Ο Παναθηναϊκός του Πούσκας, του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Καμάρα, του Ελευθεράκη και των άλλων μεγάλων αστέρων, έγινε μέσα σε μια βραδιά Panathinaikos. Μια ομάδα έκπληξη, από μια μικρή χώρα έκανε το …αδύνατο δυνατό, απέκλεισε τις υπερδυνάμεις Έβερτον και Ερυθρό Αστέρα και έφτασε στην κορυφή του δικού της Ολύμπου, κοιτώντας στα μάτια τους …ημίθεους Κρόιφ, Νέσκενς και Κάιζερ.
Το όνομα του Παναθηναϊκού έγινε ξακουστό και από την ονειρική 2α Ιουνίου του 1971 και έπειτα, η δόξα του Γουέμπλεϊ ακολουθεί το Τριφύλλι… Βαριά η κληρονομιά που άφησε εκείνη η γενιά. Και μεγάλος ο άθλος. Τέτοιος που σχεδόν μισό αιώνα μετά, καμία ελληνική ομάδα δεν έχει καταφέρει να επαναλάβει. Και δεν …φαίνεται ότι μπορεί να το πετύχει. Τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον.
Μονάχα ένας σύλλογος… άγγιξε την υπέρβαση. Και μάλιστα δύο φορές. Ο Παναθηναϊκός, βάλθηκε να ξεπεράσει τον… εαυτό του. Η μεγάλη Λίβερπουλ βρέθηκε μπροστά στην ομάδα του Γιάτσεκ Γκμοχ το 1985 και το όνειρο σταμάτησε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο …υπερηχητικός ʼγιαξ λύγισε το 1996 από τον Βαζέχα και την παρέα του μέσα στο σπίτι του, όμως λίγα βράδια αργότερα στην Αθήνα οι Πράσινοι έχασαν το πολύτιμο εισιτήριο για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.
Εν έτει 2013 τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά για εκείνον τον σύλλογο που έφτασε 42 χρόνια πριν στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια παλεύει για να ορθοποδήσει, κουβαλώντας ένα σωρό προβλήματα… Προσπαθεί να βρει την λάμψη του παρελθόντος και θέλει να κάνει μια νέα αρχή. Το μενού δεν θα έχει …Ευρώπη την νέα σεζόν. Θα λείψει αυτή η μεγάλη γιορτή από το Τριφύλλι… Όμως η ελπίδα υπάρχει για ένα καλύτερο αύριο. Εκείνες οι μεγάλες στιγμές υπάρχουν για να θυμίζουν το μεγαλείο ενός συλλόγου. Την βαριά φανέλα. Και την ευθύνη που έχουν όλοι όσοι την φορούν. Και η ένδοξη ιστορία είναι οδηγός για το μέλλον…