Εντούτοις η εικόνα που παρουσίασαν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με λογική συνέπεια τη νίκη των γηπεδούχων με 2-1 (47′ Τριανταφυλλόπουλος, 57′ Νάνο – +90′ Αθανασιάδης) σ’ έναν αγώνα όπου οι φιλοξενούμενοι αγωνίστηκαν με παίκτη λιγότερο από το 55′ και μετά λόγω αποβολής του Κατσουράνη.
Μια εξέλιξη που συνειρμικά έφερε στο μυαλό πολλών την αντίστοιχη εμφάνιση της ομάδας και στον αγώνα με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης». Κι αυτό γιατί ήταν μια αντίστοιχη περίπτωση ενός αγώνα με υψηλό δείκτη σημασίας και δυσκολίας αλλά και πάλι άπαντες αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Οση ικανοποίηση, χαρά, αισιοδοξία δημιουργούν οι – εντυπωσιακές σ’ επίπεδα σκορ – νίκες επί αντιπάλων θεωρητικά μικρότερης δυναμικότητας άλλη τόση απογοήτευση, κατήφεια και προβληματισμό έχουν ως αποτέλεσμα οι περιπτώσεις κατά τις οποίες μια προσπάθεια που ξεκίνησε με τόσες φιλοδοξίες το περασμένο καλοκαίρι αποδεικνύεται στην πράξη «φτωχή» και δυσλειτουργική.
Πέραν των αγωνιστικών θεμάτων που αναλύθηκαν τις προηγούμενες ημέρες όπως η αδυναμία αντίδρασης στην πίεση από ψηλά, οι λάθος αποστάσεις ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές, η ανυπαρξία αλληλοκάλυψης και όχι μόνον, προσωπικά θεωρώ πως μια από τις τελευταίες φάσεις του αγώνα ήταν η πλέον αντιπροσωπευτική όλης αυτής της ποδοσφαιρικής σύγκρουσης. Στις καθυστερήσεις κι ενώ ο ΠΑΟΚ έχει μειώσει, συνεχίζει την απέλπιδα προσπάθεια να «κλέψει» αποτέλεσμα με τον Σκόνδρα να βγάζει τη σέντρα, αμυντικό του Παναθηναϊκού ν’ απομακρύνει προσωρινά, την μπάλα να κυλάει και να «στρώνεται» στον επερχόμενο – εκτός περιοχής – Νάτχο δίνοντάς του την τελευταία ευκαιρία να ισοφαρίσει τον αγώνα.
Ο διεθνής Ισραηλινός φαίνεται να επιλέγει το σουτ και πάνω στην κίνηση ετοιμάζεται να το πραγματοποιήσει έχοντας χώρο και οπτικό πεδίο μπροστά του. Ωστόσο την ώρα που κλωτσάει έρχεται με πολλά χιλιόμετρα από πίσω ο Ζέκα και του παίρνει την μπουκιά από το στόμα. Δεν έχει σημασία αν η μπάλα κατέληγε εντός ή εκτός εστίας του Καπίνο. Το ζήτημα είναι η διάθεση, η «δίψα» για το αποτέλεσμα, μια διακριτή περισσότερη ενέργεια που έβγαλαν οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού στο γήπεδο πετυχαίνοντας να καλύψουν τη διαφορά στην ποιότητα σ’ επίπεδο μονάδων, όπου αυτή υπήρχε.
Το μίγμα από τα παραπάνω στοιχεία μαζί με τη συνοχή και την ομαδική λειτουργία έκαναν τη διαφορά. Η πίστη κι η συγκέντρωση στο σχέδιο που εκπονήθηκε για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση τηρήθηκε, ακολουθήθηκε ευλαβικά αποδίδοντας αγωνιστική δικαίωση. Για τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς σε μια τέτοια βραδιά, ίσως πως δεν ήταν η πρώτη και ήρθε σε μια χρονική στιγμή που ακολουθούν πολλά καθοριστικά παιχνίδια. Χωρίς τις προϋποθέσεις που δίνουν στην ομάδα οι στημένες φάσεις πέριξ της αντίπαλης περιοχής, χρειάστηκε – και πάλι – σέντρα του Λίνο για να προκύψει κάτι ουσιαστικό επιθετικά. Η ομάδα των περισσότερων τελικών προσπαθειών μέχρι πριν από λίγο καιρό, περιορίστηκε στις δυο ενώ έχει ενισχυθεί αγωνιστικά, ενώ προηγήθηκαν διαδοχικά, θετικά αποτελέσματα, μόνον που αυτά ήταν στην έδρα της.
Αντιθέτως, μακριά από την Τούμπα μετράει τρεις διαδοχικές ήττες κι αυτό αναδεικνύει ερωτηματικά για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της ομάδας. Στο ερώτημα τί θα έπρεπε να κάνει για ν’ αποδείξει πως δεν πάσχει στους συγκεκριμένους τομείς αρκεί να θυμηθεί κανείς περιπτώσεις μεγάλων, ευρωπαϊκών ομάδων και το πώς «γκρεμίζουν» όνειρα και φιλοδοξίες υποδεέστερων όταν τις επισκέπτονται επιβάλλοντας τον ρυθμό τους, το παιχνίδι τους ανεξαρτήτως συνθηκών. Αλλωστε είναι κάτι που έχει βιώσει ο ΠΑΟΚ, πετυχαίνοντας σε αρκετές περιπτώσεις να ρίξει στο καναβάτσο ονόματα μεγαλύτερα από δαύτον. Πώς το είχε πετύχει; Με πίστη για το αποτέλεσμα, περίσσιο πάθος και προσπάθεια μέχρι τέλους. Φυσικά και ήταν θέμα δυνατοτήτων, όμως ταπεινή μου άποψη ποτέ δεν ήταν αυτός ο σημαντικότερος παράγοντας κόντρα σε ομάδες όπως η Μπάγερν παλιότερα, η Αρσεναλ κι η Τότεναμ σχετικά πιο πρόσφατα.
Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρείται παραλληλισμός. Ούτε φυσικά υπάρχει αντιστοιχία στα μεγέθη και τις μεταξύ τους αποστάσεις, είναι απλά ένα γενικό παράδειγμα προκειμένου να καταστεί αντιληπτό η διαδρομή που επιχειρεί η ομάδα να μεταβεί από τον ρόλο του αουτσάιντερ σ’ αυτόν του φαβορί δίχως να έχει δώσει ως τώρα πειστικές απαντήσεις πως μπορεί να τον πλαισιώσει μ’ επιτυχία βάσει της εικόνας που παρουσιάζει ως τώρα και των μεταπτώσεων που τη χαρακτηρίζουν. Μ’ όλα αυτά να συμβαίνουν η ανησυχία για τη συνέχεια μεγαλώνει κι αυτή εξέφρασαν οι οπαδοί της ομάδας που επισκέφτηκαν για πρώτη φορά έπειτα από καιρό – η αντίστοιχη περυσινή ήταν σαφώς πιο προσωποκεντρική από κάθε άποψη – προπόνηση της ομάδας για να πουν, να ρωτήσουν, ν’ ακούσουν και να μάθουν. Κι αυτό γιατί οι δικές τους ερωτήσεις απαντώνται σε αντίθεση με των ΜΜΕ που εύκολα αποφεύγονται.
Τέθηκαν ερωτήματα για πράγματα και καταστάσεις που φημολογούνται εδώ και καιρό δίχως να διευκρινίζεται αν ισχύουν ή όχι. Ειπώθηκαν λόγια που σα στόχο είχαν να θέσουν προ των ευθυνών τους άπαντες μηδενός εξαιρουμένου και να καταστήσουν σαφές πως πάνω απ’ όλα είναι η ομάδα κι όχι τα πρόσωπα. Επισημάνθηκε η στήριξη στην τεχνική ηγεσία παράλληλα με την ανάγκη να υπάρξει άμεση κι απτή βελτίωση της εικόνας που παρουσιάζει η ομάδα, καταδεικνύοντας ίσως ως μείζον θέμα την έλλειψη εσωτερικής επικοινωνίας. Σε μια προβληματική λειτουργία η πρώτη προτεραιότητα είναι η επιδιόρθωση, η κοινή προσπάθεια για να αντικατασταθεί το προβληματική με το εύρυθμη κι εφόσον συμβεί αυτό τότε – με νηφαλιότητα και «καθαρή» σκέψη – ακολουθεί ο εντοπισμός του ή των ενόχων.
Οτι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα, όσο θετικό κι αν είναι, σε όποια γεύση επιτυχίας κι αν παραπέμπει υπάρχουν ενδείξεις πως το προσεχές καλοκαίρι θα είναι άκρως ενδιαφέρον και με σημαντικές αλλαγές σε αρκετά επίπεδα με κινήσεις που μπορεί να προκαλέσουν κι έκπληξη κι η συγκεκριμένη αναφορά δεν είναι . υπόσχεση μεταγραφών. Ενδεχόμενο που προκύπτει περισσότερο ως αίσθηση, ζώντας την ομάδα από το μετερίζι της δουλειάς. Κι αυτό γιατί την ίδια – έστω και σχεδόν – ευθύνη φέρει αυτός που δεν αποδίδει σύμφωνα με τις δυνατότητές του με αυτόν που τον έχει επιλέξει. Μια επικίνδυνη ισορροπία που ξεκινά από το . κεφάλι και φτάνει μέχρι την ούρα του . «ψαριού».
Κατάντησε κουραστικό να επαναλαμβάνουμε από τον Δεκέμβριο πως τα περιθώρια στένεψαν, οι κρίσιμοι αγώνες πλησιάζουν κι οτιδήποτε συναφές παρέπεμπε στην ανάγκη ανασύνταξης και πειστικών εμφανίσεων ικανών ν’ αποτελέσουν και να χαρακτηριστούν ως βήματα προόδου. Φευ . Οι όποιες προσδοκίες δεν ευοδώθηκαν, ο προβληματισμός για το τις πταιει κι αν μπορεί ν’ αλλάξει κάτι στο χρονικό διάστημα που απομένει είναι πλέον κοινός παρονομαστής στις σκέψεις όλων – μα όλων – όσων βρίσκονται εντός και πέριξ της ομάδας.
Την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνον ο χρόνος και μάλλον αυτή θα είναι κι η τελευταία ευκαιρία για συγκεκριμένα πρόσωπα ν’ αποδείξουν πως δικαιωματικά έχουν μέλλον στο όραμα της δημιουργίας κάτι ιδιαίτερου και σημαντικού. Κι όλα αυτά ενώ αναμένονται εξελίξεις για το πάρα πολύ σημαντικό θέμα της εκδίκασης των χρεών προς το Δημόσιο, την ανέγερση του νέου προπονητικού κέντρου και την ολοκλήρωση της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου. Μ’ εξαίρεση το δεύτερο, οι άλλες δυο υποθέσεις θ’ απασχολήσουν από εβδομάδα με το καλό.
Με την ευκαιρία της επίσκεψης του Δημήτρη Σαλπιγγίδη ως αρχηγού κι εκπροσώπου των ποδοσφαιριστών της ομάδας στον άτυχο νεαρό Παντελή Κυριακίδη και με την καθοριστική αρωγή του Σ.Φ. ΠΑΟΚ Club Λαχαναγοράς, δίδεται η ευκαιρία σε όλους να θυμηθούν ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα της ζωής, το μέγεθος του δράματος που μπορεί να βιώνει ο κάθε συνάνθρωπος και πόσο ανάγκη υπάρχει για αλληλοβοήθεια. Ο 15χρονος, που ανήκε στις Ακαδημίες της ομάδας «έχασε» τον πατέρα του σε τροχαίο δυστύχημα έξω από τη Λάρισα το 2009 κι έκτοτε βρίσκεται σε άγρυπνο κώμα.
Οι ανάγκες διαβίωσής του είναι αυξημένες κι επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο από την προσπάθεια που μπορεί και πρέπει να γίνει προκειμένου να επανέλθει με σημαντικό πλεονέκτημα και ταυτόχρονα αχτίδα αισιοδοξίας το νεαρό της ηλικίας του. Το πλέον ευχάριστο είναι η δέσμευση που δόθηκε από τους ανθρώπους της ομάδας για ενημέρωση και του μεγαλομετόχου προκειμένου να βρεθεί και να δοθεί μια οριστική λύση για τον άτυχο νεαρό και την οικογένειά του.
Ομως αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό ευρύτερα είναι πως πέρα από ομάδες και χρώματα, οι άνθρωποι που περνούν τόσο δύσκολες – είτε λιγότερο είτε περισσότερο – καταστάσεις είναι πολλοί και δεν πρέπει να φτάνει η κατάστασή τους στο αμήν για να τείνει ο οιοσδήποτε από εμάς μια χείρα βοηθείας. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση τους κι αντί να έχει την επιλογή βοήθειας να βιώνει την ανάγκη απεγνωσμένης αναζήτησής της. Το να μην κάνει κάποιος ότι δε θα ήθελε να του κάνουν και να συμπεριφέρεται όπως θα ήθελε να του συμπεριφέρονται είναι μια καλή αρχή για ένα καλύτερο αύριο, έστω κι αν ως θεωρητική σκέψη συγκεντρώνει λίγες ελπίδες να βρει εφαρμογή στην πράξη. Ας είναι καλά τα άλλοθι κι η αγάπη του καθενός για τον εαυτό του. Κι ας πλησιάζει ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα η πινακίδα που γράφει «αδιέξοδο». Αυτά προς το παρόν και συγνώμη αν κούρασα κάποιον με τα τελευταία θεωρητικού επιπέδου σχόλιά μου.
Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους…