Τι κατάφερε ο Αρης, χάνοντας, ξανά από την ομάδα της Κρήτης; Να χύσει (με δόξα και τιμή) την καρδάρα που με τόσο κόπο γέμισε σε Ν. Σμύρνη και Βέροια, επιστρέφοντας, σχεδόν, στην αφετηρία της δυσκολίας και της αβεβαιότητας για το αύριο. Εν ολίγοις, πάλι τα ίδια.
Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες (φετινές) εμφανίσεις στο «Κλ. Βικελίδης», ήταν πως τούτη τη φορά το τελικό αποτέλεσμα τον αδικεί κατάφορα. Ο Αρης, δεν ήταν για να χάσει από τον Πλατανιά. Το 1-2 δεν προκύπτει, ούτε βάση ευκαιριών, ούτε βάση κατοχής (60-40), ούτε γενικότερης εικόνας των δύο ομάδων στο γήπεδο. Με λίγα λόγια, δεν προκύπτει από πουθενά. Όμως αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Και τώρα, οι κίτρινοι ξανακαλούνται να διαχειριστούν μια γνώριμη γι αυτούς κατάσταση, εν μέσω στενοχώριας, μουρμούρας και προβληματισμού (που επανήλθε) για το μέλλον. Το καλό για τον Μιλίνκοβιτς και τους παίκτες του, είναι πως ακολουθεί σύντομα (την Πέμπτη) κι άλλο ματς, η ρεβάνς του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό Βόλου, οπότε οι «πληγές», ίσως κλείσουν, γρηγορότερα.
Επί του αγωνιστικού, αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα είναι πως ο Αρης «εγκλωβίστηκε» από την αρχή σε μια λογική μονομερούς ανάπτυξης, η οποία δεν τον βοήθησε. Οι απουσίες φώναζαν από χιλιόμετρα, ενώ η τοποθέτηση του Τάτου στην πτέρυγα δεν προσέφερε τίποτα. Παρά τη θέληση του ίδιου του ποδοσφαιριστή να παίξει εκεί που θέλει ο προπονητής, είναι φανερό πως το ταπεραμέντο του, δεν του το επιτρέπει. Ο Τάτος, ασυναίσθητα σύγκλινε στη φυσική του θέση, η αριστερή πλευρά έμενε ακάλυπτη (κάποιες φορές πήγαινε ο Παπαδόπουλος που επίσης δεν παίζει εκεί), έμενε μόνος του ο Μαργαρίτης και. τρεχάτε ποδαράκια μου!
Η αλλαγή του β΄ ημιχρόνου, έδειξε στον Μιλίνκοβιτς πως, ίσως, θα πρέπει να εγκαταλείψει οριστικά τη σκέψη «Τάτος στη πτέρυγα». Οσο για τον Ουντότζι; Μπορεί να σκόραρε ξανά, όμως είναι χρησιμότερος στην άκρη, παρά ως σέντερ φορ. Μετά τον Αγκάνθο, υπάρχουν ο Μανιάς και ο Αγγελούδης, που αν μη τι άλλο, γνωρίζουν καλύτερα τη θέση.
Υ.Γ: Ο Σταυρόπουλος, μπορεί να κάνει θαύματα. Και μόνο με την ταχύτητά του, δημιουργεί πανικό στην αντίπαλη άμυνα. Πράγμα που δεν συμβαίνει με τον Ιμπε.