Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε τελειώσει την υπόθεση πρόκριση από την Παρασκευή. Ωστόσο πρέπει να πάει στο Βουκουρέστι και μπροστά σε 50.000 Ρουμάνους να βγάλει τα ίδια στοιχεία. Πάθος, προσήλωση και οργάνωση. Τα στοιχεία δηλαδή που την έχουν καθιερώσει στις συνειδήσεις όλης της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία. Όπως έχει πει κι ο Σάντος, στα τρία χρόνια που κρατά το τιμόνι της ομάδας, δεν τα είδε αυτά τα στοιχεία μόνο στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με την Βοσνία. Και για εκείνα τα 45 λεπτά αναγκάστηκε να μπει στην διαδικασία των μπαράζ.
Η Εθνική μας όμως είναι μια ομάδα που μαθαίνει από τα λάθη της. Δυναμώνει στα δύσκολα. Πεισμώνει στις αντίξοες συνθήκες. Και βγαίνει πάντα πιο δυνατή. Ξέρουν όλοι οι παίκτες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος πως τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αυτό φάνηκε και μετά το τέλος του αγώνα. Την ώρα που ο κόσμος πανηγύριζε τη νίκη ουσίας και θεάματος, εκείνοι με ταπεινοφροσύνη, έμπαιναν στο πούλμαν έχοντας στο μυαλό το ματς στο Βουκουρέστι. Δεν ήταν ώρα ακόμα για πανηγυρισμούς. Έχουν γνώση οι φύλακες.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε ο Ρεχάγκελ σε αυτή την ομάδα. Η νοοτροπία της μεγάλης ομάδας. Η νοοτροπία που δεκάδες χρόνια ήταν “καραμέλα” στο στόμα φιλάθλων και δημοσιογράφων. Κι ο Σάντος είναι άξιος συνεχιστής, με τον Καραγκούνη, τον Κτσουράνη και τους παλιότερους να την μεταλαμπαδεύουν σωστά στους νεότερους. Δεν είναι η άμυνα βασικό στοιχείο της ταυτότητας της Εθνικής ομάδας. Αλλά η νοοτροπία της.
Δεν υπάρχουν πλέον κριτικές που να αφορούν στην νοοτροπία, παρά μόνο κριτικές αγωνιστικού περιεχομένου. Ξεχάσαμε γρήγορα την Εθνική που ήταν “αγγαρεία” τις περασμένες δεκαετίες. Και ζητάμε νίκες και εμφανίσεις παρόμοιες της Ισπανίας και της Βραζιλίας. Γιατί ως λαός, ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι και με τίποτα. Λίγο ρεαλιστές αν είμαστε, η Εθνική αυτή, αξίζει μόνο σεβασμό και συμπαράσταση. Σεβασμό για την νοοτροπία που θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο και σε άλλους τομείς της ελληνικής κοινωνίας.