Ίσα ίσα τιμή θα έπρεπε να είναι για όποιον χαρακτηρίζεις γαϊδούρι, από την άποψη ότι είναι άκακος, ανεξάρτητος, τα έχει καλά με τον εαυτό του και στην τελική γουστάρει να “αράζει” με τον εαυτό του. Αφήστε που όταν αποφασίζει να δουλέψει το κάνει και με το παραπάνω και δεν αντιμιλάει κιόλας.
Είναι τόσο υπέροχη όμως η φωτογραφία του Άρη Μεσσίνη με το πουά γαϊδουράκι που με ενέπνευσε για να γράψω το κάτωθι κείμενο. Ντυμένο με την βραζιλιάνικη σημαία, μπροστά στην παραλία του Αρακαζού. Όπως ντυμένη ήταν όλη η Βραζιλία για έναν μήνα στα χρώματα της σημαία της. Πράσινο και κίτρινο παντού. Σάμπως ντυμένος δεν ήταν όλος ο πλανήτης σε αυτά τα χρώματα; Μόδα έγιναν. Πάντα μας εξιτάριζε η Βραζιλία σαν χώρα.
Μας εξιτάρει όμως και η μπάλα και πολλές φορές ξεφεύγουμε. Όλοι μας. Ανεξαιρέτως. Φτάσαμε στο σημείο τον Μεσσία τον προηγούμενων ετών, να τον χαρακτηρίζουμε “γατάκι”. Φτάσαμε στο σημείο να χλευάζουμε τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε άμπαλο τον Σάντος. Φτάσαμε στο σημείο να μειώνουμε την εθνική Βραζιλίας σε τέτοιο βαθμό που μέσα μας “ψηλώναμε” σαν άτομα. Πραγματικά, έλεος!
Το Μουντιάλ της Βραζιλίας έμελλε να είναι ένα από τα καλύτερα της ζωής μας. Και ξέρετε γιατί; Γιατί έγινε εκεί. Γιατί είχε μέσα μυθικές ποδοσφαιρικές ιστορίες. Η δαγκωματιά του Σουάρες. Η αλλαγή του Κρουλ από τον Φαν Γκάαλ. Η εμφάνιση του Χάουαρντ με το Βέλγιο. Το πέναλτι του Σαμαρά. Το γκολ του Παπασταθόπουλου. Η εφτάρα της Γερμανίας στην Βραζιλία. Και πόσες ακόμα.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Μακάριοι όσοι χλευάζουν τους ήρωές μας. Αλάνθαστος είναι μόνο αυτός που δεν δουλέυει. Και οι ποδοσφαιριστές του Μουντιάλ, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, είναι οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου. Είναι οι πρωταγωνιστές των ονείρων κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Και για να φτάσουν ως εκεί, δούλευαν με τις μηχανές στα κόκκινα επί τέσσερα χρόνια.
Καθώς φάνηκε, οι Γερμανοί ήταν οι καλύτεροι εργάτες. Κάποιοι άλλοι έμειναν από βενζίνη, από μπαταρία, από λάστιχο. Η Εθνική μας έκανε υπέρβαση. Διατηρήθηκε ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Μας πρόσφερε στιγμές που μέχρι φέτος τις βλέπαμε στην τηλεόραση. Διαδικασία των πέναλτι. Παράταση. Γκολ στο 90′ συνδυασμένο με πρόκριση. Αποκλεισμός από έναν υπέροχο τερματοφύλακα. Υπέροχα όλα. Μοναδικές στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα.
Δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός για κανέναν η νίκη. Το κύπελλο. Αυτό είναι για λίγους. Και διάολε, εμείς έχουμε κι ένα! Σοκ! Αυτοσκοπός πρέπει να είναι οι στιγμές. Στο γήπεδο για τους πιο τυχερούς. Στην καφετέρια με την παρέα για τους υπόλοιπους. Στο σπίτι για τους αγχωτικούς και χωρίς παρέα. Θεέ μου τί ζήσαμε το καλοκαίρι του 2014; Εμείς τα Μουντιαλικά γαϊδούρια!