Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνουν τούτα τα παιδιά. Κοντράρουν, στα ίσια, καλύτερες ομάδες, προσπαθώντας να κρατήσουν ΜΟΝΟΙ τους όρθιο τον Αρη, μην έχοντας βοήθεια από ΠΟΥΘΕΝΑ. Μόνοι τους. Αυτοί κι ο Σούλης. Και δεν είναι σχήμα λόγου.
Ακόμη και τη βοήθεια στην οποία προσδοκούσαν από τους ποδοσφαιριστές που προσφάτως προστέθηκαν ανάμεσά τους, δεν μπορούν να την πάρουν, αναγκάζοντας τον προπονητή να προβαίνει σε αλχημείες. Το παράδειγμα του Ηρακλή, ο οποίος τα κάνει όλα και συμφέρει είναι χαρακτηριστικότατο.
Η αλήθεια είναι πως παιχνίδι με το παιχνίδι και καθώς η ομάδα δεν κερδίζει, οι πιθανότητες επίτευξης του στόχου, μειώνονται δραματικά. Διότι, καλή η εμφάνιση με τον Ατρόμητο, βήματα προόδου έγιναν, όμως το αποτέλεσμα δεν ήρθε, η βαθμολογική διαφορά από τους υπόλοιπους παραμένει μεγάλη, το έργο (με δεδομένο πως φτάνουμε, πια, στην 21η αγωνιστική), δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.
Ακόμη και ο κόσμος, δείχνει να αντιλαμβάνεται, αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις του, προς τα που πάει το πράγμα. Απίστευτη υποδοχή ενός ακόμη μη νικηφόρου αποτελέσματος. Μάζεψε με ηρεμία τα πανό και αποχώρησε χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς φωνές στην Παπαναστασίου, χωρίς παρατράγουδα.
Γιατί; Διότι, βλέπει, τουλάχιστον, προσπάθεια. Βλέπει έναν Διούδη να πιάνει τ΄ άπιαστα, έναν Ηρακλή να τρώει σίδερα, έναν Τσουμάνη να τρέχει ασταμάτητα, τον Τάτο να βγάζει ασίστ, τον Κύργια με τον Γιαννίτση, παρά τα όποια λάθη, να στέκονται βράχοι! Γενικώς, όλη την ομάδα, να μην είναι αδιάφορη. Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτά τα παιδιά που δεν κέρδισαν τον Ατρόμητο τον οποίο, μία εβδομάδα πριν, δεν μπόρεσε να κάμψει ούτε ο Ολυμπιακός.
Οσο για το θέμα των δελτίων; Ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Κυκλοθυμικές αντιδράσεις, σπασμωδικές κινήσεις και επί της ουσίας το απόλυτο τίποτα. Το αυτογκόλ μπήκε στην αρχή, όμως μέχρι το 90΄(μέχρι την 31η Γενάρη) μπορούν να ανατραπούν τα δεδομένα. Αρκεί, επιτέλους, να επικρατήσει η λογική και η διπλωματία.