγράφω πως ο Αρης δεν ενισχύθηκε όπως θα έπρεπε κατά την περίοδο των μεταγραφών. Δεν απέκτησε τους «αλήτες» της κατηγορίας, αυτούς που θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει γρήγορα και ανώδυνα τα εμπόδια, τους παίκτες εκείνους, δηλαδή, που γνωρίζουν, ξέρουν και ελίσσονται σε αυτά τα γήπεδα.
Ακόμη κι αν η ομάδα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους τρεις έγχρωμους (Σανιά, Ν΄ Λουντουλού, Κογκνού), δεν πείθομαι πως θα ήταν αρκετοί για μια πορεία «αέρα»! Ο Αρης, χρειάζεται ονόματα, εμπειρία και ποδοσφαιρική μαγκιά για να περάσει από τα «χωμάτινα» γήπεδα, στοιχεία τα οποία δεν φρόντισε να τα αποκτήσει, ώστε να «δέσει το γλυκό».
Η πρόσληψη του Πάουλο Κάμπος, είναι το πρώτο βήμα που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση. Πρόκειται, αναμφίβολα, για το πιο βαρύ προπονητικό όνομα του ομίλου, αν όχι ολόκληρης της κατηγορίας, με ποδοσφαιρικές παραστάσεις απ΄ όλο τον κόσμο και βιογραφικό που (ναι) «τρομάζει» στη Γ΄ Εθνική!
Δίπλα του θα έχει επίσης ένα γνωστό όνομα στην ποδοσφαιρική πιάτσα με την αύρα μάλιστα του Οτο Ρεχάγκελ. Ο Γιάννης Τοπαλίδης, μπορεί να μην κατάφερε να πετύχει πολλά πράγματα στην σόλο καριέρα που επιχείρησε να κάνει, μετά την εποχή του Euro, όμως δεν παύει να είναι αναγνωρίσιμος. Ισως, σε αυτό τον νέο ρόλο που του ανατίθεται να αποδειχθεί χρησιμότερος, απ΄ ότι ως προπονητής.
Παρά ταύτα, ο Αρης δεν πρόκειται να «τρομάξει» τους αντιπάλους του, αν δεν αποκτηθούν παίκτες τον Γενάρη. Διότι, όπως και να ονομάζεται ο προπονητής, δεν παίζει αυτός μπάλα. Η ομάδα πρέπει, λοιπόν, να πορευτεί ως τότε με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και να κοιτάξει να ενισχυθεί όσο περισσότερο γίνεται σε δύο μήνες από σήμερα.
Και η αλήθεια είναι πως χρειάζεται ουκ ολίγες προσθήκες…