Οι προσδοκίες από ένα παιχνίδι που αντίπαλος είναι μια από τις ομάδες που είναι το φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι πολλές και απαιτητικές. Τέτοιο παιχνίδι ήταν το Σαββατιάτικο, με τον Πανιώνιο ν' αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό. Έργο εξ αρχής δύσκολο. Το γνώριζαν αυτό οι πάντες. Παίκτες, τεχνική ηγεσία, διοίκηση, κόσμος.

Ο Πανιώνιος το Σάββατο για μία ώρα περίπου είχε οργάνωση στο αμυντικό του παιχνίδι. Οι διάδρομοι προς την εστία του Γιαννακόπουλου ήταν κλεισμένοι για τα καλά. Και αυτό οφειλόταν στην προσήλωση που είχαν οι «κυανέρυθροι». Δύο αδράνειες, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε έτσι, σε συνδυασμό με την ποιότητα των παικτών του Ολυμπιακού λύγισαν την ομάδα της Νέας Σμύρνης, που μέχρι το 60′ κρατούσε το «0».
 
Η πίεση που δέχθηκε ο Πανιώνιος ήταν τεράστια. Και γινόταν ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που δεν υπήρχε κατοχή μπάλας και τα εύκολα λάθη στη μεσαία γραμμή ήταν υπερβολικά πολλά για ένα τέτοιο παιχνίδι.
 
Οι «κυανέρυθροι» δεν ανέβαιναν ψηλά και έτσι η «ερυθρόλευκη» πίεση ήταν μονίμως στα 15-20 μέτρα από την περιοχή του Γιαννακόπουλου. Οπότε το γκολ μάλλον ήταν θέμα χρόνου για τους «ερυθρόλευκους».
 
Ο Πανιώνιος έδειξε σ’ ένα ακόμα παιχνίδι ότι για να δεχθεί τέρμα θα πρέπει ο αντίπαλος να «ματώσει». Ακόμα κι αν λέγεται Ολυμπιακός. Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται στο αμυντικό κομμάτι, αλλά στο δημιουργικό. Εκεί παρουσιάζει μεγάλη δυσλειτουργία ο Πανιώνιος. Και πρέπει να το διορθώσει άμεσα. Όσο δύσκολα δέχεται γκολ, τόσο δύσκολα πετυχαίνει. Δεν μπορείς σε κάθε παιχνίδι να έχεις αμυντικούς για καλύτερους παίκτες. Δεν είναι όλοι οι αντίπαλοι ίδιοι.
 
Στο παιχνίδι με τον Άρη η νίκη είναι επιτακτική ανάγκη, προκειμένου ο Πανιώνιος και βαθμολογικά να ανασάνει, αλλά και να επέλθει ηρεμία. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει οι «κυανέρυθροι» (και δεν αναφέρομαι μόνο στους παίκτες) να βγάλουν πράγματα και στο δημιουργικό-κομμάτι. Το πως θα (πρέπει να) το εντοπίσουν ο Νίκος Παντελής και οι συνεργάτες του.